​

قانون آدم هاست !

تا زماني که هستي آسوده اند از بودنت …

گاهي تنهايت ميگذارند ،..

گاهي آزارت ميدهند 

و گاهي ……

گمان ميکنند قرار است اين بودن ها هميشگي باشد

اما …..

زماني برايشان عزيز ميشوي که ديگر نيستي !

 امام نُهم(ع) در سال١٩٥هـ.ق در مدینه به دنیا آمدند؛

نام شریفشان “محمّد” مشهور به “ابوجعفر” و القاب معروف ایشان “تقی” و “جواد” است.

پدرشان حضرت رضا(ع) مادرشان “سَبیکه” (خِیزران، ریحانه) نام دارد.

چون حضرت امام رضا(ع) شهید شدند، امام محمّد تقی(ع) هفت سال و چند ماه داشتند که به “امامت” رسیدند.

با آنکه خردسال بود، چون از طرفِ خداوند به امامت برگزیده شدند، صِغَر سن در امامت ایشان دخول ندارد، زیرا کوچک وبزرگ در مکتبِ پروردگار یکسان هستند.

 امام جواد(ع) از همان سنینِ کودکی، نمونۂ وقار و صاحب عزّت و اقتدار بوده وهیچ وقت کارهای کودکانه و عبث نمی کردند. در ترویج دین وحفظِ شعائر اسلام همان وظیفه ای را داشتند که دیگر ائمّه معصومین(ع) داشتند و از نظرِ امامت و ولایت با آنها در یک صف قرار گرفته و مسئولیّت حراست از دین اسلام و تبلیغ احکام و تشریح مسائل اسلامی را عهده دار بودند.

 "مأمون” چون فضایل امام نُهم را شنید و به شخصیّت و عظمت آن امامِ جوان پی برد، شوق زیارت او را یافت. ضمن اینکه می خواست سادات علوی در حیطۂ قدرت او باشند. پس دستور داد حضرت جواد(ع) را به خراسان دعوت کردند و چون دید این جوان هاشمی با همۂ خردسالی در علوم و فنون و حکمت و کمال عقل مثل بزرگان و مشایخِ علماست، به او زیاد احترام می کرد و دختر خود “اُمّ الفضل” را به ازدواج او در آورد و وی را با احترام خاصّی به مدینه فرستاد.

 عبّاسیان که از علاقۂ زیاد مأمون به امام جواد(ع) و ازدواج دخترش وشخصیّت والای این جوان بیمناک بودندو از برگشتنِ خلافت به علویان بعد از مأمون احساس خطر می کردند، به دسیسه و توطئه چینی دست زده و آن قدر سِعایت کردند تا سرانجام اُمّ الفضل؛ همسر امام را تحت تأثیر قرار دادند و او امام جواد(ع) را مسموم ساخت.

مدّت عمر امام جواد(ع) بیست وپنج سال و مدّت امامتش هفده سال بود و سرانجام در سال٢٢٠هـ.ق به شهادت رسیدند.

 حدیث اهلبیت(ع)،

صص310 - 290

: لب تشنه بود، تشنه ی يك جرعه آب بود مردي كه درد های دلش بی حساب بود پا مي كشيد گوشه ی حجره به روی خاك پروانه وار غرق تب و التهاب بود

گنجشکی با عجله و با تمام توان به آتش نزدیک می‌شد و برمی‌گشت‌!

پرسیدن : چه می‌کنی؟

پاسخ داد: در این نزدیکی چشمه آبی هست و من مرتب نوک خود را پر از آب می‌کنم و آن را روی آتش می‌ریزم…

گفتند: حجم آتش در مقایسه با آبی که تو می‌آوری بسیار زیاد است و این آب فایده‌ای ندارد.

گفت: شاید نتوانم آتش را خاموش کنم، اما آن هنگام که وجدانم می‌پرسد: زمانی که دوستت در آتش می‌سوخت تو چه کردی؟

پاسخ می‌دهم: هر آنچه از من بر می‌آمد!!