در داستان حضرت یوسف اگر قدری دقت کنیم،

دو بار کلمه قمیص یا پیراهن آمده است.
پیراهن یوسف را برادرانش نقشه کشیدند و غرق خون کردند اما یادشان رفت پاره کنند و وقتی به نزد پدر برای شهادت دادن به گناه خود آوردند و گفتند:

گرگ برادرمان را خورده است و ما بی‌گناهیم!
پیراهن شاهد نشد و پدرشان فهمید دروغ می‌گویند.

در داستان دیگر با این‌که پیراهن یوسف وقتی از پشت پاره شد یوسف دنبال سند بی‌گناهی خود نبود ولی خدا پیراهن را سند بی‌گناهی یوسف کرد. پس بدانیم،

نتیجه‌ی اخلاقی این داستان این است خواستم بگم

خدا از هرچه بخواهد برای بی‌گناهی بنده مؤمنش از خلایقش سند درست می‌کند

بقول معروف :

اگر الله یار است هیچ غم نیست
اگر دشمن هزار است هیچ غم نیست

هر کسی از این دنیا می تواند ره توشه برای آخرت بگیرد؛ اینجا مرکز درآمد و اقتصاد است، چون هر کسی به جایی رسیده است از درست رفتاری و درست گفتاری و درست کرداری خود در دنیا به آنجا رسیده است. (و دار غنیً لمن تزوّد منها)*؛ #امیر_المومنین فرمود: این زاد و توشه را از همین جا باید گرفت. هر کس کار خیری کرد، به خودش خدمت می کند و نتیجه خودش را می بیند.

📚 نهج البلاغه / حکمت ۱۲۱

فاضل کامل سید الواعظین مرحوم سید محمود امامی اصفهانی (رحمة اللّه علیه ) نقل نموده اند:
یکی از خلفای بنی مروان اولاد دار نمی شد به مقتضای عقیده فاسد خود نذر کرد که اگر خدا پسری به او بدهد، او را بر سر راه زوّارهای حضرت سیدالشهدأ علیه السلام بفرستد، و آنها را به قتل برساند.

اتفاقا بعد از مدّتی خداوند پسری به او عطاء می نماید، تا اینکه بزرگ میشود و به او وصیت می کند که باید بروی سر راه زوّارهای حسین علیه السلام و آنها را به قتل برسانی.

پسر شبی در خواب دید قیامت است و ملائکه غلاض و شداد جمعی را می برند بسوی جهنّم، تا یک شخص را آوردند بکشند بسوی آتش، رسول خدا (ص ) به ملائک فرمود: اگر چه این مرد گناه کار است لیکن شما نمی توانید او را به جهنّم ببرید زیرا روزی به زمین کربلا می گذشت غباری از آن زمین بر بدن او نشسته است.

عرض کردند: غبار را از او می شوئیم، حضرت فرمود: غبار را میشوئید امّا چشم او که به بقعه و بارگاه فرزندم حسین علیه السلام افتاده نمی شود که بشوئید.

پس ملائکه عذاب او را رها کردند و ملائکه رحمت آمدند و او را به بهشت بردند. آن پسر از خواب بیدار شد و از قصد فاسد خود بر گشت و توبه نمود و فورا به زیارت آن حضرت رفت و زوار را حرمت و نوازش می کرد.

📚پی نوشت:
ثمرات الحیوة . کرامات الحسینیه ج 1 ص 202.

مَرّة بن قیس از اعیان و اشراف عرب و صاحب قبیله بزرگی بود. او یک‏صد هزار نفر لشکر مسلح داشت. مهمترین خصوصیت او دشمنی با امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) بود.
او وقتی با خبر شد که مردم از اطراف و اکناف به زیارت قبر حضرت می‏روند. و به بارگاه حضرتش احترام می‏گذارند، خشمناک و عصبانی شد و گفت می‏روم و گنبد و بارگاهش را خراب کرده و قبر حضرتش را محو می‏نمایم.
او با لشکریانش به طرف نجف رفت. کسی هم جرأت مقابله با او را نداشت، بنابراین او بدون هیچ مقاومتی وارد شهر شد و با چکمه داخل حرم مقدّس گردید، وقتی به نزدیک صندوق مطهر درون ضریح رسید، چون قصد نبش قبر امیرالمؤمنین را داشت ناگهان انگشت مبارک حضرت از شکاف صندوق بیرون آمد و با اشاره ‏ای او را به دو نیم تقسیم نمود.

ابوالقاسم فردوسی در این مورد چنین سروده است:
شهی که زد به دوانگشت مُرّه را به دو نیم
بری قتل عدو ساخت ذو الفقار انگشت

جسد مَره چون قطعه سنگی شده بود، بدون اینکه قطره‏ای خون بریزد.او را ازحرم بیرون آورده و در کنار دروازه نجف انداختند. و تا مدتها جسد در آنجا بود، هر حیوانی که به جسد می‏رسید، روی آن بول می‏کرد. بالاخره بستگان او و یا دشمنان حضرت علی (علیه السلام) جسد را برداشته و او را دفن کردند.

در داخل ضریح مبارک در جهت جنوبی صندوق مطهر نزدیک سر مبارک جایگاه مقدس و مبارکی قرار دارد که به آن مَوضِعُ الاِصبَعَین به معنی جایگاه دو انگشت می گویند.

📗 نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام، ج34، ص62.