در زیارت اربعین فراز «و بذل مهجته فیک لیستنقذ عبادک من الجهالة و حیرة الضلالة» در مقام تبیین جریان فداکاری و انقلاب کربلا، عمق مصیبت سیدالشهدا(ع) را بیان و در حقیقت، موضع گیری ایشان را در جریان قیام و انقلاب کربلا مشخص می کند.
بذل مهجه» یک دستور است برای مقاومت. حسین دوستی چیز آسانی نیست، ادعای عشق ابی عبدا…(ع) به اینکه فقط مصائب امام حسین(ع) و اهل بیتش را بگویند و ما اشک بریزیم، تمام نمی شود. حسین دوستی برای دل داده ابی عبدا…(ع) خیلی هزینه دارد. کسی که ادعای عشق به ابی عبدا…(ع) می کند، در مقاومت در راه دین و مقاومت در راه اعتلای کلمةا… و حاکمیت اسلام آن قدر باید ایستادگی کند که خود سیدالشهدا(ع) ایستاد و مقاومت کرد.
این آدم حسین(ع) را دوست دارد، در غیر این صورت اگر دریاها گریه کنند و در راه مقاومت در مسیر دین تا آنجا مقاومت نکند، به امام حسین(ع) کاری ندارد.
همه ما مخاطب کلام سیدالشهدا(ع) هستیم. اگر بذل مهجه کردیم، یعنی از آبرو، شخصیت، پول و قدرت، زن و فرزند، زندگی و حتی جان‎دوستی خود گذشتیم و همه را در راه خدا فدا کردیم، فقط برایمان حاضربودن در کمک امام معصوم معنا خواهد داشت و اینجاست که ما می توانیم جزئی از لشکر کربلا باشیم؛ اما اگر زندگی برایمان بیش از حق ارزش پیدا کرد، اگر جان و مال و مقام و آبرو و خانواده برایمان عزیزتر از دین خدا بود، دیگر نه فقط این است که از کاروان ابی عبدا…(ع) عقب خواهیم افتاد، بلکه این خطر وجود دارد که خواسته یا ناخواسته با کاروان یزید همراه شویم.