گاهی اوقات والدین برای اینکه کودک را با #خدا آشنا کنند ناخواسته از خدا هیولایی در ذهن کودک میسازند که موجب استرس و ترس کودک می شوند. مثلا؛ «اگه آدما کار بدی انجام بدن خدا اونا رو میندازه تو جهنم تا بسوزن»

بهترین راه آشنایی کودک با خدا، نشان دادن طبیعت و آفریده های اوست، وقتی که کودک می آموزد که کوه ها، دریاها، آسمان ها و … از وجود خداست، این مفهوم در کودک تقویت می شود که خدایی که چنین عظمت و قدرتی دارد پس شایسته پرستیدن است.

کودکان با عدم توانایی در مدیریت و درک احساس خود به دنیا می آیند . این عدم توانایی در دو سالگی باعث سردرگمی خشم و بحران رفتاری در کودکان خواهد شد .

وظیفه والدین این است که با درایت و مهربانی به فرزند خود مهارت مدیریت احساسات خود را بیاموزند .

اولین قدم این است که خودشان الگوی خوبی باشند و بتوانند عملا به فرزندشان این مهارت را نشان دهند .

دومین قدم این است که نام احساسات فرزندشان را به او بیاموزند

” می دونم عصبانی هستی” احساس فرزندشان را تایید کنند اما به او رفتار درست بر مبنای عقل را بیاموزند ـ

 و هرگز فرزند خود را به دلیل احساساتی که نشان می دهد تنبیه، تحقیر یا سرزنش نکنند

قال امير المومنين عليه السلام:

 لَا يَخْرُجِ الرَّجُلُ فِي سَفَرٍ يَخَافُ مِنْهُ عَلَى دِينِهِ وَ صَلَاتِهِ

انسان نبايد به سفري برود كه ترس آن دارد به دين يا نمازش لطمه وارد شود [وسائل الشيعه جلد 11 صفحه 344]

يكي از مسائلي كه انسان بايد هنگام تفريح يا مسافرت مد نظر داشته باشد ، محو بودن دين ، خصوصا نماز است

داستانك:

مردی تصمیم داشت به سفر تجارت برود خدمت امام صادق(علیه السّلام) كه رسید درخواست استخاره ای كرد، استخاره بد آمد، آن مرد نادیده گرفت و به سفر رفت اتفاقاً به او خوش گذشت و سود فراوانی هم برد امام از آن استخاره در تعجب بود پس از مسافرت خدمت امام رسید و عرض كرد:

یابن رسول الله ! یادتان هست چندی قبل از خدمت شمارسیدم برایم استخاره كردید و بد آمد، استخاره ام برای سفر تجارت بود به سفر رفتم و سود فراوانی كردم به من خوش گذشت.

امام صادق(علیه السّلام) تبسمی كرد و به او فرمود: (در سفری كه رفتی یادت هست در فلان منزل خسته بودی نماز مغرب و عشایت را خواندی شام خوردی و خوابیدی و زمانی بیدارشدی كه آفتاب طلوع كرد و نماز صبح تو قضا شده بود؟

عرض كرد آری . حضرت فرمود: اگر خداوند دنیا و آنچه را كه در دنیاست به تو داده بود جبران آن خسارت (قضا شدن نماز صبح) نمی شد. [جهاد با نفس، جلد ۱ صفحه ۶۶]