کشاورزي يک مزرعه ی بزرگ گندم داشت. زمين حاصلخيزی که گندم آن زبانزد خاص و عام بود.

هنگام برداشت محصول بود. شبی از شبها روباهی وارد گندمزار شد و بخش کوچکی از مزرعه را لگدمال کرد و به پيرمرد کمی ضرر زد.

پيرمرد کينه ی روباه را به دل گرفت. بعد از چند روز روباه را به دام انداخت و تصميم گرفت از حيوان انتقام بگيرد.

مقداری پوشال را به روغن آغشته کرده، به دم روباه بست و آتش زد. 

روباه شعله ور در مزرعه به اينطرف و آن طرف می دويد و کشاورز بخت برگشته هم به دنبالش.

در اين تعقيب و گريز، گندمزار به خاکستر تبديل شد.

وقتي کينه به دل گرفته و در پی انتقام هستيم، بايد بدانيم آتش اين انتقام، دامن خودمان را هم خواهد گرفت!

بهتر است ببخشيم و بگذريم…

آب جوشی که سیب زمینی را نرم می ‌کند، همان آب جوشی است که تخم مرغ را سفت می کند.

مهم نیست چه شرایطی پیرامون ماست، مهم این است درون خود چه داریم!

باید بدانیم تنها فرمول خوشحالی این است: “قدر داشته‌ ها را بدانیم و از آنها لذت ببریم.”

خوشبختی یعنی “رضایت”

مهم نیست چه داشته باشیم یا چقدر، مهم این است که از همانی که داریم چگونه استفاده می کنیم.

بسیاری از مشکلات را نباید حل کرد ، بلکه باید منحل کرد 

چون زاییده ذهن ماست…

همیشه با افکار زیبایت زندگی کن چون زندگی به اندازه فکرهای تو زیبا می شود…

بهترینها رانباید دید وحتی لمس کرد،باید انها را میان قلب خود 

احساس کرد…

کودکان ناز پرورده کانون توجه خانواده هستند. 

هر درخواست يا نیاز آنها برآورده می‌شود و چیزی از آنها دریغ نمی شود، این کودکان تحت چنین شرایطی، به طور طبیعی فکر می‌کنند که در هر شرایطی آدم‌های بسیار مهمی هستند و دیگران باید همیشه تسلیم آنها شوند. 

اولین تجربه در مدرسه، جایی که این کودکان دیگر کانون توجه نیستند، ضربه ای را به آنها وارد می‌کند که برای آن آمادگی ندارند. 

کودکان نازپرورده احساس اجتماعی ناچيزی دارند و حوصله دیگران را ندارند. 

آنها هرگز یاد نگرفته اند برای چیزی که می خواهند، صبر کنند و یاد نگرفته اند بر مشکلات غلبه کنند یا با نیازهای دیگران سازگار شوند. 

وقتی این کودکان با موانعی بر سر راه ارضای نیازهای خود روبرو می‌شوند، به این باور می‌رسند که باید نقایص شخصی داشته باشند که جلوی آنها را می گیرند؛ 

بدین ترتیب عقده حقارت در آنها ایجاد می شود .