الهام خداوند و هدايت شدن دزد

در يکى از شهرهاى ايران، زن و مردى با هم عروسى کردند، يک سال و چند ماه از عروسى ايشان گذشت و خداوند کودکی به آنها هدیه کرد.

در شب سردى از زمستان زن و شوهر و کودک همگى در اتاق خواب بودند که دزدى تصميم مى گيرد از آن منزل سرقت کند ـ گاهى پروردگار الهامش را نزد يک دزد مى برد و نمى گذارد دزدى کند ـ هيچ کس از حادثه اى که قرار است اتفاق بيفتد خبر ندارد، نه همسايه ها و نه پدر و مادر. حفظ اين خانواده به وسيله يک دزد نيز ممکن است!

نيمه شب دزد وارد اتاق مى شود، مى بيند زن و شوهر جوان خوابند، تمام اثاث ها هم نو است، قالى ها، فرش ها. داخل کمد لباس هاى قيمتى، طلا و نقره هست، خيلى خوشحال مى شود. يک لحظه به اين امر فکر مى کند که اگر اين نوزاد بيدار شود و گريه کند و اين زن و شوهر نيز بيدار شوند، در آن صورت من نمى توانم کارى بکنم. 

به او الهام مى شود، آهسته کودک را بلند مى کند و در ايوان خانه مى گذارد و برمى گردد که بلافاصله کودک بيدار مى شود و گريه مى کند و سپس پدر و مادر به دنبال کودک بيرون مى آيند. خداوند مادر را طورى قرار داده است که با کوچک ترين صداى گريه فرزند بيدار مى شود، اگر مادر بيدار نشود هزاران خطر بچه ها را از بين مى برد.

مادر مى بيند صداى گريه بچه مى آيد ولى بچه سر جايش نيست، با وحشت شوهر را بيدار مى کند و مى بينند صدا از بيرون مى آيد. بچه سه ماهه که بيرون نمى تواند برود! وحشت زده با همديگر به طرف ايوان مى دوند. در همين لحظه طاق چوبىِ موريانه خورده فرو مى ريزد و صداى ريزش طاق، همسايه ها را بيدار کرده، همه داخل کوچه براى نجات آنان مى آيند و مى بينند زن و شوهر و بچه بيرون از خانه هستند. 

گرد و غبار اتاق نشست، دزد هم بين مردم بود و چيزى نمى گفت، ولى فکر کرد اگر من بروم اين داستان را براى آنها بگويم اعتقاد آنها به خدا بيشتر می‌شود. حال که نتوانستيم دزدى کنيم، اعتقاد مردم را به خدا زياد کنيم!

دزد جلو آمد و به زن و شوهر گفت: داستان از اين قرار است. زن و شوهر و همسایه‌ها دزد را بخشیدند و رها کردند و پول خوبى نيز به او دادند و گفتند: برو با اين پول کاسبى کن، ديگر هم دزدى نکن. دزد گفت: 

دنبال دزدى نخواهم رفت و اگر به من پول هم نمى داديد من دنبال دزدى نمى رفتم.

 برگرفته از کتاب هدایت تکوینی و تشریعی اثر استاد حسین انصاریان

تنها کاری که باید انجام دهیم این است که درک کنیم همه مان بنا به دلیلی به این جهان آمده ایم که باید نسبت به آن خود را متعهد کنیم. آنگاه هست که میتوانیم بر رنج‌های بزرگ و کوچک خود بخندیم و بدون ترس پیش برویم و آگاه باشیم که در هر گام ما مقصودی و منظوری نهفته است.

مارتین لوترکینگ، مؤسس کلیسای ارتدوکس و مبارز آمریکایی، در کتاب خاطراتش می نویسد روزی در بدترین حالت روحی بودم.

فشارها و سختی ها، جانم را به تنگ آورده بود.

سردرگم و درمانده بودم، مستأصل و نگران، با حالی غریب و روحی بی جان و بی توان به زندگی خود ادامه می دادم.

همسرم مرا دید، به من نگاه کرد و از من دور شد.

چند دقیقه بعد، با لباس سر تا پا سیاه روی سکوی خانه نشست، دعا خواند و سوگواری کرد.

با تعجب پرسیدم چرا سیاه پوشیدی، چرا سوگواری می کنی؟

همسرم گفت مگر نمی دانی او مرده است؟

پرسیدم چه کسی؟

همسرم گفت خدا، خدا مرده است.

با تعجب پرسیدم مگر خدا هم می میرد، این چه حرفی است که می زنی؟

همسرم گفت رفتار امروزت به من گفت که خدا مرده و من چقدر غصه دارم.

حیف از آرزوهایم، اگر خدا نمرده پس تو چرا اینقدر غمگین و ناراحتی؟
او در ادامه می نویسد در آن لحظه بود که به زانو در آمدم و گریستم.

همسرم راست می گفت، گویا خدای درون دلم مرده بود.

بلند شدم و برای ناامیدی ام از خدا، طلب بخشش کردم.

به_روز_رسانی را که فقط برای انواع بازی ها، نرم افزارها و برنامه های کامپیوتری نگذاشته اند…

گاهی هم آدم، باید افکارش را به روز کند!

طرز فکرش را ارتقا بدهد…

حال و هوایش را تازه کند…
مثلا دور بریزد تمام خاطراتی را که تکرارشان چیزی به جز غم و اندوه ندارد

رها کند بعضی وابستگی ها را که حال و روزش را به هم میریزند 

🔹افسوس ها را…

🔹غصه ها را…

🔹نگرانی ها را…

🔹و تمام تلخی هایی که بوی کهنگی گرفته اند

گاهی باید 

یک گوشه ی دنج نشست 

زندگی را نو کرد 

و یک “من” تازه ساخت

با باورهایی جدید

و افکاری رو به رشد…

باور کن 

لازم است هر از گاهی خودمان را هم “به روز رسانی” کنیم…!