​از همان زمان که “نامه” های بلند بالا شد “پیامک”

“پیامک” شد “استیکر”

از همان زمان که “چای کیسه ای” را 

به “چایی لاهیجان” دیر دم خودمان ترجیح دادیم!

از وقتی “فست فود”

 جای ساعتها  "قل قل قرمه سبزی” روی  "اجاق گاز “مان را گرفت!

از همان موقع که “همه فصل” همه “میوه” ای در اختیارمان بود و یک فصل “انتظار” نکشیدیم تا میوه ی “نوبرانه” مان برسد!

همه چیز باید دم دستمان باشد حتی اگر فصلش نرسیده باشد!

از وقتی هر چیز را “سریع” خواستیم!

از وقتی هرچیز را “آسان” به دست آوردیم!

و اگر آسان بدست نیامدنی بود “رهایش” کردیم

“صبر” و  "انتظار” برایمان کسالت آور و بی معنی شد!

یک استاد و دانشمند سرشناس نقل می کند:

در سالهای پیش از انقلاب در یکی از روستاهای نیشابور مشغول گذراندن دوران خدمت سربازی در سپاه بهداشت بودم. 

یکی از روزها سوار بر ماشین لندرور به همراه دکتر درمانگاه از جاده ای می گذشتیم که دیدم یک چوپان از دور چوب دستش را تکان می داد و به سمت ما میدوید، 

در آن منطقه مردم ماشین درمانگاه را 

می شناختند،

ماشین را نگه داشتیم، 

چوپان به ما رسید و نفس نفس زنان و با لهجه ای روستایی گفت آقای دکتر مادرم سه روزه بیماره…

به اشاره ما درب عقب لندرور را باز کرد و رفت عقب ماشین نشست…

در بین راه چوپان گفت که دیشب از تهران با هواپیما به فرودگاه مشهد آمده و صبح به روستایشان رسیده و دیده مادرش مریض است…

من و دکتر زیر چشمی به هم نگاه کردیم و از روی تمسخر خنده مرموزانه کردیم و به هم گفتیم: 

چوپونه برای اینکه به مادرش برسیم برای خودش کلاس میذاره…

به خانه چوپان رسیدیم و دیدیم پیرزنی در بستر خوابیده بود، 

دکتر معاینه کرد و گفت سرما خوردگی دارد دارو و آمپول دادیم و یکدفعه دیگر هم سر زدیم و پیرزن خوب شد…

دو سه ماه از این جریان گذشت و ما فراموش کردیم…

یک روز دیدیم یک تقدیرنامه از طرف وزیر بهداری آن زمان آمده بود و در آن از اینکه مادر #پروفسور_اعتمادی ،

استاد برجسته دانشگاه پلی تکنیک تهران معالجه نموده اید، تشکر می کنیم…!!

من و دکتر، هاج واج ماندیم، 

و گفتیم مادر کدام پروفسور را ما درمان کرده ایم؟

تا یادمان به گفته های چوپان و معالجه مادرش افتاد…

با عجله به اتفاق دکتر در خانه پیرزن رفتیم، 

واز او پرسیدیم مادر کدام پسرت استاد و پروفسور است؟

پیرزن گفت همانکه آن روز با شما بود…

پسرم هروقت به اینجا میاید، 

لباس چوپانی می پوشد و با زبان محلی صحبت میکند…

من و دکتر شرمنده شدیم و من از آن روز با خودم عهد کردم، 

هیچکس را دست کم نگیرم!

و از اصل و خاک و ریشه خودم فرار نکنم….

تا وقتی که مردم جاهل بودند، برنامه فاسد کردن انسان‌ها از نظر اخلاق چندان برای استعمار مطرح نبود، نیازی به آن نبود. ولی از روزی که دیدند آگاهی تدریجا دارد پیدا می‏‌شود، نمی‌‏شود جلو آگاهی را گرفت و مردم را برای همیشه در بی‏‌خبری گذاشت، گفتند حالا وقت این است که

 آن بال دیگر را از مردم بگیریم و آن، بال اخلاق، بال پاکی و طهارت است. 

 اینجا بود که به مسئله اشاعه انواع فساد اخلاق‏‌ها به عنوان یک مخدّر و یک امر تخدیر کننده پرداختند. ولی این مسئله را به این نام نمی‏‌گفتند، همان را هم به نام تمدن، پیشرفت و آزادی می‏‌گفتند. به نام تمدن و پیشرفت و آزادی و از راه فساد اخلاق، بی‏‌حسی ایجاد می‏‌کردند. 

انسان اگر عالم و آگاه هم بشود، وقتی که خُلق و روحیه‏‌اش فاسد شد، نه تنها آن آگاهی به سود خود و جامعه‌‏اش نیست، بلکه همان آگاهی بیشتر به زیان جامعه‌‏اش تمام می‌‏گردد، می‌‏شود: 

چون

« دزدی با چراغ آید گزیده‌‏تر برد کالا».

 تا روزی که دزد نبود، چراغ نداشت، از روزی که چراغ پیدا کرد دزدش کردند که از آن چراغ به نفع دزدی استفاده کند. این برنامه‌‏ای بود که اشخاص آگاه متوجه آن بودند.

استاد_شهید_دکتر_مطهری

یکی از کارمندان شهرداری ارومیه می گفت: تازه ازدواج کرده بودم و با مدرک دیپلم دنبال کار می گشتم.

از پله های شهرداری می رفتم بالا که یکی از کارکنان شهرداری را دیدم و ازش پرسیدم آیا اینجا برای من کار هست؟تازه ازدواج کردم و دیپلم دارم.

یه کاغذ از جیبش درآورد و یه امضاء کرد و داد دستم گفت بده فلانی، اتاق فلان.

رفتم و کاغذ را دادم دستش و امضاء را که دید گفت چی می خوای؟

گفتم :کار

گفت : فردا بیا سرکار

باورم نمی شد 

فردا رفتم مشغول شدم .

بعد از چند روز فهمیدم اون آقایی که امضاء داد  شهردار بود.

چند ماه کارآموز بودم بعد یکی از کارمندان که بازنشست شده بود من جای اون مشغول شدم.

شش ماه بعد رئیس شهرداری استعفاء کرد و رفت جبهه.

بعد از اینکه در جبهه شهید شد یکی از همکاران گفت :توی اون مدتی که کارآموز بودی و منتظر بودیم که یک نفر بازنشسته بشه تا شما را جایگزین کنیم، حقوقت از حقوق  شهردار کسر و پرداخت می شد. یعنی از حقوق شهید باکری

این درخواست خود شهید بود.