رهبرانقلاب: زن و شوهر به هم کمک کنند. عمده‌ی کمک این است که زن و شوهر یکدیگر را به ماندن در راه_خدا کمک کنند.

 در دین‌داری، در حفظ سلامت فکری و عملی یکدیگر به هم کمک کنند. مانند فرشته و ملک.

 فرشتگان الهی، در مواردی بندگان خدا را حفظ و برای آن‌ها استغفار می‌کنند، همین‌طور زن و شوهر همدیگر را حفظ کنند. 

۱- گاهی به تماشای غروب آفتاب بنشینیم.

۲ - سعی کنیم بیشتر بخندیم.

۳- تلاش کنیم کمتر گله کنیم.

۴ - با تلفن کردن به یک دوست قدیمی، او را غافلگیر کنیم. 

۵ - گاهی هدیه‌هایی که گرفته‌ایم را بیرون بیاوریم و تماشا کنیم.

۶ - بیشتر از خدا تشکر کنیم و با او حرف بزنیم. 

۷ - در داخل آسانسور و راه پله و… باآدمها صحبت کنیم.

۸- هر از گاهی نفس عمیق بکشیم.

۹- لذت عطسه کردن را حس کنیم.

۱۰- قدر این که پایمان نشکسته است را بدانیم.

۱۱- زمزمه کنیم و آواز بخوانیم.

۱۲- سعی کنیم با حداقل یک ویژگی منحصر‌به‌فرد با بقیه فرق داشته باشیم.

۱۳- گاهی به دنیای بالای سرمان خیره شویم.

۱۴- با حیوانات و سایر جانداران مهربان باشیم.

۱۵- برای انجام کارهایی که ماهها مانده و انجام نشده در آخر همین هفته برنامه‌ریزی کنیم!

. متن زیر یادداشت آقای حمید حسام، نویسنده‌ی کتاب «وقتی مهتاب گم شد» (خاطرات شهید علی خوش‌لفظ از دوران دفاع مقدس) است در رثای این شهید عزیز 

یقولون انّ الموت صعبٌ

والله مُفارقةُ الاحبّاء أَصعَب

سلام صبورِ بی‌ادعا،‌ سلام ای کتیبه‌ی زخم!

همه‌جا پُر شده که تو پر کشیدی و پریدی و رسیدی به قرارگاه محضر حق، کنارِ رفقا و سر روی زانوی سیدالشهدا (علیه‌السلام) و چشم در چشم ۹۰ شهیدی که با هم عهدنامه‌ی شفاعت نوشتید.

دو هفته پیش که روی تخت دیدمت، برای اولین بار پس از سی سال رفاقت، خوش‌لفظ نبودی! حرف نمی‌زدی؛ فقط نگاهم می‌کردی با آن دو چشمی که آینه‌ی حماسه‌ها بود و من اشک می‌ریختم و لال شده بودم. می‌خواستم بگویم علی جان! سال گذشته در همین روزها به دیدار آقا رسیدیم. آن دیدار که تو در آغوش آقا آرام گرفتی و گفتی آقاجان! من خیلی درد دارم اما شما را که دیدم، همه‌ی دردهایم را فراموش کردم.

تو، سی سال رفیقِ درد بودی و جامانده‌ی قافله‌ی مردان مرد.

جسمت میان ما بود و جانت در ملکوتِ مهتاب‌ها و حتماً مانده بودی که هر کس دلش برای متوسلیان، همت، شهبازی و چیت‌سازیان و ۸۰۰ هم‌رزم شهیدت تنگ شد، تو را ببیند؛ تو را که آینه‌ی شکسته اما بی‌غبار حماسه‌ها بودی.

علی جان! آن روزها که به بهانه‌ی نوشتن خاطراتت، شناسنامه‌ی رزمِ تو را می‌کاویدم، می‌دانستم که «درد» نامِ دیگر شناسنامه‌ی توست. نه درد ده‌ها زخمِ تیر و ترکش و موج انفجار و گازهای شیمیایی که دردِ هجرانِ نیمه‌های گمشده‌ی تو؛ درد دوری از علی چیت‌سازیان، علی محمدی، نادر فتحی، بهرام عطائیان و همه‌ی آن‌ها که در شب‌های مهتابی جنگ، گمشان می‌کردی.

علیِ خوش‌معنا! تو با خدایت در این سال‌های قحطی رفاقت، چه میثاقی گذاشتی که قافله‌سالار شهدای حرم -سرلشکر شهید حاج حسین همدانی- دو ماه پیش از شهادتش در مراسم رونمایی کتاب خاطرات به حال تو غبطه خورد و گفت: «مهتاب که گم نمی‌شود، علی خوش‌لفظ تازه پیدا شده و دارد نورافشانی می‌کند.» و حاج قاسم سلیمانی هم برایت نوشت: «علیِ عزیز، تمام گذشته‌‌هایم را به رخم کشیدی».

علیِ خوش‌مرام! که برای هیچ رفیقی، رفیق نیمه‌راه نبودی، قول و قرارها که یادت نرفته؛ به ما هم مزه‌ی «سلوک گمنامی» را بچشان و از «معبر تعلقات» عبورمان ده و به «راهکار اشک» ما را برسان.

لبخند شفاعتی به ما -قبرستان‌نشینان عادات سخیف- بزن؛ ای خوش‌رفیقِ رسیده به رفیقِ اعلی!

​

شیخ حسین انصاریان:

آقای مستطاب زاده ، جوانی بسیار مودب ، متدین و تحصیل کردۀ آمریکاست . وی اصفهانی است ؛ ولی اکنون در تهران زندگی می کند و سالهاست پای منبر من می آید . این جوان در آمریکا شاهد ماجرایی بوده که بسیار جالب است .

او می گوید : « ایامی که در آمریکا تحصیل می کردم با دو – سه دانشجوی مسیحی آمریکایی رفیق شده بودم . شب جمعه ای که اتفاقا با یک تعطیلی رسمی آمریکا مصادف شده بود ، با دوستان ایرانی قصد داشتیم به گردش برویم . یکی از دوستان آمریکایی گفت که من هم می آیم . ما معمولا به نوارهای شما و بخصوص دعای کمیل و منبرهای ماه مبارک رمضان گوش می دادیم . آن روز نیز نوارهای دعای کمیل را که تازه از ایران رسیده بود ، با خود برداشتیم .

در آنجا نوار را گذاشتم و حال معنوی بسیار خوبی به ما دست داد و اشک از دیدگانمان روان گشت . دانشجوی مسیحی هاج و واج ما را نگاه می کرد . بعد از تمام شدن نوار از ما خواست تا بخشهایی از آن را برایش ترجمه کنیم . مطالب پر معنی و پر جذبۀ دعای کمیل ، او را به هیجان آورد و پس از چندی شیعه شد  و جالب تر آن که دروس اسلامی را شروع کرد و چند سالی هم به قم آمد و پس از طی دوره ای به آمریکا برگشت . هم اکنون در آمریکا در لباس روحانیت به امر تبلیغ اشتغال دارد . »

این نیز از برکات کلمات گهربار امیر المومنین (ع) و عرفان پر مغز و اصیل تشیع است .

✍️پایگاه اطلاع رسانی حاج شیخ حسین انصاریان