بدبختی این است که آخرین عمل انسان گناه باشد و در این حال بمیرد

 وسعادت این است که انسان در حال عبادت بمیرد.

مثلا در حال خواندن نماز شب سکته کند ، در راه مشهد و کربلا بمیرد .

 "حاج جواد اطمینان ” به در خانه کسی رفت تا قباله بگیرد تا برای جهاز دختر آن خانواده قالی و یخچال تهیه کند، در همانجا سکته کرد ومرد. 

عمل آخری او کمک به بندگان خدا بود . این را در نامه عمل اومی نویسند.

 پس همیشه بعد از نمازهایتان از خدا بخواهید که :

خدایا، عمل آخری ما را عمل خیر قرار بده

زیرا اگر آخرین عمل شما خیر باشد

 خداوند به همان نگاه می کند و به اعمال قبلی نگاه نمی کند.

بعضی ها هستند که وقتی به آنها نامه ای میدهید فقط اول وآخر نامه را می خوانند،

خداوند هم همین طور، فقط به آخری نگاه می کند ، می بیند آخرین عمل خوب بوده ، می گوید: به بهشت برو.

لذا می گویند : این دعا را زیاد بخوانید :” اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا “ 

اگر عربیِ این دعا را بلد نیستید ، بعد از هر نماز بگویید : ” خدایا عاقبت ما را ختم به خیر کن .” یعنی آخرین عمل مرا عبادت قرار بده… 

گلچین سخنان مرحوم آیت الله مجتهدی تهرانی ره

حوزه و دانشگاه دو ركن بسيار مهم در انقلاب اسلامي ايران هستند كه جهت گيري علمي و عملي ايران بستگي به ميزان كارايي و عمكرد آنان دارد. حوزه و دانشگاه به منزله ي دو بالي هستند كه مي توانند ايران را در مسير تعالي و رشد مادي و معنوي حركت دهند. امروزه به دليل مواجهه با هجمه‌هاي غرب در شاخه‌هاي مختلف علمي ـ فرهنگي و سياسي بيش از پيش نيازمند وحدت ناگسستني حوزه‌هاي علميه و دانشگاه‌ها به عنوان مغز متفكر و قلب جامعه و بازوان فرهنگي و علمي كشور هستيم و بدون شك قدم مهم در راستاي اسلامي سازي علوم انساني در سايه چنين وحدتي محقق مي‌شود. هم چنان كه به فرموده مقام معظم رهبري: «وحدت حوزه و دانشگاه گمشده‌اي است كه بايد آن را بيابيم تا مجموعه نظام آموزشي و علمي ـ فرهنگي كشور به عنوان پيكر واحد در راستاي مصالح عاليه اسلامي قرار گيرد»

ما دو نهاد اصیل دانشجویی داریم. یکی متوجه به کسب علوم مربوط به فهم و تبلیغ دین و نوآوری در مباحث دینی و نوآوری در فهم مسایل روز و حادث شونده در زندگی است که این حوزه است و کارش عبارت است از تحقیق در مسایل دینی و فراگرفتن احکام الهی در همه شؤون زندگی، آن هم نه فقط در آنچه که مربوط به کُنج محراب یا خانه است بلکه در قلمرو وسیع زندگی بشر، این گروه این را باید یاد بگیرند، احکام جدیدش را تحقیق کنند، ناخالصی‌ها و ناسره‌ها را از آن بزدایند و آن را با زبان مناسب در هر جامعه‌ای و هر زمانی و هر مخاطبی به رساترین شکل ممکن به مخاطبین برساند. این وظیفه آن نهاد حوزه‌ای است و اسمش حوزه علمیه است. یک نهاد دانشجویی دیگر داریم که این نهاد ناظر است به اداره امور زندگی مردم منهای مسایل مربوط به دین، مردم معاش دارند، کسب دارند، راه دارند، ساختمان دارند، جسم دارند، شناسایی‌های گوناگون لازم است. تحقیق در امور زندگی مردم لازم است علوم مختلف و انواع و اقسام دانشها، برای بهتر کردن و راه انداختن زندگی مردم، وجود دارد. این نهاد هم مشغول فراگیری این دانشهاست که اینها را فرا بگیرد… و آنها را برای پیاده شدن در جامعه آماده کند. تحقیقات نو، دنیایی را جذب کند و خودش به نوبه خود، تازه‌هایی در این دانشها بیافریند و به بشریت عرضه کند. این هم یک نهاد دانشجویی دیگر. حالا اگر هر دوی این نهادهای دانشجویی خوب کار کنند و با هم رابطه متقابل دوستانه و از خود دانستن یکدیگر داشته باشند معنایش این خواهد شد که این جامعه، هم دینش، هم دنیایش آباد خواهد شد. آنها جهت گیری زندگی او را تصحیح میکنند و اینها حرکات زندگی او را تسهیل می‌کنند. آنها فکر و ذهن و روح او را آنچنان که از زشتی‌ها و نادرستی‌ها می‌آلایند که بفهمد به کجا باید حرکت کند و اینها وسیله این حرکت را به دست او می‌دهند تا حرکت کند.

از بیانات مقام معظم رهبری در دیدار با دانشجویان( وحدت حوزه و دانشگاه)

​عهدی که هست همیشگی است، تا ابد و بی تردید. از ازل آمده این عهد و به جاودانگی می پیوندد. تو از ازل در ما بوده ای، در دل های بی قرار عشق. در چشم های لاجرمِ اشک و اشتیاق. بوده ای بی آن که به چشم آمده باشی و هویدا شده باشی. همین که دل تنگ توایم؛ یعنی که حقیقتی تو؛ یعنی بودنِ محضی. همین که جایت همه جا خالی است؛ یعنی در تمام دل ها جایی برای توست. برای تو و حضور بی دریغ و بایسته ات.

ای کاش نام ملایم تو را به زبان که می آوریم، همان لحظه باران در دست هایمان جا بگیرد. ای کاش به محض دوست داشتن تو تمام عالم را عطر گل سرخ فتح کند. ای کاش القاب بزرگوار تو را زیر آسمان بر لب آوریم و به مرادِ صلح و نجات دست یابیم. ای کاش از دروغ و درد و ستم، تهی، از رنج و فریب، رها و پر از دیدار فاتحانه تو شویم. قلب به ستوه آمده است، از این همه تپیدن به اضطراب تو. لبخند هیچ دوامی ندارد. استعاره ظهور تو را می خواهند، تمام غزل ها، وگرنه قافیه در آستانه مرگ بی سرانجام است. «قافیه در باد گم می شود» و آهنگ های ایمان و هم بستگی در گور خواهند خفت.