​‍ آدم های خوبِ زندگی من ،رنگشان روشن است….

هر صبح میشود کنارشان نشست و با دلِ گرم ,

چای خوش عطری نوشید؛ 

لبخندازصورتشان نمیرود ،

و از جنس آرامش مطلقند.

آدم های خوبِ زندگی من مثل ساعتِ ده صبحِ یک روز آفتابی اند،

همانقدر دلنواز و پرانرژی.

صدایشان همواره با صداقت آمیخته شده…

آدم های خوبِ زندگی من ،

ساده و مهربانند ، مثل پیراهن گل دار مادربزرگم.

انگار کنارم هستند برای خوب کردن حال من ،

در روزهای پر از سختی و استرس.

همان هایی …

که همیشه می توان ،

برعکس خیلی از مهمانی های اجباری و از چند وقت پیش هماهنگ شده ؛ 

هروقت دلت تنگ بود ، خودت را پشت در خانه شان  ببینی…

بیایید….

خوب بودن را انتخاب یک فضیلت ببینیم ، 

و نه انعکاس یک اجبار….

مهدی جان

من از خدای خودم…

خواستم سہ چیز؛

اول تــو را…

      دوباره تــو را…

              باز هم تــو را…

​

از امام صادق (علیه السلام) پرسیدند چرا خطبه ها و نامه ها و سروده ها به زودی طراوت و ارزش خود را از دست می دهند، ولی قرآن از شادابی نمی افتد؟

گفت چون به محض اینکه نیاز افراد از آنها برطرف شد، دیگر مورد احتیاج خوانندگان نمی باشد و طراوت و شادابی ندارد، اما قرآن در هر عصر و زمان، جهت و دلیل و راهنما برای مردم است.

به همین جهت، طراوت و سرسبزی آن جاودانگی و همیشگی است و به خاطر معانی و پیام درون، پژمردگی نخواهد داشت.
 منبع: حکایات و لطایف برگزیده ایران و جهان، شعبانعلی لامعی

شخصى به حضور امام صادق (ع) آمد و عرض كرد: برادران و پسر عموهايم خانه ام را بر من تنگ نموده اند و از همه آن خانه، مرا به يك اطاق پناهنده كرده اند، من اگر خواسته باشم اقدام كنم، همه آنچه را كه در اختيار آنها است، مى گيرم.

امام فرمود: صبر كن، خداوند گشايشى برايت فراهم مى كند.

من صبر كردم و از پیگيرى موضوع، منصرف شدم، تا اينكه در سال 131 (هجری قمری) بيمارى واگيردار وبا آمد، سوگند به خدا همه آنها مُردند و حتى يك نفرشان باقى نماند، من از خانه خارج شدم و به حضور امام صادق (ع) رفتم، همين كه مرا ديد، 

فرمود: حال اهل خانه ات چطور است؟

عرض كردم: به خدا همه پسر عموها و برادرهايم كه در آن خانه، مرا در فشار قرار داده بودند مُردند.

فرمود: اين مكافات به خاطر آن قطع رحمى بود كه به تو روا داشتند و به خاطر آزارى كه نمودند، نابود شدند، آيا دوست داشتى آنها بمانند و زندگى را بر تو تنگ كنند؟

گفتم: آرى به خدا سوگند.

منبع:

اصول کافی - باب قطيعة الرحم، حديث 3، ص 346 - ج 2.