​گله ها را بگذار!

ناله ها را بس كن!

روزگار گوش ندارد كه تو هي شِكوه كني!

زندگي چشم ندارد كه ببيند اخم دلتنگِ تو را…

فرصتي نيست كه صرف گله و ناله شود!

تا بجنبيم تمام است تمام!!

مِهر ديدي كه به برهم زدن چشم گذشت….

يا همين سال جديد!!

باز كم مانده به عيد!!

اين شتاب عمر است …

من و تو باورمان نيست كه نيست!!

زندگي گاه به كام است و بس است؛

زندگي گاه به نام است و كم است؛

زندگي گاه به دام است و غم است؛

چه به كام و

چه به نام و

چه به دام…

زندگي معركه همت ماست…زندگي ميگذرد…

زندگي گاه به نان است و كفايت بكند؛

زندگي گاه به جان است و جفايت بكند‌؛

زندگي گاه به آن است و رهايت بكند؛

چه به نان

و چه به جان 

و چه به آن…

زندگي صحنه بي تابي ماست…زندگي ميگذرد…

زندگي گاه به راز است و ملامت بدهد؛

زندگي گاه به ساز است و سلامت بدهد؛

زندگي گاه به ناز است و جهانت بدهد؛

چه به راز 

و چه به ساز

و چه به ناز…

زندگي لحظه بيداري ماست…

زندگي ميگذرد…

​‍ آدم های خوبِ زندگی من ،رنگشان روشن است….

هر صبح میشود کنارشان نشست و با دلِ گرم ,

چای خوش عطری نوشید؛ 

لبخندازصورتشان نمیرود ،

و از جنس آرامش مطلقند.

آدم های خوبِ زندگی من مثل ساعتِ ده صبحِ یک روز آفتابی اند،

همانقدر دلنواز و پرانرژی.

صدایشان همواره با صداقت آمیخته شده…

آدم های خوبِ زندگی من ،

ساده و مهربانند ، مثل پیراهن گل دار مادربزرگم.

انگار کنارم هستند برای خوب کردن حال من ،

در روزهای پر از سختی و استرس.

همان هایی …

که همیشه می توان ،

برعکس خیلی از مهمانی های اجباری و از چند وقت پیش هماهنگ شده ؛ 

هروقت دلت تنگ بود ، خودت را پشت در خانه شان  ببینی…

بیایید….

خوب بودن را انتخاب یک فضیلت ببینیم ، 

و نه انعکاس یک اجبار….

مهدی جان

من از خدای خودم…

خواستم سہ چیز؛

اول تــو را…

      دوباره تــو را…

              باز هم تــو را…