حضرت امام باقر علیه السلام

اِنّ الحُسَينَ صاحِبَ كَربَلا قُتِلَ مَظلوما، مَكروبا عَطشانا، لَهفانا فآلَى اللّه‏ُ عَزَّوَجلّ عَلى نَفسِهِ اَن لا ياتيَهُ لَهفانٌ و لا مَكروبٌ و لا مُذنِبٌ و لا مَغمومٌ و لا عَطشانٌ و لا مَن بِهِ عاهَةٌ ثُمَّ دَعا عِندَهُ و تَقَرَّبَ بِالحُسَينِ بنِ عَلىٍّ علیه السلام اِلَى اللّه‏ِ عَزَّوَجَلَّ إلاّ نَفَّسَ اللّه‏ُ كُربَتَهُ وَ اَعطاهُ مَسأَلَتَهُ و غَفَرَ ذَنبَهُ وَ مَدَّ فى عُمُرِهِ وَ بَسَطَ فى رِزقِهِ فَاعتَبِروا يا اُولـِى الاَبصار؛
 
امام حسين (ع)، بزرگ مرد كربلا، مظلوم و رنجيده خاطر و لب تشنه و مصيب ‏زده به شهادت رسيد. پس خداوند، به ذات خود، قسم ياد كرد كه هيچ مصيبت‏ زده و رنجيده خاطر و گنهكار و اندوهناك و تشنه ‏اى و هيچ بَلا ديده ‏اى به خدا روى نمى‏ آورد و نزد قبر حسين علیه السلام دعا نمى ‏كند و آن حضرت را به درگاه خدا شفيع نمى ‏سازد، مگر اين‏كه خداوند، اندوهش را برطرف و حاجاتش را برآورده مى‏ كند و گناهش را مى‏ بخشد و عمرش را طولانى و روزى ‏اش را گسترده مى ‏سازد. پس اى اهل بينش، درس بگيريد!

مستدرک الوسایل و مستنبط المسایل ج10 ، ص239 - بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 98، ص 46، ح 5

امام حسین(ع) به کوفیان فرمود:
“میخواهم شما را از دست یزید نجات دهم.”
اما آنها مقابلش ایستادند و نگذاشتند کارش را انجام دهد.

همین داستان عاشورا در دل تک تک ما هم اتفاقا می‌افتد.
حسین(ع) هر محرم به دلهای ما می آید و میفرماید:
“میخواهم با یزیدِ دلت مبارزه کنم. تو فقط مانعم نشو و بگذارم کارم را انجام دهم.”
اما کوفیانِ دل ما نمی‌گذارند ‌که حسین(ع) کارش را تمام کند.
یعنی ما معمولا در مقابل حسین(ع) مقاومت می‌کنیم.
فدایش بشوم که دوباره سال بعد می‌آید و می‌فرماید:
من حسینم؛ آمده‌ام دلت را آباد کنم…
استاد_پناهیان

در داستان حضرت موسی و حضرت خضر، دو پيامبر را مأمور می کند تا دیواری را که در حال فروافتادن است درست کنند تا گنجی محفوظ بماند، چرا؟ به خاطر صلاح پدر، این گنج باید براي فرزندان محفوظ بماند.
در روايتي ذيل اين آيه آمده است: خداي متعال عنايت مي‌کند و فرزندان و فرزندانِ فرزندان را به خاطر صلاح پدر حفظ مي‌کند. در ادامه روايت دارد که گاهي خانواده‌ مؤمن و خانه‌ او و حتي خانه‌هاي اطراف او، به خاطر صلاح او، محفوظ مي‌مانند.
این حقیقت، انسان را بيشتر به مواظبت ترغيب مي‌کند که فقط خود ما در زندگي نيستيم و خيلي از قضايا به ما وابسته است.
اينکه خودمان را اصل قرار داده‌ايم و جاي ديگري را نمي‌بينيم به خاطر ضيق نگاه[و تنگ نظری] ما است و الاّ همزمان خيلي از عنايات مي‌تواند با عملکردِ صحيح، نصيب ما و فرزندان ما و حتي همسايگان ما شود و حتی یک محل و شهر بشود.
‌ ‌

‌ ‌

به سیدالشهدائی که روز عاشورا، گریه می‌کردند، عرض کردند: یابن رسول الله! چرا گریه می‌کنید؟ فرمودند: به خاطر این جمعیّت. گفتند: کدام جمعیّت؟ فرمود: لشکر دشمن. گفتند: چرا برای این‌ها گریه می‌کنید؟ فرمودند: آخر این‌ها مرتکب کاری می‌شوند که مستحقّ جهنّم می‌شوند، ناراحتم.
برای دشمن گریه می‌کند آقا سید الشهداء. آن وقت فکر می‌کنید که دوستانش را رها می‌کند و تنها می‌گذارد؟ معادلاتمان را درست کنیم.
‌ ‌

‌ ‌