شب عاشورا وقتي كه حضرت با اصحاب در خيمه نشسته بودند و فرمودند فردا همه ما را مي كشند، حضرت قاسم سیزده سال داشتند و خيلي مورد لطف و محبت حضرت اباعبد اللّه عليه السلام بودند و در صحبت آزاد بودند و آزادانه سؤال مي كردند.
چند سؤال كردند كه فردا عاقبت فلان شخص چه مي شود و… بعد پرسيد علي بن الحسين (حضرت زين العابدين) هم كشته مي شوند؟
حضرت فرمودند: نه؛ او براي بقاء نسل رسول خدا زنده می مانند.
بعد حضرت قاسم علیه السلام عرض كردند: من هم كشته مي شوم؟
فرمودند: مرگ در نظرت چگونه است؟
جواب دادند: «اَحلَي مِنَ العَسَل»
بعد حضرت فرمودند: بله!
ولي بعد از يك ابتلاء حسن كه همان تازاندن اسب ها روي بدن حضرت قاسم بود.
راجع به حضرت دارد که «لَم يَبلُغُ الحُلُم» یعنی هنوز به بلوغ نرسیده بودند. سيزده سال داشتند.
وقتي كه مي خواست خداحافظي كند
حضرت فرمودند: نزدیک بيا «حَتَّي اُوَدِّعُكَ وَتُودِّعُني وَ اَشُمُّكَ وَ تَشُمُّني»
یعنی بیا تا من با تو وداع کنم و تو هم با من وداع کنی و من تو را ببویم و تو هم من را ببویی.
به هر حال ایشان نوه حضرت زهراء عليها السلام هستند و حاصل حضرت امام مجتبي عليه السلام.
بقيه فرزندان امام مجتبي عليه السلام در كربلا كشته شدند ولي گويا حضرت قاسم ممتاز بودند.
حضرت قاسم عليه السلام اولاً جنگشان جنگ با ابطال و شجاعان بود. در ميان جنگ بند كفش پاي چپشان پاره شد و حضرت همه دشمن را رها كردند و مشغول شدند كه بند كفششان را گره بزنند تا به آنان بفهمانند كه هيچ توجهی به آن ها ندارند.
اشعاري هم كه حضرت به عنوان رجز خواندند خیلی جالب بود:
«اِن تَنكُرُونِي فَاَنَا بنُ الحَسَنِ
سِبطُ النَّبي المُصطَفَيالمُؤتَمَن
هَذا حُسينٌ كَالأَسيرِ المُرتَهَن.»
اين اشعار حساب شده بود است.
می خواستند بفرمایند شما كه مدعي مسلماني هستيد اين پسر رسول خداست كه در دست شما اسير شده است.
روز عاشورا هر كسي از اصحاب كه كشته مي شد در تاریخ نقل نشده که حضرت اباعبداللّه عليه السلام قاتل او را كشته باشند حتي قاتلان حضرت اباالفضل عليه السلام و حضرت علي اكبرعليه السلام را نكشتند ولي فقط قاسم بن الحسن را دارد که حضرت وقتی به میدان آمدند اول رفتند سراغ قاتلش و او را كشتند و بعد آمدند بالاي سر حضرت قاسم.
عمر بن جنادة الانصاري جوان يازده سالهاي است كه از اصحاب امام حسین علیه السلام است و آن شعر زيباي «اميري حسين و نعم الأمير ، سرور فؤاد البشير النذير» متعلق به اوست.
روز عاشورا خدمت آقا آمد تا برای جهاد اذن بگیرد. اين نوجوان، پدرش در حمله اولی که صبح شد کشته شد. (حملة اولي كه روز عاشورا اوّل جنگ شد و پنجاه نفر از اصحاب حضرت در آن حمله يك جا كشته شدند.)
حضرت فرمودند نه تو برو خدمت مادرت باش؛ ديگر سزاوار نيست که تو هم کشته شوی. رفت پیش مادرش و قضیه را گفت. مادرش دست بچه اش را گرفت و آمد خدمت حضرت سيدالشهداء و عرض كرد:
يابن رسول الله! سزاوار است كه مادر شما به شما عزادار بشود و من به بچه ام عزادار نشوم؟ اين بچه ميخواهد جان خودش را در راه شما فدا كند.
خلاصه مادرش آورد و به حضرت سيدالشهداء تقديمش كرد. حضرت اذن دادند و رفت. يك نوجوان يازده ساله و آن اشعار را خواند كه:
اميري حسين و نعم الأمير…
از يك بچّه این حرف، خيلي حرف است.
(بحار الأنوار، ج45، ص: 28)
اين گونه عملکرد، تأثير مادر را هم نشان ميدهد. ما گاهي برای رسیدن به نتيجه زحمات سلوکی که می کشیم، تعجيل ميكنيم يا نمي دانيم كه انسان اگر گذشت كرد خداي متعال درختش را بارور ميكند.
زن و مرد فرقي نميكند. اگر گذشت آمد، نصيب ميآيد. اگر خیر و نصيب آمد ثبت ميشود و زن و مرد فرقي نمي كند. حالا اين زن چه خودش چه بچه هاش هر دو گذشت کردند. از بچهاش و شوهرش گذشت کرد.
بخصوص بعد از کشته شدن شوهر، تمام خواستۀ اين زن در فرزندش تجلّي پيدا كرده بود اما از آن هم گذشت؛ لذا همۀ خير و موفقیت آن فرزند برای اين زن هم هست و به او هم می دهند.
توسل به امام حسین علیه
کسی که غرق شده هرچیزی که در دست او بیاید می گیرد. یعنی به هر چیزی که او را از غرق شدن نجات دهد. ما در گرداب های گناه و معصیت غرق شده ایم و امام حسین (ع) برای دستگیری ما آمده است. هرکسی باید از هر راهی که بلد است با امام حسین (ع) رابطه برقرار کند.
مرحوم آیت الله بهجت یک استاد داشتند به اسم مرحوم آیت الله کمپانی که به ایشان ارادت داشتند. مرحوم آیت الله بهجت نقل می کردند که استاد ایشان پنجشنبه ها روضه داشتند. مرحوم آیت الله کمپانی در این مجلس کفش های عزا داران را جفت می کردند. خود ایشان چای ریخته و پذیرایی می کردند. یک چنین شخصیتی که فیلسوف و در حد مرجع بوده و استاد بزرگ حوزه بودند. این کارها را می کردند. به ایشان می گفتند که شاگردان و فرزندان شما هستند. شما چرا این کارها را می کنید. می فرمودند: مجلس امام حسین (ع) است و حساب آن جدا است. من می خواهم به عنوان خدمتگزار اسم من ثبت شود. اینکه کفش های عزاداران امام حسین (ع) را جفت کردم.
?ما از قرآن فاصله می گیرم چون به درستی قرآن را نشناخته ایم
به دلیل اینکه در یک مملکت اسلامی زندگی می کنیم کم و بیش با قرآن آشنایی مختصری داریم و گمان می کنیم قرآن چیز تازه ای برای عرضه به ما ندارد ، امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند: «همانا قرآن دارای ظاهری زیبا و باطنی ژرف و ناپیداست. مطالب شگفت آورش تمام نشدنی و اسرار نهفته اش پایان ناپذیر است.»
ما از قرآن دوریم چون جایگاه و کاربردش در زندگیمان را نمی دانیم
ما نمی دانیم که چاره بسیاری از دردهای ما در قرآن است رسول خدا(صلی الله علیه وآله) می فرماید: هر گاه کارها چون شب ظلمانی برایتان مشتبه و تاریک گردید به قرآن پناه ببرید؛ چون او شفیعی است که شفاعتش پذیرفته و شاهدی است که تصدیق شده است. هر کس او را رهبر خویش گرداند، وی را به بهشت رهنمون می سازد و هر کس بدان پشت پا زند، به جهنّم سوقش می دهد. قرآن روشن ترین راهنما به سوی بهترین راههاست.
ما از قرآن دوریم چون عملکرد برخی از اهل قرآن را نمی پسندیم
متأسفانه در جامعه ما خیلی چیزها شده است مایه تزویر و سوء استفاده، عده ای در ظاهر خود را اهل قرآن و عامل به قرآن می دانند و در کنار آن حق الناس را رعایت نمی کنند یا برای پست و مقام به هر وسیله ای دست می آویزند و با این دو رویی باعث بدبینی جامعه به تلاوت کنندگان قرآن می شوند. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) چنین تلاوت کنندگانی را به شدّت نکوهش می کند و می فرماید: «رُبَّ تَالِ الْقُرْآنِ وَ الْقُرْآنُ یلْعَنُهُ»(3)؛ بسا قاریان قرآن که قرآن آنان را لعن می کند.
آخرین نظرات