حاج_اسماعیل_دولابی می گفت

در جوانی اسبی داشتم، وقتی سوار آن میشدم و از کنار دیواری عبور میکـرد و

سایه ی آن به دیوار می افتاد، اسبم به آن نگاه میکرد و خیال مـیکـرد #اسـب دیگری 

است، لذا خرناس میکشید و سعی میکرد از آن جلو بزند، و چون هر چه تند میرفـت،

میدید هنوز از سایه اش جلو نیفتاده است، باز هم به سرعتش اضافه میکرد تا حدی که

اگر این جریان ادامه مییافت، مرا به کشتن میداد.

 اما دیوار تمام شد و سایه اش از بین

رفت و آرام گرفت. 

در دنیا وقتی به دیگران نگاه کنی، بدنت که مرکب توست، میخواهد در جنبه هـای

دنیوي از آنها جلو بزند و اگر از چشم و همچشمی با دیگـران بـازش نـداری، تـو را بـه نابودی میکشد.

امام صادق(علیه السلام) روایت کردند که حضرت رسول اکرم فرمود:

 از کشتن زنبور عسل، مورچه، قورباغه، گنجشک، هدهد و پرستو بپرهیزید.

زنبور عسل را به این سبب که پاکیزه می‌خورد و پاکیزه پس می‌دهد، 

حیوانی است که خدای ارجمند به او وحی کرد…

مورچه به این دلیل که مردم در روزگار حضرت سلیمان‌ بن‌ داوود(علیه السلام) به قحطی گرفتار شدند، پس هنگامی که به سوی نماز باران خواهی می‌رفتند،

مورچه‌ای را دیدند که روی دو پای خود ایستاده دست‌هایش را به سوی آسمان بلند کرده و می‌گوید:

 “خدایا، ما آفریده‌ای از آفریدگان تو هستیم و از فضل تو بی‌نیاز نیستیم، ما را از نزد خود روزی ده و ما را به گناهان کم‌خردان آدمی زادگان بازخواست منما.”

پس سلیمان به مردم گفت: به خانه‌هایتان برگردید که همانا خدا بر اثر دعای دیگران به شما آب داد.

 قورباغه بدین رو بود که چون بر ابراهیم(علیه السلام) آتش برافروختند، همه جانداران زمین به خدای بزرگ و ارجمند شکایت کردند و از او خواهش کردند که بر آتش آب بریزند، 

خدا به هیچ یک از آنان اجازه نداد مگر قورباغه که دو سوم پیکر قورباغه در انجام این کار سوخت و تنها یک سوم از پیکرش سالم ماند.

شانه به سر (هدهد) به این دلیل بود که او راهنمای سلیمان(علیه السلام) به کشور بلقیس بود.

گنجشک به این دلیل که یک ماه راهنمای حضرت آدم(علیه السلام) از سرزمین سراندیب به سرزمین جده بود.

و اما پرستو به این سبب که گردش او در آسمان به دلیل اندوه خوردن بر ستم‌هایی است که روا داشتند

 و عبادت او خواندن «سوره حمد» است و آیا نمی‌بینید که او می‌گوید: «ولاالضالین».

منبع: الخصال المحموده والمذمومه(صفات پسندیده و نکوهیده)، جلد ۱، ص ۴۴۸-۴۵۱ نوشته شیخ صدوق (ره)

 اول: او را از اشتباه کردن نترساید.

 دوم: زمانی که اشتباه کرد به جای دادن هر نوع حس بد به او جبران کردن را بیاموزید.

سوم: به اندازه توانایی هایش به او مسئولیت دهید.

 چهار: غر زدن، نق زدن، دستور دادن، تنبیه کردن فقط و فقط فرزندان را ترسو و لجباز و شکسته بار می آورد و نه مسئولیت پذیر.

پنج: فرزندتان را مستقل بار بیاورید نه وابسته.

 شش: مسئولیت رفتار خودتان را بپذیرید تا فرزندتان از شما بیاموزد.

 هفتم: به جای تمرکز بر کارهای اشتباه فرزندتان، کارهای خوب او را تشویق کنید.

 هشتم: به کودکان میتوان تمام کارهای خوب را با تشویق، جایزه، داستان گویی، آواز خواندن، مسابقه دادن، بازی کردن آموخت.

نهم: کلید موفقیت، آموختن همکاری به جای لجبازیست.

١-هر گاه از خوشبختی همه، “حتى” کسانی که دوستمان ندارند هم خوشحال شدیم. 

٢-هر گاه برای تحقیر نشدن دیگران از حق خود گذشتیم.

٣ - هرگاه شادی را به کسانی که آن را از ما گرفته اند هدیه دادیم. 

٤- هرگاه خوبی ما به علت نشان دادن بدی دیگران نبود. 

٥- هرگاه کمتر رنجیدیم و بیشتر بخشیدیم. 

٦- هرگاه به بهانه عشق از دوست داشتن دیگران غافل نشدیم. 

٧- هرگاه اولین اندیشه ما برای رویارویی با دشمن انتقام نبود. 

٨- هرگاه دانستیم عزیز خــدا نخواهیم شد، مگر زمانی که وجودمان آرام بخش دیگران باشد.

٩- هرگاه بالاترین لذت ما شاد کردن دیگران بود. 

١٠- هرگاه همه چیز بودیم و گفتیم: “هیچ نیستیم”

پس بیاییم بزرگ باشیم…

و بزرگ شدن را تمرین کنیم…

و بعدبزرگ شدن را تعلیم دهیم…

و بی دلیل مثل خدای مهربان باشیم