مردم گمان میکنند که هنگام دعا، 

 آنهایند که خدا را می‌خوانند. 

درحالیکه قضیه برعکس این است.

یعنی این خداست که ما را می‌خواند 

و این ماییم  که در نیایش به  او پاسخ

مثبت می‌دهیم.

پیش از آنکه ماخدا را بخوانیم ،

او ما را خوانده و به ساحت نیایش

کشانده است.

  ♡ او به ما مشتاق‌تر است در نیایش♡

روزی دست پسر بچه ای که در خانه با گلدان کوچکی بازی می کرد، در آن گیر کرد و هر کاری کرد، نتوانست دستش را از گلدان خارج کند. به ناچار پدرش را به کمک طلبید. اما پدرش هم هر چه تلاش کرد نتوانستند دست پسر را از گلدان خارج کنند. پدر دیگر راضی شده بود به شکستن گلدان که تصادفا خیلی هم گرانقیمت بود، فکر کند. قبل از این کار به عنوان آخرین تلاش به پسرش گفت: دستت را باز کن، انگشت هایت را به هم بچسبان و آنها را مثل دست من جمع کن. آن وقت فکر می کنم دستت بیرون می آید. 

پسر گفت: “می دانم اما نمی توانم این کار را بکنم." 

پدر که از این جواب پسرش شگفت زده شده بود پرسید: “چرا نمی توانی؟" 

پسر گفت: “اگر این کار را بکنم سکه ای که در مشتم است، بیرون می افتد.” شاید شما هم به ساده لوحی این پسر بخندید اما واقعیت این است که اگر دقت کنیم می بینیم همه ما در زندگی به بعضی چیزهای کم ارزش چنان می چسبیم که ارزش دارایی های پرارزشمان را فراموش می کنیم و در نتیجه آنها را از دست می دهیم

(به خاطر بعضی از چیز ها خیلی از چیز ها را از دست داد)

چند روز پیش برای خرید شیرینی به یک قنادی رفتم. پس از انتخاب شیرینی، برای پرداخت مبلغ آن به صندوق مراجعه کردم. آقای صندوقدار مردی حدودا ۵۰ ساله به نظر می رسید. با موهای جوگندمی، ظاهری آراسته. هنگام وزن کردن شیرینی ها، اتفاقی افتاد عجیب غریب! اتفاقی که سالهاست شاهدش نبودم.

آقای شیرینی فروش جعبه را روی ترازوی دیجیتال قرار داد، بعد با استفاده از جدول مقابلش وزن جعبه را از وزن کل کم کرد. یعنی در واقع وزن خالص شیرینی ها (Net Weight) را به دست آورد.

سپس وزن خالص را در قیمت شیرینی ضرب کرد و خطاب به من گفت: ۲۸۰۰ تومان قیمت شیرینی به اضافه ۵۰ تومان پول جعبه می شود به عبارتی ۲۸۵۰ تومان!

نمی دانم مطلع هستید یا خیر؟ ولی بیشتر شیرینی فروشی های شهرمان، جعبه را هم به قیمت شیرینی به خلق الله می فروشند.

اما فروشنده مذکور چنین کاری نکرد. شیرینی را به قیمت شیرینی فروخت و جعبه را به قیمت جعبه. کاری که شاید در ذهن شمای خواننده عادی باشد ولی در این صنف و در این شهر به غایت نامعمول و نامعقول!

رودربایستی را کنار گذاشتم و از فروشنده پرسیدم: چرا این کار را کردید؟!

ابتدا لبخند زد و بعد که اصرار مرا دید، اشاره کرد که گوشم را نزدیک کنم. سرش را جلو آورد و با لحن دلنشینی گفت: وای بر کم فروشان! داد از کم فروشی! امان از کم فروشی

پرسیدم: «یعنی هیچ وقت وسوسه نمی شوید؟! هیچ وقت هوس نمی کنید این سود بی زحمت را…» حرفم را قطع می کند: «چرا! خیلی وقتها هوس می کنم. ولی این را که می بینم… »

و اشاره می کند به شیشه میز زیر ترازو.

چشم می دوزم به نوشته زیر شیشه:

«امان از لحظه غفلت که شاهدم هستی»

راستی ما کم فروشی نمی کنیم؟ کم فروشی کاری، کم فروشی تحصیلی، گاهی حتی کم فروشی عاطفی، کم فروشی در عبادت، کم فروشی انسانی، روزنامه خواندن در ساعت کاری و گشت و گذارهای اینترنتی و..

​بعضی روزها حالِ آدم یکجورِ عجیبی خوب است .

خوب که میگویم ، نه اینکه مشکل نباشد ها ، نه . خوب یعنی خدا دستش را میگیرد مقابلِ غم ها ، میگوید : امروز بنده ام باید خوشحال باشد ، سراغش نیایید …

و تو هی ذوق میکنی از خوشی های کوچکِ زندگی ات . از اتفاقاتی که انتظارش را نداری و میشود .

گفتم انتظار ، یادم آمد هر روزی که بی انتظار و شاکر چشم گشودم ، ” حالم خوب بود “

خوب که میگویم ، نه اینکه به تمامِ آرزوهایم رسیده باشم ها ! نه …

خوب یعنی خدا را رأسِ آرزوهایم قرار دادم و همه چیز را به او سپردم …