قیمت یک پیتزای خوب با یک کتاب خوب یکی ست، فرق آنها در طول مدتی ست که میتوانند ما را خوشحال کنند اولی یک ربع و دومی یک عمر !

حیرت آور است که برای اغلب ما آن یک ربع مهم تر است!!

ابوبصیر،از مومنان و یاران حضرت صادق(علیه السلام) می گوید:

در مجلسی از حضرت پرسیدم:«گاهی بدون علت خاص،دچار غم و غصه یا سرور و خوشحالی می شوم؛علت چیست؟»

حضرت در پاسخ فرمود:

«این حزن و شادی که گاه سراغ شما می آید،اثر آن غم و سروری است که در ما ایجاد می شود؛

و چون ما و شما،هر دو از نور خداوند متعال خلق شده ایم،این حالات ما،در شما نیز اثر می گذارد.»

بهمین خاطر عصر جمعه برای شیعیان دلگیر است..

چون قلب قطب عالم امکان،حضرت صاحب الزمان(عج) بخاطر دیدن پرونده اعمال شیعیان محزون و غمگین است که این حالت بر مومنین هم اثر میگذارد..
میزان الحکمة،ج2،ص400

 شخصی از کنار مغازه بلور فروشی می‏گذشت، چشمش به لیوان‏هایی افتاد که روی میز به طور وارونه چیده شده بود. همانجا ایستاد، کمی نگاه کرد و یکی از آنها را به همان حالتی که بود برداشت و شروع به اعتراض به فروشنده کرد که آقا! چرا در این لیوان بسته است و ته آن باز است؟! فروشنده خندید و گفت: اگر شما درست بنگرید و لیوان را به حالت درست بگیرید، هر دو اشکال بر طرف خواهد شد. 

آری، بسیاری از اشکالات، بر اساس باورها و تصورات غلط ما می‏باشد. ما خیال می‏کنیم که دنیا برای رفاه است، لذا می‏گوییم: چرا رفاه نیست؟ مثل کسی که در چلوکبابی نشسته و اعتراض می‏کند چرا اینجا دوش ندارد؟! او باید باور کند که انجام حمام نیست. ما باید باور کنیم که دنیا خوابگاه، عشر تکده و آخور نیست، دنیا میدان رشد است و انسان باید در این میدان با سختی مبارزه کند تا خود به رشد کمال برسد. 

قرآن می‏فرماید: اخذناهم بالباساء و الضراء لعلهم یضرعون ( سوره انعام، آیه 48.) سختی و فشارها برای توجه دادن به انسان است. 

آری، تا چوب عود را نسوزانید، بوی عطرش بلند نمی‏شود. 

سختی‏ها وسیله غرور زدایی است. 

همان گونه که لاستیک‏های ماشین را باید تنظیم باد کرد، حوادث تلخ نیز انسان را متعادل و تنظیم می‏کند، غفلت و غرور و تکبر را از بین می‏برد، به علاوه تلخی‏ها انسان را به فکر و تلاش واداشته و سر چشمه انواع ابتکارت و اختراعات می‏شود.

به نام های مقدس و محترم از نظر شرع، همچون نام های خداوند متعال و معصومان (علیهم السلام)، اسماء متبرکه گفته می شود. انداختن این اسماء داخل سطل زباله که عرفا بی احترامی محسوب می شود و یا آتش زدن آنها جایز نیست؛ 

ولی می توان آنها را داخل نهر و آب جاری انداخت و یا زیر خاک دفن نمود و یا این که با ماژیک یا خودکار، نوشته های آنها را پوشاند و یا در صورتی که بی احترامی و هتک حرمت محسوب نشود، می توان آنها را به مراکزی داد که تبدیل به خمیر و کاغذ شوند.