منذر بن جارود از کنار امام حسین (علیه السلام) گذشت و به ایشان گفت خدا مرا فدایت کند ای فرزند پیامبر خدا، در چه حالی هستی؟

امام فرمود در حالی هستیم که عرب بر عجم می بالد که حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) از آنها است و عجم هم گردن نهاده است و قریش، فضیلت ما را می فهمد و به روی خود نمی آورد و از دیگر گرفتاری های این امت، آن است که اگر آنان را فرا بخوانیم، اجابتمان نمی کنند و اگر آنها را واگذاریم، به وسیله غیر ما هدایت نمی یابند.

منبع: نزهة الناظر و تنبیه الخاطر، حسین بن محمد بن حسن بن نصر حلوانی

امام حسین (علیه السلام) به یارانش فرمود به سوی مرگ بروید که از آن گریزی نیست و این تیرها، پیک های مردم به سوی شما هستند.

یاران امام حسین (علیه السلام) یکی یکی جنگیدند تا تعدادی از آنها کشته شدند.

در این هنگام، امام حسین (علیه السلام) دست بر محاسن خود کشید و چنین فرمود خشم خدا بر یهود سخت شد، هنگامی که برای او فرزند قرار دادند و خشمش بر مسیحیان بالا گرفت، هنگامی که او را یکی از سه خدا قرار دادند و خشمش بر مجوسیان سخت شد، هنگامی که به جای خدا، خورشید و ماه را می پرستیدند و خشمش بر مردمی بالا گرفت که بر کشتن پسر دختر پیامبرشان، هم داستان شدند.

منبع: لُهوف، سید ابن طاووس

ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ” ﻋـﺎﺑـﺪ” ﺑﺎﺷﯽ،

” ﻋـَﺒﺪ” ﺑـﺎﺵ !

ﺷـﯿﻄﺎﻥ ﻫﻢ ﻗﺮﯾﺐ ﺑﻪ ۶۰۰۰ ﺳـﺎﻝ ﻋﺒـﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩ،

ﻋـﺎﺑـﺪ ﺷﺪ، ﺍﻣﺎ

“ﻋـَﺒـﺪ ” ﻧـﺸﺪ …

ﺗــﺎ ﻋـَﺒـﺪ ﻧـﺸﻮﯼ، ﻋﺒﺎﺩﺗﺖ ﺳـﻮﺩﯼ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧـﺪﺍﺭﺩ؛

ﻋـَﺒﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﯾﻌﻨﯽ:

ﺑﺒـﯿﻦ ﺧﺪﺍﯾﺖ ﭼﻪ ﻣﯽﺧـﻮﺍﻫﺪ، ﻧﻪ ﺩﻟﺖ…

حضرت علامه حسن زاده آملي 

کسانی که اعتقاد دارند 

دیگران باید 

موفقیت را به او دهند

همانند کسانی هستندکه

برای گذر از رودخانه

منتظرندتا آب رودخانه

خشک شود…