مرد جوان فقیر و گرسنه ای دلتنگ و افسرده روی پلی نشسته بود 

و گروهی از ماهی‌گیران را تماشا می کرد، 

در حالیکه به سبد پر از ماهی کنار آنها چشم دوخته بود.

با خود گفت: کاش من هم یک عالمه از این ماهی ها داشتم. 

آن وقت آن ها را می فروختم و لباس و غذا می خریدم.

یکی از ماهی‌گیران پاسخ داد: 

اگر لطفی به من بکنی هر قدر ماهی بخواهی به تو می دهم.

این قلاب را نگه دار تا من به شهر بروم و به کارم برسم.

مرد جوان با خوشحالی این پیشنهاد را پذیرفت.

در حالیکه قلاب مرد را نگه داشته بود،

 ماهی ها مرتب طعمه را گاز می زدند و یکی پس از دیگری به دام می افتادند. 

طولی نکشید که مرد از این کار خوشش آمد و خندان شد.

مرد مسن تر وقتی برگشت، گفت: همه ی ماهی ها را بردار و برو 

اما می خواهم نصیحتی به تو بکنم. دفعه 

بعد که محتاج بودی وقت خود را با خیال‌بافی تلف نکن. 

قلاب خودت را بنداز تا زندگی ات تغییر کند،

زیرا هرگز آرزوی ماهی داشتن تور ما را پر از ماهی نمی کند❗️

چون امام حسین (علیه السلام) شب را به صبح آورد، مردی کوفی به نام ابوهرّه اَزدی را دید که بر ایشان وارد شد و سلام داد و گفت ای فرزند پیامبر خدا، چه چیز تو را از حرم خدا و حرم جدت پیامبر خدا، بیرون کشیده است؟

امام حسین (علیه السلام) فرمود وای بر تو، ای ابوهرّه.

امویان مالم را گرفتند، صبر کردم.

دشنامم دادند، صبر کردم.

در پی ریختن خونم بودند، گریختم و به خدا سوگند، این گروه ستمکار مرا می کشند و خدا هم لباسِ خواریِ فراگیری را بر آنها می پوشانَد و شمشیری بُرنده را بر آنها حاکم می کند.

خداوند، کسی را بر آنها مسلط می کند که چنان خوارشان سازد که از قوم سبأ هم خوارتر شوند.

منبع: لُهوف، سید ابن طاووس

​ 

در ذکر وقایع عاشورا آورده شده است که امام حسین (علیه السلام)، چون شیر خشمناک به آنها یورش برد و تیرها از هر سو او را در بر گرفته و به گلو و سینه او رسیده بودند.

در این حال امام می فرمود ای امت بد، پس از پیامبر خدا با خاندانش بد کردید.

پس از کشتن من، دیگر از کشتن هیچ بنده خدای شایسته ای بیم ندارید بلکه وقتی مرا کشتید، کشتن هر کس دیگری برایتان آسان می شود.

به خدا سوگند، من امید دارم که خدایم با خوار کردن شما، مرا گرامی بدارد و سپس از جایی که نمی دانید، از شما انتقام بگیرد.

در اینجا، حُصَین بن مالک سَکونی فریاد کشید ای پسر فاطمه، خدا با چه چیز از ما انتقام می گیرد؟

فرمود اختلاف و درگیری میان شما می اندازد و جنگ و خون ریزی میانتان راه می افتد و عذاب دردناکش را بر شما فرو می ریزد.

منبع: مقتل الحسین للخوارزمی، موفق بن احمد خوارزمی

ای فرزندان بردگان آزاد شده! آیا عدالت این است که زنان و کنیزان خود را در پشت پرده جای دهی، ولی دختران پیامبر خدا را در میان نامحرمان به اسارت بگیری؟ زنان و کنیزان خود را پوشیده نگاه داری، ولی خاندان رسالت را با دشمنان‌شان در شهرها و آبادی‌ها بگردانی تا بادیه نشینان، خویشان و غریبه‌ها و اراذل و اشراف آنان را ببینند؛ در حالی که کسی از مردان آنان همراهشان نیست و سرپرست و حمایت کننده‌ای ندارند؟ 

چگونه امید خیر می‌توان داشت از فرزند کسی که می‌خواست با دهان خود جگر پاکان را ببلعد و گوشت و خون او از شهیدان اسلام روییده است؟ چگونه می‌توان انتظار کوتاه آمدن از کسی داشت که همواره با بغض و دشمنی و کینه و عداوت به خاندان ما نگریسته است؟ 

یزید! این جنایات بزرگ را انجام داده‌ای، آنگاه نشسته‌ای و بی آنکه خود را گناهکار بدانی یا جنایات خود را بزرگ بشماری، با خود ندا سر می‌دهی که ای کاش پدران من حضور داشتند و از سر شادمانی و سرور فریاد بر می‌آوردند و می‌گفتند: « ای یزید! دست مریزاد»؟ این جمله جسارت آمیز را می‌گویی، در حالی که با چوب‌دستی بر دندان‌های مبارک سید جوانان بهشتی می‌کوبی؛ 

زهی بی‌شرمی و بی‌حیایی! چگونه چنین یاوه‌سرایی نکنی؟ 

تو بودی که زخم‌های گذشته را شکافتی و دست خود را به خون پیامبر آغشته ساختی و ستارگان روی زمین از آل عبدالمطلب نسل جدید را خاموش نمودی و اکنون پدران خود (نسل شرک و بت پرستی) را ندا می‌دهی و گمان داری که با آنان سخن می‌گویی. 

به زودی خودت به جمع آنان ملحق می‌گردی و در آن جایگاه، عذابی ابدی در انتظار توست که آرزو می‌کنی ای کاش دستم‌ شکسته و زبانم لال می‌شد و هرگز چنین کارهای ناشایستی را انجام نمی‌دادم.