جایی ست که همیشه منتظرت هستند و چشم براه آمدنت می مانند

جایی ست  که بی هیچ قید و شرطی دوستت دارند

جایی ست که چه زود بروی چه دیر همیشه از دیدنت خوشحال میشوند

جایی ست که هیچ وقت بزرگ نمیشوی همیشه بچه می مانی

جایی که سفره اش همیشه برای تو تکه نانی دارد 

وچای صبحانه اش  برایت مزه ای دیگر میدهد

امن ترین و آرام بخش ترین جای دنیاست

از امام سجاد علیه السلام پرسیدند:

‌ سخت ترین مصائب شما در سفر کربلا کجا بود؟

در پاسخ سه بار فرمودند: الشّام، الشّام، الشّام…

امان از شام !

در شام هفت مصیبت بر ما وارد آوردند که از آغاز اسیری تا آخر ، چنین مصیبتی بر ما وارد نشده بود:

1.ستمگران در شام اطراف ما را باشمشیرها احاطه کردند و بر ما حمله می‌نمودند و در میان جمعیت بسیار نگه داشتند و ساز و طبل می‌زدند.

2.سرهای شهداء را در میان هودج‌های زن‌های ما قرار دادند. سر پدرم و سر عمویم عباس(علیه السلام) را در برابر چشم عمه‌هایم زینب و ام کلثوم(علیها سلام) نگه‌داشتند و سر برادرم علی اکبر و پسر عمویم قاسم(علیه السلام) را در برابر چشمان خواهرانم سکینه و فاطمه می‌آوردند و با سرها بازی می‌کردند، و گاهی سرها به زمین می‌افتاد و زیر سم سُتوران قرار می‌گرفت.

3.زن‌های شامی از بالای بام‌ها، آب و آتش بر سر ما می ریختند، آتش به عمامه‌ام افتاد و چون دست‌هایم را به گردنم بسته بودند نتوانستم آن را خاموش کنم. عمامه‌ام سوخت و آتش به سرم رسید و سرم را نیز سوزاند.

4.از طلوع خورشید تا نزدیک غروب در کوچه و بازار با ساز و آواز ما را در برابر تماشای مردم در کوچه و بازار گردش دادند و می‌گفتند: «ای مردم! بکُشید این‌ها را که در اسلام هیچ گونه احترامی ندارند؟!»

5.ما را به یک ریسمان بستند و با این حال ما را در خانه یهود و نصاری عبور دادند و به آن ها می‌گفتند: این‌ها همان افرادی هستند که پدرانشان، پدران شما را (در خیبر و خندق و …) کشتند و خانه‌های آن‌ها را ویران کردند . امروز شما انتقام آن‌ها را از این‌ها بگیرید.

6.ما را به بازار برده فروشان بردند و خواستند ما را به جای غلام و کنیز بفروشند ولی خداوند این موضوع را برای آن ها مقدور نساخت.

7.ما را در مکانی جای دادند که سقف نداشت و روزها از گرما و شب‌ها از سرما، آرامش نداشتیم و از تشنگی و گرسنگی و خوف کشته شدن، همواره در وحشت و اضطراب به سر می‌بردیم…

صلی الله علیک یا سیدالساجدین،الامام العارفین،زین العابدین..

1️. امام سجّاد عليه السلام :هرگاه نماز مى گزارى، [چنان باش كه گويى]نماز آخرين را به جاى مى آورى.

بحار الأنوار ، ج 78 ، ص 160

2️. مام سجّاد عليه السلام :مؤمن از دعاى خود يكى از سه نتيجه را مى گيرد : يا برايش ذخيره مى شود ، يا در دنيا برآورده مى شود و يا بلايى كه مى خواست به او برسد از او برگردانده مى شود 

تحف العقول ، ص 280

3️. امام سجّاد عليه السلام :عمّه ام ، زينب ، با وجود همه مصيبت ها و رنج هايى كه در مسيرمان به سوى شام به او روى آورد ، حتّى يك شب اقامه نماز شب را فرو نگذاشت

بحار الأنوار ، ج 35 ، ص 441

4️. امام سجّاد عليه السلام :حقّ زن اين است كه بدانى خداوند او را مايه آرامش و انس تو قرار داده است و بدانى اين نعمتى است كه خداوند به تو داده ؛ پس بايد او را گرامى دارى و با وى نرمى كنى

بحار الأنوار ، ج 74 ، ص 5 

5️. امام سجّاد عليه السلام : حق كسى كه به تو نيكى كرده ، اين است كه از او تشكر كنى و نيكيش را به زبان آورىو از وى به خوبى ياد كنى و ميان خود و خداى عزّوجلّ برايش خالصانه دعا كنى ، هرگاه چنين كردى بى گمان پنهانى و آشكارا از او تشكر كرده اى . سپس اگر روزى توانستى نيكى او را جبران كنى ، جبران كن

خصال، ص 568

6️. امام سجّاد عليه السلام : پيامبر صلي الله عليه و آله بر گروهى گذشتند كه سنگى را بلند مى كردند . فرمودند : اين چه كارىاست؟ گفتند : با اين كار ، نيرومندترين و محكم ترينِ خود را مى شناسيم . فرمودند : آيابه شما خبر دهم كه محكم ترين و قوى ترينِ شما كيست؟ گفتند : بلى اى پيامبر خدا !فرمودند : محكم ترين و قوى ترين شما ، كسى است كه هر گاه خشنود شود ،خشنودى اش او را به گناه و باطل نكشاند ، و هر گاه خشمگين شود ، خشمش او را ازسخن حق ، بيرون نبرد ، و هر گاه به قدرت رسيد ، آنچه برايش حق نيست، دست نزند

معانى الأخبار ، ص 366

7️. امام سجّاد عليه السلام : منافق نهى مى كند و خودنهى نمى پذيرد، به آنچه دستور مى دهد خودش عمل نمى كند، چون به نماز ايستد به چپ و راست مى نگرد، چون ركوع كند خود را به زمين اندازد، چون سجده كند [مانند پرندگان ]منقار به زمين زند و چون بنشيند نيم خيز نشيند حديث ، چون شب شود با اينكه روزه نداشته است همه اش به فكر خوردن غذاست و در روز با آنكه شب زنده دارى نكرده است، همّ و غمش خفتن است. اگر سخنى (حديثى) به تو گويد، دروغ گويد و اگر به تو وعده اى دهد، خلف وعده كند و اگر به او اعتماد كنى و امانتى سپارى به تو خيانت كند و اگر با او مخالفت كنى، پشت سرت بدگويى كند

الأمالي للصدوق : 582 / 802

 شهادت جانسوز امام زین العابدین تسلیت باد

 داشتیم کم کم آماده خواب می شدیم که دیدم علی بن الحسین (علیه السلام) دارد آماده می شود از خانه بیرون برود.

یعنی این موقع شب کجا می خواست برود؟

کمی که فکر کردم، حدس زدم قصد دارد کجا برود.

یادم افتاد امشب شب جمعه است.

مقداری پول بر می دارد و کمی هم آرد.

من هم آماده می شوم و می گویم من هم با شما می آیم.

صورت هایمان را می پوشانیم و از خانه خارج می شویم.

کوچه ها خلوت است و تاریکی همه جا را پر کرده.

هنوز شب به نیمه نرسیده، ولی مردم به خانه هایشان رفته اند.

صدای زوزه سگ ها از دور و نزدیک به گوش می رسد.

ماه بالای سرمان می درخشد و راهمان را روشن می کند.

جلوی در خانه ی رنگ و رو رفته ای می رسیم.

امام، دور و برش را نگاه می کند و بعد در می زند.

پسر عموی امام در را باز می کند و با دیدن ما، لبخند بر صورت لاغر و نحیفش می نشیند.

امام با او دست می دهد و بعد پول ها را توی دستش می گذارد.

من هم کیسه آردی را که برداشته بودیم به او می دهم.

او می گوید امشب کمی دیرتر آمدید، خیلی وقت است منتظر شما هستم.

بعد، از امام تشکر می کند و می گوید ای مرد نیکوکار، خدا به تو خیر دهد.

تو که یک غریبه هستی به ما کمک می کنی، ولی پسر عمویم علی بن الحسین (علیه السلام)، با اینکه ادعای امامت می کند و حال و روز ما را می داند، باز خبری از حال ما نمی گیرد؛ خدا به او خیر ندهد.

نمی دانم در برابر یاوه های این مرد چه بگویم.

رنگم عوض می شود و دندان هایم را از خشم روی هم می فشارم.

امام که متوجه حالم می شود، دستم را آرام فشار می دهد مبادا چیزی بگویم.

مرد، باز از امام تشکر می کند و بعد در را می بندد.

همان گونه که توی کوچه های تاریک قدم می زنیم، به این فکر می کنم که چرا امام به این مرد خودخواه و قدرنشناس کمک می کند.

 سر قبر نشسته ام و اشک هایم بی اختیار می چکد و صورتم را خیس می کند.

با اینکه دو هفته از شهادت امام گذشته، ولی هنوز باورم نمی شود او دیگر کنارمان نیست.

نمی توانم نبودنش را باور کنم.

ماه امشب، کامل است و نورش را مستقیم روی قبر امام و روی سر من می پاشد.

گویی تمام نورش را یک جا روی قبر امام انداخته، زیرا فقط قبر امام است که بین قبرهای دیگر این قدر روشن است و می درخشد.

توی عالم خودم هستم که کسی را کنارم احساس می کنم.

نگاهش می کنم، قیافه اش خیلی آشناست.

ذهنم می رود به آخرین شب جمعه ای که با امام به در خانه این مرد رفتیم و کمکش کردیم.

مرد خودش را روی قبر می اندازد و های های زار می زند.

وقتی کمی آرام تر می شود، از بین حرف های نصفه نیمه اش می شنوم که خطاب به امام می گوید مرا ببخش پسر عمو، من چه می دانستم کسی که همیشه به من و خانواده ام کمک می کند تو هستی.

منِ احمق فکر می کردم تو ما را به حال خودمان رها کردی و به فکر زندگی خودت هستی.

مرا ببخش، چقدر دیر متوجه شدم.

مرد آنقدر در حال و هوای خودش است که اصلا توجهی به من ندارد.

بلند می شوم.

بهتر است تنهایش بگذارم تا کمی با امام درد دل کند و بار گناهش را سبک تر سازد.

منبع: داستان های بحارالانوار، محمود ناصری، جلد 9، صفحه 118