اگر ما جای خلفای بنی‎امیه و بنی‎عباس که خلافت را از اهلش غصب نمودند، بودیم و توانایی داشتیم، رادع و مانعی از نابودی دشمنان خود نداشتیم و شرایط و قدرت و امکاناتی که برای آن‎ها فراهم بود، برای ما هم فراهم می‎شد، آیا مانند آن‎ها عمل نمی‎کردیم؟! الآن چه می‎کنیم؟ آیا حق‎کشی نمی‎کنیم؟!

از خدا می‎خواهیم که مورد چنین امتحانی قرار نگیریم، البته اگر مورد امتحان قرار گرفتیم نیز از خدا می‎خواهیم که ما را حفظ نماید. انسان در مقام امتحان یا مانند سلمان علیه‌السلام در أعلی‎علیین قرار می‎گیرد یا مانند یزید و معاویه از هالکین و در اسفل‎ سافلین.

آنچه معاویه و یزید بالفعل داشتند، ما بالقوه داریم. خیلی به خود مغرور نشویم. این‎طور نیست که آن‎ها از جهنم آمده باشند و ما از بهشت. به خدا پناه می‎بریم!

رحمت_واسعه، ص١٩۵_١٩۶

آیت_‌الله_بهجت قدس‌سره 

گویند “حر بن يزيد رياحي”

اولين کسي بود که آب را به روي امام بست و اولين کسي شد که خونش را براي او داد.

“عمر سعد” هم اولين کسي بود که به امام نامه نوشت و دعوتش کرد براي آنکه رهبرشان شود و اولين کسي شد که تير را به سمت او پرتاب کرد!

 کي مي‌داند آخر کارش به کجا مي‌رسد؟

دنيا دار ابتلاست.

 با هر امتحاني چهره‌اي از ما آشکار مي‌شود،

چهره‌اي که گاهي خودمان را شگفت‌زده مي‌کند. 

چطور مي‌شود در اين دنيا بر کسي 

خرده گرفت و خود را نديد؟

 مي‌گويند خداوند داستان ابليس را تعريف کرد 

تا بداني که نمي‌شود به عبادتت، 

به تقربت، به جايگاهت اطمينان کني. 

 خدا هيچ تعهدي براي آنکه تو همان 

که هستي بماني، نداده است

شايد به همين دليل است که سفارش شده، 

وقتي حال خوبي داري و مي‌خواهي دعا کني،

 يادت نرود “عافيت" 

و “عاقبت به خيري‌ات” را بطلبي

حاج محمد اسماعیل دولابی

امام علی (علیه السلام) به امام حسین (علیه السلام) فرمود میان ایمان و یقین چقدر فاصله است؟

گفت چهار انگشت.

فرمود توضیح بده.

گفت یقین، آن است که چشمت دیده است و ایمان، آن است که گوشَت شنیده و تصدیقش کرده است.

امام علی (علیه السلام) فرمود گواهی می دهم که تو، از همان کسی هستی که از اویی (از حضرت فاطمه (سلام الله علیها) و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)).

نسلی که برخی از آنها، از برخی دیگرند.

منبع: بغیة الطلب، محمد بن مِسعَر یَرعوبی