حضرت علی«علیه السلام»بعداز درگذشت ابوذر غفاری نزد اصحاب خود فرمودند:

من دلم خیلی بحال ابوذر می سوزد خدا رحمتش کند.
اصحاب پرسیدند چطور ؟
مولا فرمودند:

آن شبی که به دستور عثمان ماموران جهت بیعت گرفتن از ابوذر به خانه ی او رفتند چهار کیسه ی اشرفی به ابوذر دادند تا با عثمان بیعت کند.
ابوذر خشمگین شد و به مامورین گفت:
شما دو توهین به من کردید; اول آنکه فکر کردید من علی فروشم و آمدید من را بخرید’
دوم بی انصاف ها آیا ارزش علی چهار کیسه اشرفی است؟
شما با این چهار کیسه اشرفی می خواهید من علی فروش شوم؟
تمام ثروت های دنیا را که جمع کنید و به من بدهید با یک تار موی علی عوض نمی کنم.
آنها را بیرون کرد و درب را محکم بست.
مولا گریه کردند و فرمودند:
به خدایی که جان علی در دست اوست قسم ،آن شبی که ابوذر درب خانه را به روی سربازان عثمان محکم بست سه شبانه روز بود او و خانواده اش هیچ نخورده بودند.
مواظب باشیم برای دو لقمه بیشتر؛ در این زمان علی فروش نشویم.
غدیر در راه است.

 وقتي انسان خدا را فراموش مي‌کند در طول مسير زندگي اين نوع خدا فراموشي با او کاري مي‌کند که خودي را در خودش فراموش کند که باعث خسران است.
 شايد همين فرد خود فراموش کرده، متلزم بشود که به شکمش بيشتر برسد، ولي اين هم خود فراموشي است، یا متلزم بشود که به شهوتش بيشتر برسد ولي اين هم از مصاديق خود فراموشي است.
 اين خودي که فراموش مي‌کند خود ارزشمندي است که با نسيان حق تعالي فراموش مي‌شود «لاتکونوا کالذين نسوا الله فانسيهم انفسهم» بعد در طريق تذکر راه طولاني دارد.
 افراد متفاوتند و ابزار گوناگون؛ ممکن است يک نفر دعاي کميل مي‌خواند دعاي صباح مي‌خواند دعاي عشرات مي‌خواند اين‌ها همه ابزارند یا به تعبيري اين‌ها دارو هستند؛ولی براي درمان، تشخيص لازم است. اگر بنا شد که اسماء الهي دارو باشند بايد حساب شده گفته شود و مصرف بشود.‌ ‌

‌ ‌

 اين همه در قرآن صحبت از حيوانات و حيوانيت مي‌شود. حيوانيت همسايه انسانيت است و انسان نمي‌تواند از این واقعیت فرار کند؛
 اگر درنده خويي بر انسان مستولي شد و انسان شروع کرد به بدخلقي کردن، نمونه‌هاي حيوان درنده‌خو و بدخلق زياداست به دلائلي موجّه، متقن و محکم، شکل و شمايل روح اين تبدیل مي‌شود به آن حيوان.
 حيوانيت همسايه انسانيت است و سلوک يعني درآمدن از اين زاويه حيوانيت و ارتقا پيدا کردن به عالم ملکوت. آن وقت انسان وقتي خدا را فراموش مي‌کند يک خود فراموشي بر او مسلط مي‌شود.
 يک خود مقدس، يک خود پاک، که انسان او را بايد نگهدارد، يک حيث است در وجود انسان که او فراموش مي‌شود. در همه ابعاد وجودی انسان اين شخصيت لطمه مي‌خورد، فراموشي لطمه مي‌آورد. لطمه‌اي مي‌آورد که من از محدوده وجود خوب، وجود پاک، وجود مورد تأييد، نمي‌توانم دفاع کنم و او را فراموش مي‌کنم.‌ ‌

‌ ‌

 مرحوم جهانگير خان قشقایی از قبايل اطراف شهرکرد بود در سن چهل سالگي به اصفهان می آید و… تصمیم می‌گیرد طلبه شود ولي پاي کار مي‌ايستد و در عرض چند سال، بار علمي خود را مي‌بندد.
 به جايي رسيد که از کشورهاي ديگر مي‌آمدند که محضر ايشان را درک کنند. بین افرادي که فوق‌العاده مي‌شوند و منشأ خدمات قرار مي‌گيرند، انسان يک حد مشترک را مي‌بيند و آن هم اين است که اين‌ بزرگواران به چارچوب‌هاي اخلاقي مقيد هستند و خداترس هستند، به احکام الهي احترام مي‌گذارند، لذا خداوند اين‌ها را عزيز مي‌کند و توفيق درس و تحصيل به اين‌ها مي‌دهد.
 مطمئن باشيد شب‌نشيني‌هاي بيخود و حرف‌هاي اضافه، توفيق انسان را مي‌گيرد. مطمئن باشيد اگر انسان پايش را کج بگذارد، توفيقات او گرفته مي‌شود.
‌