چون حضرت قائم عَجَّل الله تَعَالی فَرَجَهُ شَریف ظاهر شوند بینِ رکن و مقام ایستاده ؛ 

پنج ندا می کنند :

 ای اهلِ عالم آگاه باشید که من امامِ قیام کننده ام .

 ای اهلِ عالم آگاه باشید که من شمشیرِ انتقام گر هستم .

 ای اهلِ عالم آگاه باشید که جَدَّم حسین را تشنه شهید کردند .

 ای اهلِ عالم آگاه باشید که جَدَّم حسین را عریان رها کردند .

 ای اهلِ عالم آگاه باشید که بدنِ جَدَّم حسین را از روی دشمنی خُرد کردند.

( الزام النّاصِب ، جلد ۲ ، صفحه ۲۸۲ )

 اللهم صلی علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم 

حرفها رایحه دارند…

بو دارند، عطر دارند…

 رایحه حرفهایمان تا ساعتها روی جان و تن می نشیند…

تا مدتها در فضا می ماند…

تا سالها در خاطره ها جا خوش می کند…

 عطر حرفهایمان، هر چه باشد تند و تلخ، گرم و شیرین، تیز و شورانگیز، آرام و روح انگیز و…

ما را، در خاطره ها به یاد می آورد.

شمیم رایحه حرفهایت را انتخاب کن…

بدان که به یاد می مانند…

​‍ آن ها چفیه داشتند…

من چادر دارم!!!

آنان چفیه می بستند تا بسیجی وار بجنگند…

من چادر می پوشم تا زهرایی زندگی کنم…

آنان چفیه را خیس می کردند تا نَفَس هایشان آلوده ی شیمیایی نشود…

من چادر می پوشم تا از نفَس های آلوده دور بمانم…

آنان موقع نماز شب با چفیه صورت خود را می پوشاندند تا شناسایی نشوند…

من چادر می پوشم تا از نگاه های حرام پوشیده باشم…

آنان با چفیه زخم هایشان را می بستند …

من وقتی چادر ی می بینم یاد زخم پهلوی مادرم می افتم…

آنان سرخی خونشان را به سیاهی چادرم امانت داده اند…

من چادرسیاهم را محکم می پوشم تا امانتدار خوبی برای آنان باشم…