اگر کسی بخواهد دردسرهایش کم شود و بسیاری از گرفتاریهایش حل شود باید زبانش را کنترل کند 

پیامبر فرمودند هیچ کس از گناهان در امان نیست ،جز اینکه زبانش را در کام کشد.

و در روایتی دیگرمی فرمایند

بالاترین صدقه حفظ زبان است.

بسیاری از بزرگان برای رشد و نزدیکی به خداوند توصیه به سکوت می کنند.

سه نکته مهم در ارتباط با دیگران رعایت کنید

به موقع سخن گفتن

حفظ زبان کردن

و زیبا  سخن گفتن

برای معجزه در ارتباطاتتان دو مورد را همیشه در نظر بگیرید

 ایا این حرف ، موجب رضایت خداوند است ؟

یا اگر شخص دیگری همین کلمات و ادبیات را در برخورد با ما  استفاده کند ،ناراحت میشویم یا خوشحال؟!

ما اجازه نداریم در برخورد با دیگران هرکلمه ای را انتخاب کنیم.

اینکه کی و کجا وچگونه صحبت کنیم یک هنر بزرگ است

به یاد داشته باشید یک شوخی ،یک دلی را گرم کردن با حرفتان،از هزار نماز مستحبی بالاتر است.

استادمحمدشجاعی 

زیر شش سال شخصیت کودک شکل می گیرد،  آموزش زندگی،  اخلاق و خوبیها را در این سنین باید انجام داد

شش تا 12سال شخصیت تثبیت می شود

بعد از 12سال تغییر شخصیت کمی سخت و زمان بر است

شش سال اول مهمترین وحساس ترین دوران است.

در دعواهای خواهران و برادران یا همبازی کودک، دخالت نکنیم و طرف هیچ کس را نگیریم. اگر هم دخالت کردیم هیچ یک از دو نفر را محکوم نکنیم و فقط کار بد را نفی کنیم و مثلا بگوییم، زدن کار بدی است و هیچ کدام نباید این کار را انجام دهید.‏

 تشویق برای بچه ها این است که پدر و مادر شادی خود را بروز دهند

 بچه ها از واژه های تکراری مثل آفرین، برات جایزه میخرم خسته  میشوند

کودک وقتی شادی “واقعی” پدر و مادرش را ببیند اصلاً بهانه ی جایزه را نخواهد گرفت

بچه هایی که فقط بازی فردی می کنند، پس از مدتی روحیه فردگرایانه پیدا می کنند.

حوصله سر و کله زدن با جمع در این نوع بچه ها کمتر از دیگران است.

این بچه ها همکاری دیگران را دخالت می دانند. از همین رو برخی ازین ها روحیه مستبدی پیدا می کنند.

انسان‌هایی که نمی‌بخشند دچار نشخوار ذهنی هستند و بدی دیگران را دوباره و چندباره مرور می‌کنند.

این افراد بیشتر مریض می‌شوند و احساس خوشبختی کمتری دارند.

در مقابل، کسانی که می‌بخشند سالم‌ترند زیرا اشتباهات دیگران را رها می‌کنند تا خود آزاد شوند.

از کودکی بخشندگی را با بخشیدن اشتباهات فرزندمان به او بیاموزیم. با تنبیه کردن و داد زدن، غر زدن و غیبت کردن، درد دل کردن و سختگیری کردن تنها کینه ورزیدن را که باعث بدبختی ست به فرزندانمان خواهیم آموخت.

آدم ها همه یک جور نیستند.مصاحبت با برخی  انگار هیچ خاصیتی برایت ندارد.چیزی ندارند که به تو عرضه کنند.اما ضرری هم بتو نمیرسانند.ولی برخی حال تو را بد میکنند. افکار مضطرب و احوال خرابشان انرژی تو را میگیرد. والبته گاهی زمانه و جامعه آبستن حوادثی میشود که بذر چنین حالاتی در آن پاشیده میشود و بسیاری را گرفتار میکند.بی جهت نیست که در تعالیم دینی گمان بد اینقدر مذمت شده است و اساسا خوش بینی یکی از خصایص ایمانی است( ان بعض الظن اثم) اما در این میان کسانی هم هستند که نشستن با آنها و سخن گفتن با آنها به تو آرامش و صفا میبخشد.از درون زلال و باصفای آنها جز نیک اندیشی و محبت صادر نمیشود. از مصاحبتشان شکر و رضایت میآموزی و از بی صبری ها و ناشکریهای خودت شرمنده میشوی.با آن که امکانات چندانی ندارند اما دستی گشاده و دلی بزرگ دارند.با آنکه زندگیشان خالی از سختی و مشکلات نیست اما همیشه پناه تو در مشکلاتند.چقدر این آدمها دوست داشتنی اند!  اصلا وقتی اینها را میبینی  باهمه وجودت فلسفه خلقت آدمی را تایید میکنی! همان که فرشتگان معترض بودند و خدایشان فرمود ” من چیزی میدانم که شما نمی دانید” .گویا وجود همین آدمها پاسخ همه آن سوالات است.چقدر این روزها  مشتاق دیدار چنین دوستانی هستیم!!

دلا نزد کسی بنشین که او از"دل” خبر دارد

بزیر آن درختی رو که او “گل های تر”  دارد!