یکی از اسماء زیبای الهی، نام «شکور» است، یعنی بسیار شکرکننده. خدای ما یک خدای فوق العاده زیبایی است.

 این طور نیست که کسی بگوید من به شما نعمت می‌دهم، شما هم شکر کنید. بلکه می‌گوید من به شما نعمت می‌دهم و برای وجود خودتان هم شکر می‌کنم، حتی بیشتر از شما. توجه کنید!

 این یعنی روزی می‌رسد که به خاطر دوندگی‌ها، خرج کردن‌ها و وقت گذاشتن هایتان برای اهل بیت و امام زمان علیه‌السلام خدا از شما تشکر می‌کند. چون خدا شکور است. پس مطمئن باشید که هیچ کدام از کارهایتان هدر نمی‌رود و بی‌جواب نمی‌ماند. بنابراین، زیرک کسی است که شوهرداری، زن‌داری، بارداری، بچه داری و همه فعالیت هایش را به خدا بفروشد.

استادمحمدشجاعی 

 رهبرانقلاب: میبینید ما الان افتخار میکنیم که فلان تعداد زن، در فلان بخشهای اجرایی کشور داریم. اشتباه نشود، از اینکه این بانوان در این مناصب اجرایی باشند من هیچ مشکلی ندارم؛ یعنی منع نمیکنم، نفی نمیکنم، ایرادی هم برایش قائل نیستم -فرض کنید وزیر بهداشت ما یک خانم بود، یا معاونین رئیس‌جمهور مثلاً یا بخشهای مختلف در بینشان بانوان هستند، این از نظر من اشکالی ندارد- آنچه اشکال دارد، افتخار به این است؛ که ما به رخ دنیا بکشیم که ببینید، ما در بخشهای اجرایی اینقدر زن داریم!

 اگر ما افتخار کنیم که این تعداد خانم روشنفکر، خانم تحصیلکرده، خانم نویسنده، خانم فعّال فرهنگی یا فعّال سیاسی، خانم شهادت‌طلب و مجاهده‌کار در میدانهای گوناگون داریم؛ افتخار به اینها خوب است؛

 امّا افتخار به اینکه ما این تعداد وزیر زن، این تعداد نماینده‌ی زن، این تعداد معاونِ بخشهای مختلفِ زن، این تعداد رئیس مؤسّساتِ تجاری زن داریم، افتخار به این غلط است؛ مگر بنا بوده ما کارهای مردانه را به زنها بدهیم؟

 نه، جایگاه زن و هویّت و شخصیّت زن، در جنس خود زن یک هویّت بسیار بالا و با کرامتی است، از بعضی جهات از مردها بالاتر است.

 ما نباید در مقابل نگاه غرب دچار این انفعال میشدیم که متأسّفانه شدیم. ۱۳۹۲/۰۲/۲۱

به گذشته پر مشقت خویش می ‏اندیشید.

به یادش می ‏افتاد که چه روزهای تلخ و پر مرارتی را پشت سر گذاشته، روزهایی که حتی قادر نبود قوت روزانه زن و کودکان معصومش را فراهم نماید.

با خود فکر می‏ کرد که چگونه یک جمله کوتاه، فقط یک جمله که در سه نوبت پرده گوشش را نواخت، به روحش نیرو داد و مسیر زندگانی‏ اش را عوض کرد و او و خانواده ‏اش را از فقر و نکبتی که گرفتار آن بودند نجات داد.

او یکی از صحابه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) بود.

فقر و تنگ دستی بر او چیره شده بود.

در یک روز که حس کرد دیگر کارد به استخوانش رسیده، با مشورت و پیشنهاد زنش تصمیم گرفت برود و وضع خود را برای پیامبر شرح دهد و از آن حضرت استمداد مالی کند.

با همین نیت رفت، ولی قبل از آنکه حاجت خود را بگوید، این جمله از زبان پیامبر به گوشش خورد:

«هرکس از ما کمکی بخواهد ما به او کمک می ‏کنیم، ولی اگر کسی بی ‏نیازی بورزد و دست حاجت پیش مخلوقی دراز نکند خداوند او را بی‏ نیاز می ‏کند.»

آن روز چیزی نگفت و به خانه خویش برگشت.

باز با هیولای مهیب فقر که هم چنان بر خانه‏ اش سایه افکنده بود روبرو شد.

ناچار روز دیگر به همان نیت به‏ مجلس پیامبر حاضر شد.

آن روز هم همان جمله را از پیامبر شنید:

«هر کس از ما کمکی بخواهد ما به او کمک می‏ کنیم، ولی اگر کسی بی ‏نیازی بورزد خداوند او را بی‏ نیاز می کند.»

این دفعه نیز بدون اینکه حاجت خود را بگوید به خانه خویش برگشت و چون خود را هم چنان در چنگال فقر، ضعیف و بیچاره و ناتوان می‏ دید، برای سومین بار به همان نیت به مجلس پیامبر رفت.

باز هم لب های پیامبر به حرکت آمد و با همان آهنگ که به دل قوت و به روح اطمینان می‏ بخشید، همان جمله را تکرار کرد.

این بار که آن جمله را شنید، اطمینان بیشتری در قلب خود احساس کرد.

حس کرد که کلید مشکل خویش را در همین جمله یافته است.

وقتی که خارج شد، با قدم های مطمئن تری راه می‏ رفت.

با خود فکر می‏ کرد که دیگر هرگز به دنبال کمک و مساعدت بندگان نخواهم رفت.

به خدا تکیه می ‏کنم و از نیرو و استعدادی که در وجود خودم به ودیعت گذاشته شده استفاده می‏ کنم و از او می‏ خواهم که مرا در کاری که پیش می‏ گیرم موفق گرداند و مرا بی‏ نیاز سازد.

با خودش فکر کرد که از من چه کاری ساخته است؟

به نظرش رسید عجالتا این قدر از او ساخته هست که برود به صحرا و هیزمی جمع کند و بیاورد و بفروشد.

رفت و تیشه‏ ای عاریه کرد و به صحرا رفت، هیزمی جمع کرد و فروخت.

لذت حاصل دست رنج خویش را چشید.

روزهای دیگر به این کار ادامه داد تا تدریجا توانست از همین پول برای خود تیشه و حیوان و سایر لوازم کار را بخرد.

باز هم به کار خود ادامه داد تا صاحب سرمایه و غلامانی شد.

روزی پیامبر به او رسید و تبسم کنان فرمود نگفتم، هر کس از ما کمکی بخواهد ما به او کمک می ‏دهیم، ولی اگر بی ‏نیازی بورزد خداوند او را بی ‏نیاز می‏کند.

منابع:

1. اصول کافی، جلد 2، صفحه 139

2. داستان راستان، جلد 1، صفحه 29

در تربیت، تمام قوایی که در وجود انسان هست حکمت و مصلحتی دارند. اگر در ما غرایز شهوانی هست، لغو و عبث نیست. ما باید این غرایز شهوانی را در حد احتیاج طبیعی اشباع کنیم؛ اینها یک حقی دارند. آدم‌های کج سلیقه‌ای پیدا می‌شوند که به خودشان یا به بچه‌شان که تحت کفالت تربیتشان است، فشار می‌آورند. 

احتیاج به بازی در بچه یکی از حکمت‌های پروردگار است. یک مقدار انرژی در وجود کودک ذخیره است که او فقط به وسیله بازی می‌تواند این انرژی را دفع کند. انسان اشخاصی را می‌بیند که  نمی‌گذارد بچه پنج شش ساله برود با بچه‌ها بازی کند، هر مجلسی که خودش می‌رود بچه را هم می‌برد برای اینکه تربیت بشود. جلوی خنده او را می‌گیرد، جلوی خوراک او را می‌گیرد.

یا یک افرادی پیدا می‌شوند (ما دیده‌ایم) که چون خود او مُعَمّم است، یک عبا و عمامه و نعلین تهیه می‌کند، بچه هشت ساله را عمامه سرش می‌گذارد، عبا به دوشش می‌اندازد و همراه خودش این طرف و آن طرف می‌برد. 

بچه بزرگ می‌شود در حالی که احتیاجات طبیعی وجودش برآورده نشده است، همواره به او گفته‌اند خدا، قیامت، آتش جهنم. تا در سنین بیست و چند سالگی، این قوای ذخیره شده، این شهوت‌ها و تمایلات اشباع نشده یک‌مرتبه زنجیر را پاره می‌کند. 

این بچه‌ای که شما می‌دیدید در اثر تلقین پدر در دوازده سالگی نمازش بیست دقیقه طول می‌کشید، نماز شب می‌خواند، دعا می‌خواند، یک‌مرتبه می‌بینید در بیست و پنج سالگی یک فاسق و فاجری از آب درمی‌آید که آن سرش ناپیداست. چرا؟ برای اینکه شما به بهانه مقامات عالیه روح، سایر غرایز او را سرکوب کرده‌اید.

 استاد مطهری، ازادی معنوی ،ص 115