کلیدباشیم نه قفل

نوازش باشیم نه سیلی

باهم بخندیم نه بِهم

راه باشیم نه سد

درک کنیم نه ترک

نمک لحظه هاباشیم،نه نمک زخمها

دست هم وبگیریم،نه پشت پابزنیم

1 – در حضور فقیر . دم از مال و منالت نزن

2 – در حضور بیمار . سلامتیت را به رخش نکش

3 – در حضور ناتوان . قدرت نمایی نکن

4 – در برابر غصه دار. خوشحالی نکن

5 – در برابر زندانی. آزادی ات رو جلوه نمایی نکن

6 – در حضور افراد بدون فرزند. از فرزندت تعریف و نوازش نکن

7 – در برابر یتیم. از پدر و مادرت نگو

جواب:

شاید یکی از جفاهایی که ما در حق 

این ملک مقرب الهی می کنیم، همین است که _نعوذبالله_ او را مثل یک هیولایی می شناسیم. هر چیز زشتی را به او تشبیه می کنیم و کم کم یک تنفری از او در خود ایجاد می کنیم

ملائکه و فرشتگان کارگزاران و ماموران الهی هستند که در عالم کارهای مختلفی را انجام می دهند:

یک دسته واسطه در علم هستند؛ وحی و الهام را می رسانند و مامور امدادهای الهی⬅رئیس این ها جبرئیل .

یک دسته مامور و واسطه رزق و روزی⬅رئیس این ها میکائیل.

یک دسته واسطه در حیات و مامور زندگی بخشیدن هستند؛ از حیات جنین تا حیات هنگام برپایی قیامت⬅رئیس این ها اسرافیل.   

یک دسته هم واسطه در مرگ و قبض 

روح ⬅رئیس این ها عزرائیل.

پس چهار ملک بسیار با عظمت داریم که هر کدام رئیس گروه های بسیار زیاد ملائکه می باشند.این فرشتگان، از جمله حضرت عزرائیل، نورانیت و زیبایی فوق العاده ای دارند.

به قول برخی از بزرگان باید با حضرت #عزرائیل دوست شویم و با احترام از او یاد کنیم و تازه او را بیشتر دوست داشته باشیم که واسطه انتقال ما به سوی خدا در مسیر انا الیه راجعون است.

حضرت عزرائیل برای قبض روح تنها نیست و لازم نیست بر بالین همه همان یک نفر بیاید. ماموران متعدد دارد.ثانیا، به فرض این که تنها عزرائیل مامور قبض روح باشد، باز مشکلی نیست؛ چرا که اصل قبض روح و قابض هیچ کدام مادی نیستند، بلکه مجرد هستند برای موجود مجرد این مکان و آن مکان ندارد 

این ملک همه جا حضور دارد و بر همه احاطه دارد موجود مادی است که اگر این جا باشد جای دیگر نیست..به قول برخی از بزرگان چه بسا انسانهای معمولی را ملائکه زیر دست عزرائیل، و روح های قوی را خود حضرت عزرائیل بیابند و قبض کنند..
�

مرحوم شیخ رجبعلی خیاط می گوید: 

روز برای انجام کاری روانه ی بازار شدم.

 اندیشه ی ارتکاب گناهی در مغزم  گذشت .

 ولی بلافاصله  منصرف شدم و استغفار کردم. 

در ادامه راه، شتر هایی که از بیرون شهر هیزم می آوردند، قطار وار از کنارم گذشتند، ناگاه یکی از شتران لگدی به سوی من انداخت که اگر خود را کنار نکشیده بودم آسیب می دیدم.

 به مسجد رفتم و این پرسش در ذهنم من بود که این رویداد از چه امری سرچشمه گرفته است ؟

 در عالم معنا به من گفتند: 

این نتیجه آن فکر گناهی است که کرده ای! 

گفتم : من که آن گناه را انجام ندادم.

 پاسخ آمد: لگد آن شتر هم به تو نخورد.