ليوانی چای ريخته بودم و منتظر بودم خنك شود. ناگهان نگاهم به مورچه ای افتاد كه روی لبه ی ليوان دور ميزد.

نظرم را به خودش جلب كرد. 

دقايقی به آن خيره ماندم و نكته ی جالب اينجا بود كه اين مورچه ی زبان بسته ده ها بار دايره ی كوچك لبه ی ليوان را دور زد. 

هر از گاهی می ايستاد و دو طرفش را نگاه ميكرد. يك طرفش چای جوشان و طرفی ديگر ارتفاع. از هردو ميترسيد به همين خاطر همان دايره را مدام دور ميزد. 

او قابليت های خود را نميشناخت. نميدانست ارتفاع برای او مفهومی ندارد به همين خاطر در جا ميزد. 

مسيری طولانی و بی پايان را طی ميكرد ولی همانجايی بود كه بود. 

یاد بيت شعری افتادم كه شاعر ميگفت  :

” سالها ره ميرويم و در مسير ، همچنان در منزل اول اسير”

ما انسان ها نيز اگر قابليت های خود را ميشناختيم و آنرا باور ميكرديم هيچگاه دور خود نميچرخيديم. 

 هيچگاه درجا نميزديم.

آیت الله مجتهدی تهرانی(ره):

اگر فامیلی دارید که وضع مالی‌خوبی ندارد، شما هروقت به دیدارش مےرویدیه گونی برنج و دو کیلو روغن و … برایش ببرید

 اینها صله رحِم است، نه اینکه بروی تو خونش بنشینی و میوه‌ات را هم بخوری، اونو تو قرض بندازی! بعد بگی الحمدلله صله رحم بجا آوردم.

این صله رحم ثواب ندارد، کباب دارد!!‌

آیت الله بهجت (ره) :

تا رابطه ما با ولی امر، امام زمان(عج) قوی نشود،کار ما درست نخواهد شد.

و قوّت رابطه ما با ولی امر(عج) هم در اصلاح نفس است.

فیضی از ورای سکوت ص ۶۵

زنی حکایت خود را برایم تعریف کرد که از کسی چنین چیزی نشنیده بودم … او گفت : 

من در خانه ام همه اتاقهای منزلم را اسم گذاری کرده ام.

 اتاق نشیمن را اتاق تهلیل

 نامیده ام

 و هر گاه وارد آن میشوم

 لااله الاالله می گویم.

  آشپزخانه ام اتاق استغفار است 

 وارد آن که میشوم ذکر استغفار را

 می گویم.

 اتاقی که مخصوص پذیرایی از 

مهمان هاست را اتاق صلوات 

نامیده ام.

 در آشپزخانه که کار می کنم و غذا 

می پزم، استغفار می گویم.

 و  اتاق بچه‌ها را که تمیز می کنم تسبیحات را با خود زمزمه می کنم.

هنگام آب دادن به درخت و گلدانها تکبیر را تکرار میکنم.

 و خلاصه در هر اتاق  و مکان تا کارم در آنجا تمام بشود، ذکری که نامش 

را بر آنجا گذاشته ام،می خوانم تا زبانم از ذکر غافل نباشد.

  این شیوه کارم، لذت بخش  است و قلبم مطمئن است و برکت به خانه ام

 می آید.        

از این فکر جالب او واقعا خوشم آمد