از خیاطی پرسیدند: زندگی یعنی چه ؟

گفت: دوختن پارگی های روح با نخ توبه !!

از باغبانی پرسیدند: زندگی یعنی چه ؟

گفت: کاشت بذر عشق در زمین دلها، زیر نور ایمان !!

از باستان شناسی پرسیدند: زندگی یعنی چه ؟

گفت: کاویدن جانها برای استخراج گوهر درون !!

از آیینه فروشی پرسیدند: زندگی یعنی چه ؟

گفت: زدودن غبار آیینه دل با شیشه پاک کن توکل !!

از میوه فروشی پرسیدند: زندگی یعنی چه ؟

گفت: دست چین خوبی ها در صندوقچه دل !!

از امام صادق علیه السلام پرسیدند:

یوم الحسره، کدام روز است که خدا می فرماید: 

بترسان ایشان را از روز حسرت.

حضرت جواب دادند:

آن روز قیامت است که حتی نیکوکاران هم حسرت می خوردند که چرا بیشتر نیکی نکردند.

پرسیدند: آیا کسی هست که در آن روز حسرت نداشته باشد؟

حضرت فرمودند: 

آری، کسی که در این دنیا مدام بر رسول خدا صلوات فرستاده باشد.

وسائل الشیعه/ج7/ص198

از زيبايى ‏هاى صنعت پروردگارى، و شگفتى ‏هاى آفرينش او، همان اسرار پيچيده حكيمانه در آفريدن خفّاشان است، روشنى روز كه همه چيز را مى ‏گشايد چشمانشان را مى ‏بندد، و تاريكى شب كه هر چيز را به خواب فرو مى‏ برد، چشمان آنها را باز مى ‏كند،

 و بالهايى از گوشت براى پرواز، آنها آفريد، تا به هنگام نياز به پرواز، از آن استفاده كنند، اين بال‏ها، چونان لاله‏ هاى گوشند  بى‏ پر و رگ‏هاى اصلى، اما جاى رگ‏ها و نشانه‏ هاى آن را به خوبى مشاهده خواهى كرد.

 براى شب پره‏ ها دو بال قرار داد، نه آنقدر نازك كه در هم بشكند، و نه چندان محكم كه سنگينى كند، پرواز مى ‏كنند در حالى كه فرزندانشان به آنها چسبيده و به مادر پناه برده ‏اند، اگر فرود آيند با مادر فرود مى ‏آيند، و اگر بالا روند با مادر اوج مى ‏گيرند، از مادرانشان جدا نمى‏ شوند تا آن هنگام كه اندام جوجه نيرومند و بالها قدرت پرواز كردن پيدا كند، و بداند كه راه زندگى كردن كدام است و مصالح خويش را بشناسد

 چگونه چشمان خفّاش كم بين است كه نتواند از نور آفتاب درخشنده روشنى گيرد نورى كه با آن راه‏ هاى زندگى خود را بيابد، و در پرتو آشكار خورشيد خود را به جاهايى رساند كه مى‏ خواهد، روشنى آفتاب خفّاش را از رفتن در تراكم نورهاى تابنده‏اش باز مى‏ دارد، 

پاك و منزّه است خدايى كه شب را براى خفّاشان چونان روز روشن و مايه به دست آوردن روزى قرار داد، و روز را چونان شب تار مايه آرامش و استراحت آنها انتخاب فرمود،

منبع:  نهج البلاغه /  فراز هایی از خطبه ی ۱۵۴

خــــداوندا

«فَـهُــوَ حَـسـبُه» ڪہ مـے خوانم

انگار ڪسے دستے بـہ قلبم 

مے ڪشد

و من آرام مے شوم

انگار ڪسے مے گوید:

” خیالت راحــــــــــــــــــــت ! من هستم .. “

خـــــدایا…….

امروز و فردایم را

هر طور میخواهی نقاشے ڪن……

من به قلم رحمتت ایمان دارم�