آدمها سه دسته اند:

- عینک!

- ملحفه!

- فرش!

وقتی یک لکه ی چایی بنشیند روی عینکت، “بلافاصله” زود آن را با “دستمال کاغذی” پاک می کنی!

وقتی همان لکه بنشیند روی ملحفه، می گذاری “سر ماه” که لباس ها و ملحفه ها جمع شد، همه را با هم با “چنگ” (زمان قدیم!) می شویی!

وقتی همان لکه بنشیند روی فرش، می گذاری “سر سال” ، با “دسته بیل” به جانش می افتی!!!

خدا هم با بنده های مومن اش مثل عینک رفتار می کند. بنده های پاک و زلالی که جایشان روی چشم است، تا خطا کردند، بلافاصله حالشان را می گیرد (والبته دردنیا و خفیف) .. دیگران را به موقعش تنبیه می کند آن هم با چنگ!! و آن گردن کلفت هایش را می گذارد تا چرک هایشان جمع شود و سر سال (یا قیامت، یا هم دنیا و هم قیامت) حسسسسابی با دسته بیل(!) از شرمندگیشان در می آید!!!

حاج اسماعیل دولابی میفرماید: ظاهرا میگوییم آقا می آید ولی در حقیقت ما به خدمت حضرت میرویم. ما به پشت دیوار دنیا رفتیم و گم شدیم، باید از پشت دیوار بیرون بیاییم تا ببینیم که حضرت از همان ابتدا حاضر بودند. امام زمان گم و غائب نشده است. ما گم و غائب شده ایم.

مصباح الهُدی ص ۳۱۹

از حضرت فاطمه روایت شده که پیامبر اکرم فرمودند: امام همچون کعبه است که (مردم) باید به سویش روند، نه آن که (منتظر باشند تا) او به سوی آنها بیاید.

بحار الانوار، ج ۳۶، ص ۳۵۳

تا ما نخواهیم، او نمی آید…

 کافیست از خودمان شروع کنیم…

� تنها تو بخودت عطرنمیزنے! ✔چادُُُر ما هم معطر است, معطر به بوے حَیاء ؛ عِفـّت ؛ معطر است به رایِحه اے بهشتــے ؛ به بـوے چادر مادرم زهرا(س) چادرم بوے آرامش و امنیت میدهد .

به برگ نگاه کن …

وقتی داخل جوی آب می افتد خود را به جریان آن می سپارد و می رود …

من تمام زندگی ام را با اطمینان ،

به خالق رودخانه هستی و به جریان زندگی سپرده ام …

چون میدانم در آغوش رودخانه ای هستم

که همه ذرات آن نشان از حضور حضرت دوست دارد …

پس از افت و خیزهایش هرگز دل نگران نمی شوم.

من ،

آرامش برگ را دوست دارم …

چون برایم ایمان و توکل راستی را یاد آوری می کند