آیت الله شبیری زنجانی فرمودند: 

چند سالی بود که معنی و تفسیر آیه 73 سوره زمر مرا بخود مشغول نموده بود.

(وَ سِيقَ الَّذِينَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ إِلَى الْجَنَّةِ زُمَرا|(زمر73ً )

یعنی مومنین را به سمت بهشت می کشند .

از خود پرسیدم چرا گفته شده به سمت بهشت میکشند!!

تمام کتب و تفاسیر مختلف را دیدم نتیجه ای حاصل نشد تا اینکه به روایتی از امام صادق علیه السلام در بحار الانوار برخورد نمودم .که می فرماید:

مومنین و دوستان سید الشهدا (ع) در روز حساب از خدا می خواهند قبل از ورود به بهشت مولایشان حسین را ملاقات نمایند .

امام به دیدار محبان می آید . 

این ملاقات بسیار طولانی می شود .

 امام صادق می فرماید هردو طرف غرق تماشا هستند و هیچکدام چشم بر نمی دارند نه امام محبان خود را رها می کند نه دوستان سید الشهدا از مولای خود دل بر می دارند .

ملاقات آنقدر طولانی می شود که خداوند به مأموران بهشت می فرماید این مومنین و دوستان حسینم را به طرف بهشت بکشید تا ملاقات پایان يابد.

“السلام علیک یا ابا عبدالله”

تصویر قشنگی ست که در صحنه ی محشر …

ما دور حسینیم و بهشت است که مات است

ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﯾﻮﺳﻒ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﯾﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﺑﯿﻔﮕﻨﻨﺪ،

ﯾﻮﺳﻒ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ!

ﯾﻬﻮﺩﺍ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ: ﭼﺮﺍ ﻣﯿﺨﻨﺪﯼ؟! ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﻧﯿﺴﺖ…!

ﯾﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ: ﺭﻭﺯﯼ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ با ﻣﻦ ﺍﻇﻬﺎﺭ

ﺩﺷﻤﻨﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻧﯿﺮﻭﻣﻨﺪﯼ ﺩﺍﺭﻡ…!

ﺍﯾﻨﮏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻂ ﮐﺮﺩ، ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﮐﻪ

“ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺑﻨﺪﻩﺍﯼ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﺮﺩ…”

ﺁﯾﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ؟

ما در زیارت عاشورا دو گروه را لعن می‌کنیم:

الف. گروه ظالمان رده‌ی اول که می‌گوییم:

اللَّهُمَّ الْعَنْ أَوَّلَ ظَالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد

«پروردگارا! اولین ظالمان و ستمگران به حق محمد و آل محمد را لعنت کن.»

ب. آنان که پس از آن‌ها آمده و دنباله‌رو آن‌ها گشته‌اند:

وَ آخِرَ تَابِعٍ لَهُ عَلَى ذَلِک‏

از همان راه که آن‌ها رفته‌اند، این‌ها هم می‌روند و با نافرمانی‌ها دین خدا را به تباهی می‌کشند.

ظالمان رده‌ی اول هم مثل ما، ظواهر دین را حفظ می‌کردند! آن‌ها هم مثل ما مسجد و محراب و منبر داشتند؛ اذان می‌گفتند و نماز می‌خواندند و احیانا پرشورتر از ما جمعه و جماعت داشتند چنان‌که هم اکنون فرقه‌های مخالف مذهب ما اینچنین‌اند. ولی از روح و حقیقت دین، عاری بودند و با لب و مغز دین می‌جنگیدند!

ما در زیارت عاشورا که آن را شعار خود قرار داده‌ایم و مکرراً در مجالس خود می‌خوانیم، گروه «و آخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلَی ذَلِک» را لعن می‌کنیم، مراقب باشیم که خودمان مشمول لعن خود نگردیم! آخر تنها خواندن و تلفظ به الفاظ که سازندگی ندارد!

در صورتی که زیارت عاشورا خود یک مکتب تربیتی است و باید در دامن خود قهرمانان مبارزه با کفر و الحاد و بی‌دینی و ظلم بپروراند و بذر برائت از دشمنان آل‌محمد علیهم‌السلام را در دل و جانشان بنشاند.

آیا ما در همین زیارت نمی‌گوییم:

فَأَسْأَلُ اللَّهَ الَّذِی أَکْرَمَنِی بِمَعْرِفَتِکُمْ وَ مَعْرِفَةِ أَوْلِیَائِکُمْ وَ رَزَقَنِی الْبَرَاءَةَ مِنْ أَعْدَائِکُم‏.

«من از خدایی طلب حاجت می‌کنم که مرا به سبب شناخت شما [آل محمد] و شناخت دوستان شما، گرامی داشته و برائت و بیزاری از دشمنان شما را رزق و روزی من گردانیده است.»

آیا برائت از دشمنان آل‌محمد علیهم‌السلام که خدا آن را رزق ما قرار داده فقط همین است که روزی صدبار و هزار بار بگوییم: «لعنت بر یزید و شمر و سنان و خولی» و آنگاه به همان اخلاق و اعمال آلوده به رذائلی که آن‌ها داشته‌اند به دنبال کار خود برویم و دلمان خوش باشد که اعلان برائت از دشمنان آل‌محمد علیهم‌السلام کرده‌ایم؟!

آیا معنای برائت تنفر و انزجار روحی از دشمنان دین خدا نیست؟ «تنها» داد و فریاد و شعار دادن، آن برائت قلبی و رزق روحی که خدا داده است به حساب نمی‌آید.

با هر عبادت و کار خیری انسان میتواند خود را فریب بدهد.

با هر خصلت خوبی انسان میتواند گول بخورد که

آدم خوبی است و به مقصد رسیده است.

مهمترین عامل اشتباهات آدمهای خوب،

همین جور خودشیفتگی ها است.

استاد پناهیان