اگر حق با شماست، به خشمگین شدن نیازی نیست؛

و اگر حق با شما نیست، هیچ حقی برای عصبانی بودن ندارید!

صبوری با خانواده عشق است،

صبوری با دیگران احترام است،

صبوری با خود اعتماد به نفس است

وصبوری در راه خدا، ایمان است.

اندیشیدن به گذشته اندوه،

و اندیشیدن به آینده هراس می آورد؛

به حال بیاندیش تا لذت را به ارمغان آورد.

در جستجوی قلب زیبا باش نه صورت زیبا؛

زیرا هر آنچه زیباست، همیشه خوب نمی‌ماند؛

اما آنچه خوب است، همیشه زیباست.           

عجیب ترین معلم دنیا بود.

 امتحاناتش عجیب تر…

 امتحاناتی که هر هفته می گرفت و هر کسی باید برگه ی خودش را  تصحیح می کرد…

 آن هم نه در کلاس، در خانه…دور از چشم همه

اولین باری که برگه ی امتحان خودم را

 تصحیح کردم سه غلط داشتم…

نمی دانم ترس بود یا عذاب وجدان، 

 هر چه بود نگذاشت اشتباهاتم را نادیده

 بگیرم و به خودم بیست بدهم…

 فردای آن روز در کلاس وقتی همه ی 

 بچه ها برگه هایشان را تحویل دادند

 فهمیدم همه بیست شده اند به جز من…

 به جز من که از خودم غلط گرفته بودم…

 من نمی خواستم اشتباهاتم را نادیده بگیرم و خودم را فریب بدهم…

بعد از هر امتحان آنقدر تمرین می کردم تا

 در امتحان بعدی نمره ی بهتری بگیرم…

مدت ها گذشت و نوبت امتحان اصلی

 رسید،

امتحان که تمام شد ، 

معلم برگه ها را جمع کرد و برخلاف

 همیشه در کیفش گذاشت… 

چهره ی هم کلاسی هایم دیدنی بود…

آن ها فکر می کردند این امتحان را 

هم مثل همه ی امتحانات دیگر خودشان تصحیح می کنند… 

اما این بار فرق داشت…این بار قرار بود حقیقت مشخص شود…

فردای آن روز وقتی معلم نمره ها را خواند فقط من بیست شدم…

چون بر خلاف دیگران از خودم غلط می گرفتم ؛

از اشتباهاتم چشم پوشی نمی کردم 

   و خودم را فریب نمی دادم… 

 زندگی ما پر از امتحان است…

  خیلی از ما انسان ها آنقدر اشتباهاتمان

 را نادیده می گیریم تا خودمان را فریب بدهیم … 

تا خودمان را بالاتر از چیزی که هستیم نشان دهیم… 

 اما یک روز برگه ی امتحانمان دست معلم می افتد… آن روز چهره مان دیدنی ست… 

آن روز حقیقت مشخص می شود و نمره واقعی را می گیریم… 

راستی در امتحان زندگی از بیست چند شدیم؟

                                                                                                                     خوبست که ماه آسمانت باشی 

پروانه ی بی قرار جانت باشی 

ای شیعه مراقبت کن از اعمالت 

تا زینت صاحب الزمانت باشی 

یا_صاحب_الزمان_ادرکنی

.

«حامدين کساني هستند که وقتي نعمت‌ها را مي‌بينند به حمد خودشان منتهي نمي‌شوند که خودشان را حمد و ستايش کنند و بگويند: 

من عجب آدم خوبي هستم که چهل سال است زيارت عاشورا مي‌خوانم! 

عجب آدم خوبي هستم که سي سال نماز اول وقتم در حرم امام رضا(ع) صف اول ترک نشده است! 

من هستم که روزه گرفته‌ام! 

من هستم که انفاق في سبيل الله مي‌کنم! 

من هستم که جهاد مي‌کنم و جبهه رفته‌ام! 

من هستم که شهيد در راه خدا داده‌ام!…

اينها موجب مي‌شود که انسان از ثواب عبادت محروم بشود. اگر کسي اين طور شد قافيه را  باخته. چون اين همه عبادت براي اين بود که آدم از خودش عبور کند و خدا را ببيند؛ حالا سي سال نماز شب را اگر به خودش برگرداند و در عبادت خدا هم خودش را ببيند و بگويد من آدم خوبي هستم و خودش را ستايش کند، اين يعني عبادت انسان منتهي به نفس‌پرستي بشود. نفس‌پرستي لطيف _ که آدم از آن غافل است و خيلي هم پنهاني است _ همين است که انسان در کارهاي خوب، خودش را ببيند.»