گاهي شغل فرد ايجاب مي‌كند كه وي خود را ميان مردم نشان دهد تا جايگاهي در قلوب افراد يابد؛ به ويژه در موقعيت اجتماعي مهم‌تر، بروز اين آفت بيشتر است.
صنف قضات كه چنين جايگاهي و مردم نگاه خاص به ايشان دارند، بيش از ديگران در معرض اين خطر قرار دارند.
آفت ريا و شهرت‌طلبي به معناي شرك به ذات ربوبي و همه اقسام آن نكوهيده ذات اقدس الهي است:
(يُراءونَ النّاسَ و لا يَذكُرونَ اللهَ اِلاّ قَليلا)[1]
چون شرك، غايت عمل را دگرگون مي‌سازد، زيرا آن كه مي‌كوشد عقايد و اعمالش را براي منزلت يافتن ميان مردم انجام دهد، هدف الهي ندارد بلكه در پي تحسين خلق و تمجيد مردمي است:
(فَوَيلٌ لِلمُصَلّين اَلَّذينَ هُم عَن صَلاتِهِم ساهون اَلَّذينَ هُم يُراءون).[2]
يعني غايتِ عبادتشان ثناي خلق است نه وصال حق.
همين معنا را امام صادق (عليه السلام) در كلام گوهربارش چنين بيان فرمود:
هر ريايي شرك است؛ همانا كسي كه كاري را براي مردم انجام دهد، ثوابش با مردم است و كسي كه فعلش براي خدا باشد، ثواب آن با خداست: كل رياء شرك؛
أنّه من عمل للناس كان ثوابه علي الناس و من عمل لله كان ثوابه علي الله.
[1] . سوره نساء، آيه 142
[2] . سوره ماعون، آيات 4 ـ 6
آخرین نظرات