کسی که شنا بلد نیست، باید خود را در آب بیاندازد تا شنا یاد بگیرد. کدام ابلهی را دیده‎اید که با تمرین و تقلید حرکات شنا در خشکی، شناگر شده باشد؟ باید توی آب بروی تا ترست بریزد. باید غرق شوی تا از غرق شدن نترسی. تا به جنگ و جبهه نروی، ترست نمی‎ریزد و تا در آتش نروی، وحشت آتش از دلت بیرون نمی‎رود. 

کسی که می‎خواهد دوچرخه‎سواری یاد بگیرد، باید آن‎قدر زمین بخورد که از زمین خوردن نترسد و بتواند تعادلش را حفظ کند. می‎گویند، هنگام آموختن دوچرخه سواری، به دور نگاه کن تا زمین نخوری. حالا را نبینید بلکه به دور نگاه کنید. مشکلات را دیدن، نگاه به نزدیک است.

آن روز را نگاه کنید که شوکت و عزت و استقلال ملت حفظ شده است و دشمنان درمی‎یابند که محاصرۀ اقتصادی دیگر کارگر نیست. دور را نگاه کن تا لغزش پیدا نکنی. 

خورشید همیشه نور می‎افشاند و هیچ تبعیضی در بذل سخاوتمندانۀ شعاع‎هایش ندارد، ولی قسمت‎هایی از زمین مانند قطب شمال و جنوب به‎خاطر این‎که در معرض نور خورشید نیستند، همیشه یخ بندان‎اند، با این‎که آب و خاکشان  فرقی با نواحی دیگر زمین ندارد.

«یا دائِمَ الفَضلِ عَلَی البَریة» اگر آدم موانع را برطرف کند، می‎تواند از آن رحمت واسعه، فیض ببرد؛ هر قدر موانع رسیدن نور، بیشتر باشد، دل منجمدتر می‎شود، این همان قساوت قلب است. وقتی دوستی دنیا مانع تابش نور الهی و پذیرش رحمت واسعۀ ربوبی گردد، دل انسان یخ می‌بندد.

فرض کنید غواصی را با یک ریسمان به دور کمرش به قعر دریا فرستاده باشند تا سبدی از مروارید بالا بیاورد. آن غواص همین که سبد را از مروارید پر کرد، طناب را تکان می دهد که مرا بالا بکشید.

ما اهل این دنیا نیستیم. این دنیا محل غواصی ماست. حال اگر غواص هنوز سبدش خالی باشد، هرچه از بالا طناب را تکان بدهند، می گوید: «من هنوز کاری نکرده ام». دلش می خواهد طناب را تکان ندهند و خودش هم هیچ وقت آن را تکان نمی دهد.

آن کسی که سبدش را پر کرده باشد، خودش طناب را تکان می دهد که «مرا بالا بکشید». انسان اگر سبدش را از مروارید ذکر خدا پر کرده باشد، اشتیاق دارد که از این دنیا برود.

خداوندا!

اگر در کار تو چون و چرا کردم؛

خطا کردم!

وگر در نا امیدی تکیه بر جز کبریا کردم؛

خطا کردم!

اگر جز بر تو، دل بستم به لذت های این دنیا؛

حلالم کن!

وگر دل را به عشق نازنینان مبتلا کردم؛

خطا کردم!

اگر اسمی به جز اسم تو آمد بر زبانم؛

من پشیمانم!

وگر در نیک روزی، غفلت از شکر و دعا کردم؛

خطا كردم.

اگر لغزیده گاهی ذره ای، پایم؛

ببخشایم!

وگر از فرش زیرم اندکی پا را فرا کردم؛

خطا کردم!

من آن روزی که گفتم عشق را دیدم؛

نفهمیدم!

که عشق اول وآخر تویی عشق آفرینا!

من خطا کردم!،