شیخ رجبعلی خیاط مستاجری داشت که زن وشوهربودندبا ۲۰ ریال اجاره

 بعداز چند وقت این زن وشوهرصاحب فرزند شدند. 

 رجبعلی به دیدنشون رفت و به مرد گفت:

” داداش جون فرزند دار شدی خرجت بالاتر رفته، از این ماه به جای ۲۰ ریال ۱۸ ریال اجاره بده، ۲ ریالشم واسه فرزندت خرج کن، این ۲۰ریال رو هم بگیر اجاره ی ماه گذشته ایه که بهم دادی، هدیه ی من باشه برای قدم نوزادت “

به دیگران رحم کنید تا خدا هم به شما رحم کند.  

دلی را شاد کن تا خدا دلت رو شادکند

باید پذیرفت که در برخی از زندگی‌ها، قناعت، مفهوم غریبه‌ای شده 

و در برخی از زندگی‌ها هم توقّعات به قدری بالا رفته که قناعت ــ که گنجی تمام ناشدنی است ــ ، از معنای حقیقی خود، فاصله گرفته است. 

نیازهای کاذب، در زندگی‌ها رسوخ کرده است؛ 

نیازهایی که عدم پاسخ‌گویی به آنها، هیچ اتّفاقی را در زندگی تولید نمی‌کند:

امسال باید مبلمان خانه‌ام را نو کنم. 

پردۀ آن‌چنانی باید در خانه نصب کنم. 

تلویزیون ال سی‌ دی یا ال ای دی باید بخرم.

تلفن همراهم باید آن‌چنان باشد. 

در مهمانی‌های ویژه، مثل عروسی، نباید لباس تکراری بپوشم. 

مدل ماشینمرا باید بالا ببرم. 

در مهمانی‌هایم باید چند نوع غذا باشد. 

دکوراسیون خانه‌ام باید به‌روز باشد و … . 

اینها، همه، نیازهای کاذبی است که اگر در خانه‌ نباشد، هیچ اتّفاق‌ خاصّی نمی‌افتد. 

وقتی این نیازها در وادی چشم و هم‌چشمی بیفتد، عطش انسان برای به دست آوردن آنها دو صد چندان می‌شود. 

تأمین پول برای پاسخ‌گویی به این نیازها، لازمه‌هایی دارد؛ 

مثل این که پدر باید دو شیفته کار کند و مادر هم باید شاغل شود. 

این هم یعنی کم‌گذاشتن از وقت برای تربیت فرزند و پرداختن به نیازهای کاذب.

📚من دیگرما، کتاب اول، ص58

‌عاقبت او ظهور خواهــــــد کرد

خاک را غرق نور خواهد کرد

روزے از این کویر این برهـــــــــوت 

ابر رحمت عبور خواهــد کرد 

دل مارا که خشک و پژمرده است 

همــــچو باغ بلور خواهد کرد