«علت این که ما رشد نمی‌کنیم و به جایی نمی‌رسیم این است که وقتی به نماز می‌رویم، دوباره به دنیا بر می‌گردیم.

یکی از بزرگان اخلاق در مسجد گوهرشاد ساعت دو نصف شب برای معتکفین صحبت می کرد و هرچه از او دستور اخلاقی می‌خواستند فقط می گفت: گناه نکنید! بعد هم می‌فرمود: فکر کنید و ببینید که چرا چهل سال نماز شما مشکل شما را حل نمی‌کند؟! چون بر می‌گردید و گناه می‌کنید.

گناه یعنی ورود به دنیا و خروج از نماز. شما با انجام گناه به محیط حرام بر می‌گردید و برای همین است که آنچه از نماز به دست آوردید از شما گرفته می‌شود و الا انسانی که چهل سال نماز بخواند نباید در پله اول باشد! بلکه بایدچهل درجه بالا رفته باشد.

هدفِ دین، رساندن انسان به بالاترین لذت است و فقط دین می‌تواند عالی‌ترین لذت را به آدم بدهد، چون عالی‌ترین لذت و شادی با عشق و محبت شدید پدید می‌آید، و فقط دین می‌تواند شدیدترین محبت را به آدم بدهد.

شدید‌ترین محبت، در این عشق‌های زمینی نیست. انسان بالاتر از اینها می‌تواند عشقِ برتری داشته باشد که همان «عشق به خدا و ولیّ خدا» است.

بی‌دینی یعنی خودت را اسیرِ لذت‌های کم و کوچک کنی و بگویی: «من آن لذتِ خیلی بالا را نمی‌خواهم؛ همین لذتِ کم برایم بس است!»

استغفار یعنی: «خدایا من نتوانستم از زندگی‌ام خوب لذت ببرم، حالم بد است، اخلاقم بد شده، عاشق نشدم و در خودپرستی مانده‌ام، روحم کثیف شده و دیگر از چیزی لذت نمی‌برم، درستم کن تا باقی‌ماندۀ زندگی‌ام را لذت ببرم»

▫️انسان موجودی تنهاست. کسی نمی‌تواند از تنهایی و غربت ذاتیش رهایی پیدا کند. خانواده و رفقا تا حدی می‌توانند این تنهایی و غربت را بر طرف کنند ولی غربت انسان هیچ گاه به طور کامل زائل نمی‌شود. خدا انسان را طوری آفریده که تنهاییش فقط با خدا بر طرف شود. از غربت و تنهایی گله نکنیم و آن را تقصیر این و آن نیندازیم.

خویشاوندان، ارتباط خونی با هم دارند. شاخ و برگ های یک درختند و گل های یک بوستان. پس، ارتباطشان هم طبیعی است و قطع رابطه و رفت و آمد میان اقوام، عارضه ای ثانوی و یک بیماری اجتماعی و «آفت خانوادگی» به حساب می آید و اگر بی دلیل باشد، زشت و نارواست. اگر دلیلی هم داشته باشد، قابل رفع و شایسته تجدید رابطه است. 

حضرت علی علیه السلام می فرماید: 

«صلة الرحم توجب المحبة؛ پیوند با خویشاوندان (صله رحم) محبت می آورد.» [1] 

روشن است که قطع این رابطه هم، سردی و کدورت و جدایی دل ها را در پی دارد. در احادیث، از صله رحم به عنوان «محبوب کننده انسان میان بستگان» یاد شده است: «صلة الرحم… محبتة فی الاهل.» [2] 

سفارش اکید دین، بر این است که حتی با آنان که با شما بریده و قطع رابطه کرده اند، صله رحم و تجدید رابطه کنید (صل من قطعک) که این، نوعی ایثار و گذشت فوق العاده می طلبد. 

📚📚 منابع 

1⃣ غررالحکم 

2⃣اصول کافی، ج  ۲ ص ۱۵۱