آدمی اگر پيامبر هم باشد از زبان
مردم آسوده نيست،
زيرا :
اگر بسيار كار كند، می‌گويند احمق است!
اگر كم كار كند، می‌گويند تنبل است!
اگر بخشش كند، مي‌گويند افراط مي‌كند!
اگر جمعگرا باشد، می‌گويند بخيل است!
اگر ساكت و خاموش باشد می‌گويند لال است!
اگر زبان‌آوری كند، می‌گويند ورّاج و پرگوست!
اگر روزه برآرد و شب‌ها نماز بخواند می‌گويند رياكار است!
و اگر نكند مےگويند كافراست و بی‌دين!
لذا نبايد بر مدح و ثنای مردم اعتنا كرد
و جز از خداوند نبايد از كسی ترسيد.
پس آنچه باشید که دوست دارید.
شاد باشید ؛ مهم نیست که این شادی چگونه قضاوت شود.

همیشه باید مواظب چشمهایت باشی،
یعنی نگاه‌نکنی
به خانه مردم،به نوشته مردم یا چیزی راکه دیگری راضی نیست نبینی!
اگریک دری بازاست،پنجره‌ای باز است،
خانه مردم پیداست،نگاه‌نکن!

مثل گندم باش!
زیر خاک میبَرنش باز میروید پُرتر ،
زیر سنگ میبَرنش آرد میشود پُر بهاتر،
آتش میزننش نان میشود مطلوب تر ،

“ذات” باید ارزشمند باشد
تا انسان ارزشمندی باشیم…

” هیچگاه ” فراموش نکنیم که
هیچکس بر دیگری برتری ندارد ،
مــــــــگر به ” فهم وشعور ” ..
مــــــــگر به ” درک و ادب ” …

آدمي فقط در یک صورت حق دارد به دیگران از بالا نگاه کند، و آن هنگامی است که بخواهد دست کسی را که بر زمین افتاده بگیرد و او را بلند کند!

و این قـــــــدرت تو نیست ؛
این ” انسانیت” است…