وَ قالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلَّذِینَ آمَنُوا لَوْ کانَ خَیْراً ما سَبَقُونا إِلَیْهِ وَ إِذْ لَمْ یَهْتَدُوا بِهِ فَسَیَقُولُونَ هذا إِفْکٌ قَدِیمٌ (11- احقاف)
کافران درباره مؤمنان چنین گفتند: «اگر (اسلام) چیز خوبى بود، هرگز آنها (در پذیرش آن) بر ما پیشى نمى گرفتند»! و چون خودشان به وسیله آن هدایت نشدند مى گویند: «این یک دروغ قدیمى است»
تبلیغات تحقیر آمیز همیشه علیه مسلمانان و اسلام بوده است. دشمن همیشه از یک راه وارد نمیشود یک حرف و منطق ندارد.گاهی می گوید اسلام ارزشی ندارد وگرنه ما از قبل آن را می پذیرفتیم و گاهی این سخن را دروغی کهن می پندارد.

دقت کردید
انسانهای صادق به صداقت حرف هیچ کس شک نمی کنند و حرف همه را باور دارند.

انسانهای دروغ گو تقریبا حرف هیچ کس را باور ندارند و معتقدند که همه دروغ می گویند.

انسانهای امید وار هموراه در حال امیدوار کردن دیگرانند.

انسانهای ناامید همیشه آیه یاس می خوانند.

انسانهای حیله گر معتقدند که همه مشغول توطئه هستند.

انسانهای شریف همه را شرافتمند می دانند.

انسانهای بزرگوار بیشتر کلامشان، تشکر از دیگران است.

انسانهای بلند نظر هر کاری برای هر کسی می کنند باز هم با شرمندگی می گویند: ببخشید که بیشتر از این از دستم بر نیامد.

انسانهای تنگ نظر هر کاری برای هر کس انجام دهند، چندین برابر می ببینندش.

انسانهای با محبت در نهایت مهربانی همه را با جانم، عمرم, عزیزم خطاب می کنند.

انسانهای متواضع تقریبا در مقابل خواسته همه دوستان می گویند: چشم سعی می کنم.

اما انسانهای پر توقع انتظار دارند همه در مقابل حرف هایشان بگویند چشم.

انسانهای حسود همیشه فکر می کنند که همه به آنها حسادت می کنند.

انسانهای دانا در جواب بیشتر سوالات می گویند: نمی دانم

انسانهای نادان تقریبا در مورد هر چیزی می گویند: من می دانم!!!

با دانستن خصلت هایمان آنها را از خود دور کنیم تا سلامت و زیبایی مان درونی باشد.
┄┄┄┄┄❅✾❅┄┄┄┄┄

«أَلا بِذِكرِ اللَّهِ تَطمَئِنُّ القُلُوبُ»

استادی می فرمود :
این آیه معنایش ایـن نیست که با ذکر خدا
دل آرام می گیرد ؛
این جمله یعنی خدا می گوید :
جوری ساخته ام تو را که جز با یاد من آرام نگیری !!!
تفاوت ظریفی است!
اگر بیقراری ؛
اگر دلتنگی ؛
اگر دلگیری ؛
گیر کار آنجاست که هزار یاد، جز یاد او،
در دلت جولان می‌دهد
_______________________________

رهبرانقلاب: گاهی حال دعا از انسان گرفته میشود. این، علامتِ بدی است.
?اگر دیدیم در وقت دعا، در وقت تضرّع و در وقت توجه و تقرّب، هیچ نشاط و حوصله دعا نداریم، علامتِ خوبی نیست. البته درستش هم میشود کرد.
?انسان میتواند با توجّه، با التماس و با خواستن، حال دعا را به طور جدّی از خدا بگیرد. ٧٣/١١/٢٨