کوچک و بزرگ باید بدانیم: راه یگانه برای سعادت دنیا و آخرت، بندگی خدای بزرگ است؛ و بندگی، در ترک معصیت است در اعتقادیات و عملیات.
آنچه را که دانستیم، عمل نماییم و آنچه را که ندانستیم، توقف و احتیاط نماییم تا معلوم شود، هرگز پشیمانی و خسارت، در ما راه نخواهد داشت؛ این عزم اگر در بنده، ثابت و راسخ باشد، خدای بزرگ، اولی به توفیق و یاری خواهد بود.

آیه 216 سوره بقره :
“کُتِبَ عَلَیْکُمُ الْقِتَالُ وَهُوَ کُرْهٌ لَّکُمْ وَعَسَى أَن تَکْرَهُواْ شَیْئًا وَهُوَ خَیْرٌ لَّکُمْ وَعَسَى أَن تُحِبُّواْ شَیْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَّکُمْ وَاللّهُ یَعْلَمُ وَأَنتُمْ لاَ تَعلمون

“حکم جهاد بر شما مقرّر گردید و حال آنکه بر شما ناگوار و مکروه است، لکن چه بسیار شود که چیزی را مکروه شمارید ولی به حقیقت خیر و صلاح شما در آن بوده، و چه بسیار شود چیزی را دوست دارید و در واقع شرّ و فساد شما در آن است، و خدا (به مصالح امور) داناست و شما نادانید.

پیوند همیشگی پاسخ گاهی به اشتباه، انسان خیری را شر می انگارد، چرا که از اسرار و فلسفه ی آن آگاه نیست از سویی جهان دارِی تزاحم یعنی محل تضاد خواستها و علاقمندیها است و همه انسانها به همه آن چیزی که می خواهند، نمی توانند دست یابند؛ به این معنی که یکی از خداوند، طلب باران می کند و یکی طلب آفتاب و زندگی مرده شوی با مرگ و میر، سامان می یابد و زندگی پزشک با بیماری مردم، در حالی که دیگر مردمان از این دو پدیده بیزارند.
گاهی نیز ما عواملی را شر می شماریم که اصلاً شر نیست و این امر از کوتاهی دید ماست همانطور خداوند در آیه 216 سوره بقره می فرماید: « وَعَسَى أَنْ تَکْرَهُوا شَیْئًا وَهُوَ خَیْرٌ لَکُمْ؛ بسا از چیزی کراهت دارید و آن برای شما خیر است» آدمی به دلیل ملاک قرار دادن خوش آمد خود، به چنین نتیجه ای می رسد و حال آن که مصلحت، بیش از خوش آمد انسان است.

چون از رها کردن چیزهایی که
باعث غمگینی ما می شود، سرباز می زنیم !
چون کلید خوشبختی خودمان را،
در جیب دیگران قرار داده ایم و
باور نداریم که خوشبختی مان در
دستان خودمان است !

?کلید خوشبختی،
درک این واقعیت است که آنچه برای شما رخ می دهد مهم نیست
بلکه چگونگی پاسخ شما مهم است؛
خوشبخت کسی نیست که مشکلی ندارد
بلکه کسی است که با مشکلاتش،
مشکلی ندارد…!

خدایا دل مرا آنقدر صاف بگردان
تا قبل از پایین آمدن دستم دعایم مستجاب گردد . . .