عنْ أَبِي حَمْزَةَ الثُّمَالِيِّ قَالَ كَانَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ (ع) يَقُولُ ابْنَ آدَمَ لَا تَزَالُ بِخَيْرٍ مَا كَانَ لَكَ وَاعِظٌ مِنْ نَفْسِكَ وَ مَا كَانَتِ الْمُحَاسَبَةُ لَهَا مِنْ هَمِّكَ وَ مَا كَانَ الْخَوْفُ لَكَ شِعَاراً وَ الْحُزْنُ لَكَ دِثَاراً ابْنَ آدَمَ إِنَّكَ مَيِّتٌ وَ مَبْعُوثٌ وَ مَوْقُوفٌ بَيْنَ يَدَيِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَسْئُولٌ فَأَعِدَّ جَوَاباً.

ابوحمزه ثمالی می‌گوید: امام سجاد(ع) می‌فرمود:

ای فرزند آدم، همیشه در عافیت و خیر هستی مادامی كه:

 از درون خود پند دهنده‌ای داشته باشی

 محاسبه‌(نفس) از كارهای مهمت باشد

 ترس از (عاقبت امور) سرلوحه‌ات گردد

 (به خاطر گناه خود) اندوهگین باشی.

ای فرزند آدم تو می‌میری و سپس برانگیخته می‌شوی در پیشگاه خدای عزوجل قرار می‌گیری و درباره اعمالت از تو پرسیده می‌شود، پس جوابی آماده کن.

امالی شیخ مفید، ص۳۳۷

اصلی‌ترین ثمرۀ زندگی مشترک، فرزند است؛ 

ثمره‌ای که می‌تواند انسان را به سعادت برساند  و زندگی را برای او تبدیل به بهشت کند.  

از آن سو، فرزند بد، زندگی را برای انسان، به جهنّم تبدیل کرده، لکّۀ ننگی برای پدر و مادر خویش می‌شود. 

بسیاری از ما در دنیای امروز به دنبال پیدا کردن راهی هستیم که بتوانیم به بهترین و راحت‌ترین شیوه، فرزندان سالم و صالحی را تربیت کنیم. 

فضای بیرون از خانه، محیط امنی نیست. 

در وضعیت کنونی، محیط خارج از خانواده، پُر  از عواملی است که می‌تواند فرزند ما را از هستی ساقط کند. 

اگر کسی چشم بینایی برای دیدن عوامل ضدّ تربیتی در جامعه و گوش شنوایی برای شنیدن زنگ خطر داشته باشد، معنای تربیت شدن فرزند در محیط خارج از خانه را می‌فهمد. 

وقتی هم این زنگ خطر را شنید، تمام همّتش را به کار می‌بندد که محیط خانه را محیطی سرشار از صمیمیّت و محبّت کند.

تا ساحل آرامش، کتاب اول، صفحه25

اراده اول و آخر سعادت است. کسی که اراده ندارد فرزند دنیا است، سست و بی حال است و اجازه می دهد دیگران مملکت وجودی او را تاراج کنند و قدرت مقابله ای هم ندارد و نهایتا می بازد. هم به دیگران و هم به دنیا و هم به خودش.
و تاوان این باخت هم بسیار سنگین است: “همه چیزش”
کسی که از خود اراده ندارد، دیگری اداره امور زندگی اش را در دست می گیرد و کسی که مالک نفس خود نیست، دیگری تملک این نفس را به عهده می گیرد و کسی که حیوانی در خانه دارد و مواظبش نیست دیگری می آید و حیوانش را می برد، بلکه خود او را هم زنجیری به گردنش می اندازد و می برد.
پس اگر قرار است اختیار به دیگری داده شود، چه بهتر که انسان خودش اختیار خودش را آگاهانه دست گیرد و به دست دیگری دهد (دیگری که البته از خودش خود تر است).

انسان با کنترل املاکش می تواند ثابت کند که ماشین نیست، بلکه از ماشین بودن (به تدریج) در بیاید.
اگر انسان مدتی خودش را زیر نظر بگیرد و سعی کند خودش مالک باشد می تواند از ماشین بودن رهایی و نجات یابد.
ماشین چیزی است که از بیرون از خودش دستور بهش می دهند و اجرا می کند. انسان مختار چیزی است که از درون به بیرونش دستور می دهد و آنها را وادار به اطاعت از خود می کند.
انسانی که با وزش باد شهوت و غضب این سو و آن سو می شود از خودش اختیاری ندارد و مانند “برده"، “حیوان” و “ماشین” است.
انسانی که مالک نفس خودش است و او به شهوت و غضبش فرمان می دهد که چه زمانی و در چه محدوده ای شروع به فعالیت کنند و یا از فعالیت باز ایستند، انسان واقعی و قهار و قادر است.
فقط شهوت و غضب هم نیست. تمام شئون وجودی انسان می تواند مالک انسان باشد یا اینکه انسان مالک آنها باشد.
حافظه و یاد و خاطره یا خیال و صورت های مختلفی که در نظر انسان می آیند یا فکر انسان هم این گونه اند.
شده زمانی که به جای اینکه فکر شما را هر طور می خواهد ببرد، شما فکر را هر طور خواستید هدایت کنید؟؟؟؟
قدم اول به نظر می رسد برای بزرگ شدن “نه” گفتن به غیر است.