اراده اول و آخر سعادت است. کسی که اراده ندارد فرزند دنیا است، سست و بی حال است و اجازه می دهد دیگران مملکت وجودی او را تاراج کنند و قدرت مقابله ای هم ندارد و نهایتا می بازد. هم به دیگران و هم به دنیا و هم به خودش.
و تاوان این باخت هم بسیار سنگین است: “همه چیزش”
کسی که از خود اراده ندارد، دیگری اداره امور زندگی اش را در دست می گیرد و کسی که مالک نفس خود نیست، دیگری تملک این نفس را به عهده می گیرد و کسی که حیوانی در خانه دارد و مواظبش نیست دیگری می آید و حیوانش را می برد، بلکه خود او را هم زنجیری به گردنش می اندازد و می برد.
پس اگر قرار است اختیار به دیگری داده شود، چه بهتر که انسان خودش اختیار خودش را آگاهانه دست گیرد و به دست دیگری دهد (دیگری که البته از خودش خود تر است).