​لبیک_یا_حسین_یعنی:

هنوز هم میشود حسین را یاری کرد ؛

لبیک یا حسین یعنی ؛

مواظب حیا و عفت خود باشی …

لبیک یا حسین یعنی :

تا چشم بہ نامحرم می افتہ چشمو بندازی پایین و بگی من میخوام حسینی باشم …

لبیک یا حسین یعنی :

بہ اندازہ ضرورت با نامحرم حرف بزنی❗️

لبیک یا حسین یعنی ؛

با لباست با حرف زدنت با نگاهت از کسی

دلبری نکنی …

لبیک یا حسین یعنی ؛

اول واجبات رو بہ جا بیارے،بعد عزادری کنی 

امام حسین رفت تا تو  با حیا و با حجاب باشے …

نہ با موهای رنگ کردہ وچند قلم آرایش

بیفتی دنبال دستہ عزاداری و …

حضرت ولی‌عصر (ارواحنافداه) نسبت به سه مصیبت وارد شده بر حضرت سیدالشهداء (ع) حساسیت بیشتری دارند:

1.مصیبت عمه بزرگوارشان، حضرت زینب كبری (سلام‌الله‌علیها)

2.مصیبت عموی وفادارشان،حضرت اباالفضل‌العباس (علیه‌السلام).

3.مصیت عموی شش ماهه، حضرت علی‌اصغر (علیه‌السلام).

حاج ملاسلطانعلی كه از جمله عبّاد و زهاد بوده است، می‌گوید:

 در عالم خواب به محضر والای امام زمان علیه السلام مشرف شدم و عرض كردم:

 مولانا! آیا آنچه در زیارت ناحیة مقدسه با این عبارت ذكر شده، درست است كه می‌فرماید: (پس صبح و شب بر شما ندبه كرده و به جای اشك خون می‌گریم) صحیح است؟

 فرمودند: بله. عرض کردم: آن مصیبت كه در آن به جای اشك خون گریه می‌كنید كدام است؟

 آیا مصیبت علی اكبر علیه

السلام است؟ 

فرمود: نه، اگر علی اكبر زنده بود، او نیز در این مصیبت خون گریه می‌كرد.

 گفتم: آیا مصیبت حضرت عباس علیه السلام است؟

 فرمودند: نه، اگر حضرت عباس هم در حیات می‌بود،در مصیبت آن خون میگریست.

گفتم: البته مصیبت حضرت سیدالشهدا علیه السلام است؟!

فرمودند: نه، حضرت سیدالشهدا هم اگر زنده می‌بود، در این مصیبت خون گریه می‌كرد.

 پرسیدم پس آن مصیبت كدام است؟ 

فرمود: آن مصیبت اسیری عمه ام

 زینب سلام الله علیها است…

اللهم عجل لولیک الفرج بحق حضرت زینب سلام الله علیها..

منبع احمد ‌قاضی زاهدی، شیفتگان حضرت مهدی، ‌ج 2، ص 144 ـ 145.

شیفتگان حضرت مهدی(عج)، ج 1، ص 251.

علامه طباطبایی (ره)، روزی در یکی از مجالس روضه شرکت کرده بود. شخص حرّاف و لوده‌ای که علامه را نمی‌شناخت در حضور ایشان شروع کرد به لودگی کردن و حرف‌های بی‌ربط زدن؛ و توجه نداشت این آقایی که حضور دارد حضرت علاّمه طباطبایی است؛ چرا که علامه، بسیار کم حرف بود و ظاهر بسیار معمولی و متعارفی داشت.

بعد از آنکه به آن شخص می‌گویند: آقا! حداقل امروز که حضرت علامه طباطبایی حضور دارند، مراعات کنید و در محضر ایشان مودّب باشید و درست صحبت کنید!

او می‌‌پرسد: حضرت علاّمه طباطبایی ایشان هستند؟

می‌گویند: بله.

بعد آن بنده خدا می گوید: من خیال ‌کردم ایشان مرثیه‌‌خوان‌ است. فکر نمی‌کردم، علامه طباطبایی، ایشان باشند.

علامه با شنیدن این سخن می‌فرمایند: «ای کاش من مرثیه‌‌‌خوان حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام بودم! من حاضرم همه این سالیانی را که مشغول درس و تالیف و فعالیت‌‌های علمی بوده‌‌ام بدهم و ثواب یک جلسه مرثیه‌‌خوانی ابا عبدالله الحسین را به من بدهند».

عرفان علامه طباطبایی،تالیف آیت الله حسن رمضانی

آقای سید علی اکبر کوثری ( از روضه خوان های قدیم قم و از پیرغلام های مخلص اباعبدلله) پدر مرحوم اقای کوثری معروف، در ظهر عاشورای یک سالی به یکی از مساجد قم برای روضه خوانی تشریف میبرند.

بچه های آن محله به رسم کودکانه ی خود خاله بازی میکردند و به جهت تقلید از بزرگترها، باچادرهای مشکی و مقنعه های مشکی مادرانشان حسینیه و تکیه ی کودکانه و کوچکی در عالم کودکی،در گوشه ای از محله برای خودشان درست کرده بودند.

مرحوم سید علی اکبر میگه بعد از اتمام جلسه اومدم از درب مسجد بیام بیرون یکی از دختر بچه های محله اومد جلوم و گفت اقای کوثری برای ماهم روضه میخونی؟ گفتم： دخترم روز عاشوراست و من تا شب مجالس مختلفی وعده کردم و چون قول دادم باید عجله کنم که تاخیری در حضورم نداشته باشم. میگه هر چه اصرار کرد توجهی نکردم تا عبای منو گرفت و با چشمان گریان گفت مگه ما دل نداریم!؟ چه فرقی بین مجلس ما و بزرگترها هست؟ 

میگه پیش خودم گفتم دل این کودک رو نشکنم و قبول کردم و به دنبالش باعجله رفتم تا رسیدیم. حسینیه ی کوچک و محقری بود که به اندازه سه تا چهار نفر بچه بیشتر داخلش جا نمیشدند. سر خم کردم و  وارد حسینیه ی کوچک روی خاکهای محله نشستم و بچه های قد و نیم قد روی خاک دور و اطرافم نشستند. سلامی محضر ارباب عالم حضرت سیدالشهدا عرضه کردم 

السلام علیک یاابا عبدالله…

دو جمله روضه خوندم و یک بیت شعر  از آب هم مضایقه کردند کوفیان…

دعایی کردم و اومدم بلند بشم باعجله برم که یکی از بچه ها گفت تا چای روضه رو نخوری امکان نداره بزاریم بری

رفت و تو یکی از استکانهای پلاستیکی بچه گانشون برام چای ریخت، چایی سرد که رنگ خوبی هم نداشت 

با بی میلی و اکراه استکان رو اوردم بالا و برای اینکه بچه ها ناراحت نشن بی سر و صدا از پشت سر ریختم روی زمین و بلند شدم و رفتم…

شام عاشورا (شب شام غریبان امام حسین) خسته و کوفته اومدم منزل و از شدت خستگی فورا به خواب رفتم. 

وجود نازنین حضرت زهرا صدیقه ی کبری در عالم رویا بالای سرم امدند طوری که متوجه حضور ایشان شدم. به من فرمود： آسید علی اکبر مجالس روضه ی امروز قبول نیست. گفتم چرا خانوم جان فرمود：نیتت خالص برای ما نبود. برای احترام به صاحبان مجالس و نیات دیگری روضه خواندی. فقط یک مجلس بود که از تو قبول شد و ما خودمون در اونجا حضور داشتیم، و اون روضه ای بود که برای اون چند تا بچه ی کوچک دور از ریا و خالص گوشه ی محله خواندی. آسید علی اکبر ما از تو گله و خورده ای داریم! گفتم جانم خانوم، بفرمایید چه خطایی ازم سر زده؟

خانوم حضرت زهرا با اشاره فرمودند اون چای من بادست خودم ریخته بودم چرا روی زمین ریختی!!؟

میگه از خواب بیدار شدم و از ان روز فهمیدم که توجه و عنایت اونها به مجالس بااخلاص و بی ریاست و بعد از اون هر مجلس کوچک و بی بضاعتی بود قبول میکردم واندک عایدات آن هم برکت فراوانی داشت وکفاف همه احتیاجات من را میداد.

باذکر صلوات بر محمدوآل محمد