جوانى خدمت امام حسین علیه السلام رسید و گفت: «من مردى گناه کارم و نمى توانم خود را از انجام گناهان بازدارم، مرا نصیحتى فرما» امام حسین علیه السلام فرمود:
پنج کار را انجام بده و آن گاه هرچه مى خواهى، گناه کن. اول، روزى خدا را مخور و هرچه مى خواهى گناه کن. دوم، از حکومت خدا بیرون برو و هرچه مى خواهى گناه کن. سوم، جایى را انتخاب کن تا خداوند تو را نبیند و هرچه مى خواهى گناه کن. چهارم، وقتى عزراییل براى گرفتن جان تو آمد، او را از خود بران و هرچه مى خواهى گناه کن. پنجم، زمانى که مالک دوزخ، تو را به سوى آتش مى برد، در آتش وارد مشو و هرچه مى خواهى گناه کن.
جوان اندکى فکر کرد و شرمنده شد و در برابر واقعیت هاى طرح شده، چاره اى جز توبه نیافت. 

چرا به بدن علی اکبر میگن ارباً اربا، اما به بدن ابی عبدالله میگن فقطعوا؟
هر دو عبارت به معنی پاره پاره، جداجدا، تکه تکه است…
اما یه فرقهایی هم داره،عرب تو معنا به بریده شدن منظم میگه فقطعوا
به بریده شدن نامنظم میگه ارباً اربا

یعنی چه؟

یعنی بالای سر علی اکبر وقت نداشتند ، هر لحظه ممکن بود ابی عبدالله برسه ،
با عجله ضربه می زدند اینو میگن اربا اربا

اما بالای سر غریب همه عالم امام حسین وقت داشتند دیگه کسی مزاحمشون نبود، باصبر آقارو کشتند،
قتلا صبرا… اینو میگن فقطعوا…

1.آن وقت امام حسین علیه السلام به کربلا رسید سوال کرد که این محل را چه می نامند گفت اینجا را طف می گویند امام پرسید نام دیگری نیز دارد؟ عرضه داشتند کربلا هم نامیده می شود امام با شنیدن نام کربلا گفت خدایا از اندوه و بلا به تو پناه می آورم

2.پس از فرود آمدن در کربلا امام فرمودند اینجاست محل فرود آمدن ما و به خدا سوگند همین جاست محل قبر های ما و به خدا سوگند از اینجاست که در قیامت محشور و منشور خواهیم گردید و این وعده ای از از جدم رسول خدا صلی الله علیه و آله و در وعده ی او خلافی نیست.

3.سیدالشهدا در روز دوم محرم الحرام سال ۶۱ هجری وارد کربلا گردیدند.

4.کربلا مرکب از دو کلمه “کرب” و ” بلا ” می باشد که به معنی سختی و درد و رنج

5. ۱۷ منزل امام حسین(ع) از مکه تا کربلا پیمودن

6.روز سوم محرم اراضی کربلا توسط امام حسین علیه السلام از اهالی نینوا و غاضریه به ۶۰ هزار درهم خریداری و به آنها تصدیق داده شد امام به آنها شرط نمود که مردم را برای زیارت قبرش راهنمایی و زوار را تا ۳ روز مهمان کنند.

 بحارالأنوار. ج ۴۴ صفحه ۳۸۶

راوی گفت: جوانی از سوی خیمه حسین علیه السلام به میدان جنگ آمد که صورتی همانند پاره ماه داشت، او مشغول جنگ شد و تعدادی از لشکر دشمن را به درک واصل کرد، که ابن فضیل چنان با شمشیر بر سر مبارک او زد که سرش شکافته شد و او با صورت به زمین افتاد و فریاد زد: عمو جان به فریادم برس!

سرانجام هنگامی که گرد و خاک میدان جنگ فرونشست، حسین علیه السلام که بالای سر حضرت قاسم علیه السلام ایستاده بود و ایشان از شدت درد، پای خود را به زمین می سایید. با دیدن این صحنه فرمودند: از رحمت الهی دور شوند مردمی که تو را کشتند!

سپس فرمودند: به خدا سوگند! چه اندازه دشوار است بر عمویت، این که تو اورا بخوانی و او تو را اجابت نکند یا اینکه اجابتت کند، اما دیگر فایده ای نداشته باشد. به خدا سوگند! امروز، روزی است که دشمنان عمویت بسیار و یارانش اندک اند.

▪️امام حسین علیه السلام پس از این سخنان، کشته ی پسر برادر را در آغوش گرفت و او را به سوی خیام آورده و در میان دیگر شهدا نهاد.

 لهوف ٫ صفحه ۱۵۹