پاسخ:

در زیاراتی از امام حسین(ع) تعبیر به «ثاراللّه» شده است:

 در زیارت عاشورا می خوانیم:

«السلام علیک یا ثارالله».  و یا می خوانیم:

« اِنّک ثاراللّه فی الاَرض».

 کامل الزّیارات، ص٣۵٨

 «ثار» به معنای «انتقام و خونخواهی» و نیز به معنای «خون» است.

 لسانُ العرب، ج۴ ص٩٧

 اطلاق واژۂ ثاراللّه به امام حسین(ع) به معنای «خون‌بها» است. یعنی حسین(ع) کسی است که خونبهای او متعلق به خداوند است وخداوند خونبها و انتقامِ او را می گیرد. 

 یعنی ای حسین(ع)؛ تو متعلّق به یک خانواده نیستی که خونبهای تو را رئیس خانواده بگیرد،

و نیز متعلّق به یک قبیله نیستی که خونبهای تو را رئیس قبیله بگیرد،…

 تو متعلّق به جهان انسانیت و بشریت می‌باشی، تو متعلّق به عالَم هستی و ذات پاکِ خدایی. بنابراین خونبها و انتقام تو را نیز او باید بگیرد.

 در تعبیر دیگر داریم:

«و ابن ثاره»: یعنی تو فرزند علیّ ابن ابیطالب هستی که «شهیدِ راه خدا بود» و خونبهای او را نیز خدا باید بگیرد.

تفسیر نمونه، ج۴ ص٢٢٩

علامه مجلسی می نویسد:

 «منظور از ثاراللّه یعنی ✨«تو کسی هستی که خداوند خون‌بها و انتقامِ تو را از دشمنانت می‌گیرد.»✨ 

 بحارالانوار، ج٩٨ ص١۵١

هدفِ ایمان این نیست که ما را به اخلاق برساند، اخلاق یکی از اتفاقات کوچکی است که سر راه ایمان می‌‌افتد.

ایمان می‌خواهد ما را به مرتبه‌ای بالاتر از اخلاق و به لذتی فراتر از اخلاق برساند، ایمان می‌خواهد ما را به بالاترین لذت در عالم برساند؛ به چیزی شبیه «لقاءالله»!

مگر اخلاق چقدر به آدم لذت می‌دهد؟! مثلاً نامردی نمی‌کنی و یک‌کمی احساس خوب پیدا می‌کنی و می‌گویی: «وجدانم آسوده است!» اخلاق همین‌قدر به آدم، حسِ خوب و لذت می‌دهد.

آیا ایمان هم می‌خواهد آدم را به همین مقدار لذت برساند؟! پس آن شور و عشقی که در اولیاء خدا هست، چگونه پدید می‌آید؟! آیا کتب اخلاقی می‌تواند شما را تا این اوج برسانند؟!

استاد پناهیان