​ 

بیش از نیمی از مرض‌های جسمی به روح و روان انسان برمی‌گردد. اسلام برای درمان  مرض های روحي و رواني، مسجد را به عنوان بیمارستان معرفی کرده است زیرا کسی که به مسجد رفت و آمد دارد را باید گواهی دهیم که سالم و موفق است و هر خیری را به او نسبت می‌دهیم (قَالَ رسول الله صلی الله علیه و آله :‏ مَنْ‏ رَأَيْتُمُوهُ‏ يُصَلِّي‏ فِي الْمَسْجِدِ جَمَاعَةً فَظُنُّوا بِهِ كُلَّ خَيْر) هر که را دیدید که در مسجد نماز جماعت می خواند، هر کار خیری را به او نسبت دهید

مسجد بیمارستانی است که  محل ضدعفونی و تطهیر جسمی و روحی بوده و برای همه ابعاد روحی و انواع بیماری‌ها و ویروسهای مسری مثل نفاق و تکبر و غیر مسری مثل بخل نسخه و درمان دارد.

دستگاه‌های میکروب شناس، انواع آزمایشگاه‌، سونوگرافی‌، اندوسکوپی‌، ام‌ آر ‌آی و رادیولوژی، همه و همه در یک فضای ساده تعبیه شده که اگر مسجد نباشد تاریخ و جامعه مبتلا می‌شود نه اینکه چند نفر بمیرند یا نمیرند بلکه گاهی هزاران نفر کشته ی مرض یک حاکم ظالم می شوند.

مسجد با داروهای مرئی و نامرئی بدون آنکه مریض متوجه شود یا نیاز به بیهوشی داشته باشد بدون بیمه و بدون داشتن سفارش مداوا می‌کند و داروهای آن برای همه انسان‌ها سازش دارد و عوارض سوء ندارد.

بی‌جهت نیست که در حدیث آمده: وقتی مرض‌ها مثل طاعون و یا امثال آن حمله‌ور شد به مسجد پناه ببرید.

مسجد حتی بلاهای آسمانی را مداوا می‌کند (ففروا الی مساجدکم) . در حوادث مترقبه و غیر مترقبه به مساجد پناه ببرید و در خسوف و کسوف و زلزله و طوفان خود را به مسجد برسانید؛

کدام بیمارستان را سراغ دارید که نگاه به او انسان را واکسینه کند؟

کدام آزمایشگاه را سراغ دارید که فشار دین، قند دیانت، چربی غیرت را قبل از اینکه به دیگران نشان دهند، به خود مریض نشان دهد؟

چه مركزی را سراغ دارید که نوار قلب روح  راگرفته و دردهای آن را مداوا کند؟ 

فرقی که مسجد با بقیه بیمارستان‌ها دارد پذیرش آن فقط دوستي سلامت است؛ (فیه رجال یحبون ان یطهروا)

مریض وارد و سالم خارج می شوی، سر به‌زیر می‌آیی و سرفراز می‌روی.

بیمارستان، مرگ دارد ولی در مسجد هرچه هم بدحال باشی، مرگ و ناامیدی ندارد.

مسجد سفارشی و خصوصی نیست (سواء فیه العاکف والباد) 

در بیمارستان هم‌تختی‌ها بدتر از تو و در مسجد بهتر از تو هستند.