روزی مستمندی از امام حسین (علیه السلام) درخواست کمک کرد.

امام فرمود آیا می دانید که او چه می گوید؟

گفتند نه، ای فرزند پیامبر خدا.

امام فرمود می گوید من، فرستاده شما هستم.

اگر چیزی به من بدهید، آن را می گیرم و برایتان به آنجا (قیامت) می برم، وگرنه با دستانی تهی بر آن در می آیم.

منبع: مستدرک الوسائل، میرزا حسین نوری

امام حسین (علیه السلام) نماز می خواند و مردی از جلوی ایشان می گذشت.

یکی از هم نشینان امام، آن مرد را از حرکت بازداشت.

چون امام حسین (علیه السلام) نمازش را تمام کرد، به او فرمود چرا آن مرد را باز داشتی؟

گفت ای فرزند پیامبر خدا، میان تو و محراب فاصله انداخت.

امام فرمود خداوند به من نزدیک تر از آن است که میان من و او، کسی فاصله بیندازد.

منبع: بحارالانوار، علامه مجلسی

امام حسین (علیه السلام) میان یارانش به سخن ایستاد و فرمود خدایا، تو می دانی که من، نه یارانی بهتر از یاران خود می شناسم و نه خاندانی بهتر از خاندان خود.

خداوند به شما جزای خیر دهد که یاری و همکاری کردید.

این قوم، جز مرا نمی خواهند و اگر مرا بکشند، کسی جز من نمی جویند.

چون شب شما را فرا گرفت، در سیاهی آن پراکنده شوید و خود را نجات دهید.

عباس بن علی (علیه السلام) برادر امام، علی (علیه السلام) فرزندش و فرزندان عقیل به پا خاستند و گفتند پناه بر خدا و این ماه حرام؛ چون بازگشتیم، به مردم چه بگوییم؟

بگوییم ما سَرور و فرزند سَرور و تکیه گاهمان را رها کردیم و او را هدف تیرها و حلقه ای برای پرتاب نیزه ها و قربانی ای برای درندگان کردیم و از سر رغبت به دنیا گریختیم؟

پناه بر خدا، بلکه ما با تو زنده ایم و با تو می میریم.

امام گریست و آنان هم با او گریستند.

منبع: مقاتل الطالبیین، علی بن حسین ابوالفرج اصفهانی

امام صادق (علیه السلام) نقل می کند که به امام حسین (علیه السلام) گفته شد عبدالله بن عامر، امروز فلان مقدار صدقه داد و فلان تعداد بنده آزاد کرد.

فرمود حکایت عبدالله بن عامر، حکایت دزدی است که از حاجیان می دزدد و سپس آنچه را دزدیده صدقه می دهد.

صدقه پاکیزه، صدقه کسی است که بر پیشانی اش عرق نشسته و چهره اش غبار گرفته باشد.

به امام صادق (علیه السلام) گفته شد منظور ایشان که بود؟

فرمود مقصودش علی (علیه السلام) بود که از دست رنج خویش، نه از بیت المال صدقه می داد.

منبع: دعائم الاسلام، قاضی نعمان مغربی