امام حسین (علیه السلام) نامه ای کوبنده به معاویه نوشت و او را به سبب کارهایی که کرده بود سرزنش کرد.

در آن نامه چنین بود:

«سپس پسرت را ولایت دادی، در حالی که جوانی شراب خوار و سگ باز است.

در امانتت خیانت کردی و مردمت را وا نهادی و به نصیحت پروردگارت عمل نکردی.

چگونه کسی را که شراب می نوشد بر امت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) می گماری، با آنکه شراب خوار از فاسقان است و کسی که مست کننده می نوشد از اشرار؟

شراب خواری که نمی تواند امانتدار یک درهم باشد، چگونه امین امت باشد؟

به زودی نتیجه عملت را می بینی، هنگامی که دیگر صحیفه های استغفار، پیچیده و بسته شده است.»

منبع: دعائم الاسلام، قاضی نعمان مغربی

اهل بهشت 4 صفت دارند:

 صورت خندان وبشاش

 زبان فصیح

قلب مهربان

 دست بخشنده
 

اصبغ بن نُباته نقل می کند هنگامی که امام علی (علیه السلام) به مسند خلافت نشست و مردم با او بیعت کردند، در حالی که عمامه پیامبر خدا را بر سر نهاده و ردای او را پوشیده بود و کفش های او را به پا کرده و شمشیرش را حمایل ساخته بود، بر فراز منبر رفت و نشست و به امام حسن (علیه السلام) فرمود ای حسن، برخیز و بر منبر شو و سخن بگو.

سپس به امام حسین (علیه السلام) فرمود برخیز و به منبر برو و سخنی بگو که پس از من، قریش، تو را نادیده نگیرند و نگویند که حسین بن علی (علیه السلام) چیزی نمی داند، اما کلام تو باید در جهت سخنان برادرت باشد.

امام حسین (علیه السلام) بر فراز منبر شد و حمد و ثنای خدا را گفت و بر پیامبرش، درودی کوتاه فرستاد و آنگاه فرمود ای مردم، از جدم پیامبر خدا شنیدم که می فرمود علی، شهر هدایت است؛ هر کس به آن درآید رستگار می گردد و هر کس از آن روی گرداند نابود می گردد.

اینجا بود که امام علی (علیه السلام) به سویش رفت و وی را به سینه چسبانید و او را بوسید و آنگاه فرمود ای مردم، گواهی دهید که این دو، دردانه های پیامبر خدا و امانت های اویند که پیش من به امانت گذاشته بود و من، آن دو را نزد شما به امانت می نهم.

ای مردم، پیامبر خدا درباره این دو از شما خواهد پرسید.

منبع: التوحید، شیخ صدوق

از یحیی بن یعمن نقل شده است که نزد امام حسین (علیه السلام) بودم که مرد عربی نقابدار و به شدت گندمگون، بر او درآمد و سلام کرد.

امام حسین (علیه السلام) پاسخ سلامش را داد.

آن مرد پرسید تعداد امامان پس از پیامبر خدا را بگو.

امام فرمود دوازده نفر، به عدد نقیبان بنی اسرائیل.

گفت آنان را برایم نام ببر.

امام حسین (علیه السلام) مدتی سر به زیر افکند و سپس سر برداشت و فرمود باشد، ای برادر عرب، خبرت می کنم.

امام و جانشین پس از پیامبر خدا، امیرمؤمنان علی و حسن (علیهما السلام) و من و نُه فرزند من اند که از جمله آنها، پسرم علی است و پس از او پسرش محمد و پس از او پسرش جعفر و پس از او پسرش موسی و پس از او پسرش علی و پس از او پسرش محمد و پس از او پسرش علی و پس از او پسرش حسن و پس از او، مهدی است که نهمین نفر از نسل من است و در آخرالزمان، دین را برپا می دارد.

منبع: کفایة الاثر، علی بن محمد بن علی خزاز قمی