1_آب: که بدون آن حیات از بین می رود

2_چشم: که با آن نعمات وزیبایی های خدا را می توان دید

عباس از این دو نعمت گذشت

امام سجاد (ع) فرمودند که در بهشت مقامی برای عمویمان عباس است که دیگر بهشتیان به آن غبطه می خورند

[حاج آقا مجتبی تهرانی] 

 ﻣﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﮐﻔﺸﻬﺎیﮔﺮﺍﻧﻘﯿﻤﺖ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ می گریست. ﻧﺰﺩﯾﮑﺶ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ، ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ : ﺍﯾﻦ ﻫﻢ می گذرد ﻋﻠﺖ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﮔﻔﺖ: ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻂ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﭼﻨﺪﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻫﯿﺰﻡ می فروختم، ﺣﺎﻝ ﺻﺎﺣﺐ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ. ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ: ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ؟ ﮔﻔﺖ: ﺁﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﺎﺯ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ : ﺍﯾﻦ ﻫﻢ می گذرد. 

گر به دولت برسی، مست نگردی مردی، گر به ذلت برسی، پست نگردی مردی، اهل عالم همه بازیچه دست هوسند، گر تو بازیچه این دست نگردی مردی.

یکی از سوالات دینی که ممکن است برایمان پیش بیاید این است که چه کسی امام حسین را بعد از شهادتش دفن فرمود؟ چون کسی که امام معصوم را باید دفن کند خودش باید معصوم (امام دیگر) باشد؟

در این باره دیدگاه علما متفاوت است. یکی از نظریات ارائه شده در این باره مطابق آنچه در بعضی از روایات و کتب تاریخی آمده، چنین است: بدن مطهر امام حسین(ع) توسط فرزند گرامی شان امام زین العابدین(ع) در سرزمین کربلا به خاک سپرده شد؛ یعنی امام سجاد(ع) جهت تدفین و تشخیص شهدای کربلا مخصوصاً دفن پدر معصومش، حضرت امام حسین(ع) به حکم این ‌که «امام را جز امام کسی تغسیل و تکفین و تدفین نمی‌کند» از راه اعجاز از کوفه و زندان ابن زیاد به کربلا آمد و پیکرهای مطهر شهدا را دفن نمود.

امام‌‌رضا(ع) در مناظره خود با پسر ابوحمزه فرمود: به من بگو آیا حسین بن علی(ع) امام بود؟ گفت: آری، امام فرمود: پس چه کسی امر دفن او را به عهده گرفت؟ گفت: علی بن الحسین(ع) پس امام فرمود: علی بن الحسین کجا بود؟ گفت در کوفه نزد پسر زیاد زندانی بود اما بدون این که آنها با خبر شوند به کربلا آمد و امر دفن پدر را سپری کرد و سپس به زندان برگشت. امام رضا(ع) فرمود: کسی که علی بن الحسین را قدرت داد که به کربلا بیاید، پدرش را دفن کند و برگردد، مرا نیز می‌تواند به بغداد ببرد تا پدرم را کفن و دفن کنم در حالی که نه در زندان هستم و نه در اسارت.[۱]

با توجه به این حدیث می توان گفت امام سجاد (ع) بدن مطهر پدر بزرگوارشان را به خاک سپردند.

پی نوشت: 

[۱] . موسوی مقرّم ،عبدالرزّاق ، زندگانی امام زین‌العابدین(علیه السلام)، ، ترجمه حبیب روحانی، ص ۵۷۸؛ شریف قرشی، باقر، تحلیلی از زندگانی امام سجاد(علیه السلام)، ، ترجمه محمدرضا عطایی، ج ۱، ص۲۴۳ .

در مراسم عزاداری و نقل فضائل مطالبی را به خوبی درك می‌ كنیم:

1. به خوبی می‌ فهمیم كه چگونه فرجام نیك برای متقین است. (وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقينَ)

2. به خوبی می‌ فهمیم كه چگونه نقشه‌ های شیطانی ضعیف است و چگونه نقشه بنی‌ امیه نقش بر آب شد. (إِنَّ كَيْدَ الشَّيْطانِ كانَ ضَعيفاً)

3. به خوبی می‌ فهمیم كه چگونه خداوند حق را بر سر باطل كوبید و آن را دمغ كرد. (بَلْ نَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَى الْباطِلِ فَيَدْمَغُه)

4. به خوبی می‌ فهمیم كه چگونه خواستند نور خدا را خاموش كنند، ولی خدا هر روز آن را برافروخته‌ تر می‌ كند. (يُريدُونَ أَنْ يُطْفِؤُا نُورَ اللَّهِ بِأَفْواهِهِم)

5. اقامه عزاداری خواندن تاریخ كربلا در منزل نیست. بلكه مثل اقامه نماز نیاز به یك توجه و عنایت و حركت و حماسه دارد.

6. امروز دشمنان ما اقرار می‌ كنند كه ما حریف شیعیان نمی‌ شویم. زیرا آنان دو بال قوی دارند. بال سرخ كه عاشوراست و بال سبز كه انتظار حضرت مهدی است. آنان از شهادت نمی‌ ترسند. از محاصره نظامی، اقتصادی، تبلیغاتی، شهادت، اسارت نمی‌ ترسند. چون رهبرشان امام حسین آنگونه در محاصره اقتصادی قرار گرفت كه آب خوردن برای اطفال نداشت. و آنگونه در محاصره نظامی قرار گرفت كه هفتاد و دو نفر میان سی هزار دشمن قرار گرفتند. و آنگونه در میان هیاهوی مخالفان قرار گرفت كه هنگام سخن گفتن امام با هیاهو جلو شنیدن مردم را گرفتند. اما شهادت و اسارت را پذیرفت و زیر بار زور نرفت. الگوی شیعیان چنین فردی است. از سوی دیگر اینها به كمتر از رهبر معصوم و عدالت عمومی روی كره زمین با هیچ فردی قانع نمی‌ شوند. و هیچ حكومتی با هیچ شیوه‌ ای اینان را راضی نمی‌ كند. و اینان همچنان در انتظار آن رهبر غائب هستند. و ارادتی كه به علما و مراجع دارند، به خاطر آن است كه این افراد را نایب آن سرور می‌ دانند. 

7. عزاداری نوعی بیعت با امام از راه دور و از طریق احساسات است.

8. عزاداری ارعاب ستمگران و اعلام حمایت از مظلومان است.

9. عزاداری نشان دادن الگو به همه اقشار است.

به نوجوان می‌ گوید از حضرت قاسم (پسر سیزده ساله امام حسن مجتبی كه در كربلا بود) یاد گیرید كه اگر بناست رهبر مردم، جنایتكاری مثل یزید باشد، مرگ از عسل شیرین‌ تر است.

به جوان می‌ گوید از علی اكبر یاد گیرید كه به پدر خود گفت اگر راه ما حق است، هیچ باكی نیست.

10. عزاداری یعنی مخالفت و حذف همه سیاست های انحرافی. (وقتی در زیارت عاشورا می‌ خوانیم (لعن الله بنی امیه قاطبه) یعنی همه نوع سیاست های انحرافی را رد می‌ كنیم.

11. عزاداری یعنی زنده نگاهداشتن خاطرات فداكاران. (بر تمام افرادی كه توان دارند، حج واجب شده و بخشی از اعمال حج زنده نگاهداشتن خاطرات ابراهیم و اسماعیل و هاجر است. زائران خانه خدا در صفا و مروه شبیه‌ سازی می‌ كنند و همچون هاجر با هیجان می‌ دوند، تا آن خاطره زنده بماند. و ما همانگونه كه از پدر و پسر و همسر در مكه تجلیل می‌ كنیم، باید از امام حسین و فرزندان و اصحاب و زینب كبری و خاندان او نیز تجلیل كنیم.)

12. شاید اگر بگوییم تجلیل ما در كربلا باید بیش از مكه باشد، سخنی گزاف نگفته‌ ایم. زیرا در مكه ابراهیم و اسماعیل آماده گذشت از جان شدند ولی قتلی صورت نگرفت. اما در كربلا علاوه بر قتل، قطعه قطعه شدند.

در مكه چند ساعتی برای كودك آنجا (اسماعیل) آب نبود، ولی بعد آب زمزم از زمین جوشید. ولی در كربلا آب نجوشید. بنابراین تجلیل فداكاران كه در مراسم حج آمده، بزرگداشت فداكاری آنان است.

13. عزاداری یعنی اجتماع، تعهد، غیرت، حركت هدفمند.

14. عزاداری یعنی وحدت ملی (ترك و فارس، عرب و عجم، زن و مرد با هر نوع لهجه و آداب و رسوم)

15. عزاداری یعنی یك بسیج ده ها میلیونی همراه با سوز، بدون اجبار و بدون چشم‌داشت، عاشقانه و هر سال…

حجت الاسلام قرائتی