امام صادق علیه‌السلام فرمود

«نفس کشیدنِ کسی که برای ما (اهل‌بیت) اندوهگین است و به‌خاطر ظلمی که بر ما روا شده، غمگین است، «تسبیح» است.

همت گماشتنش برای امر ما «عبادت» است.

و این‌که رازِ ما را کتمان کند، «جهاد در راه خدا» است.»

 اصول کافی-ج2ص 226

در دوران سال تمام توجه به شب عاشورا است و یک شب، شب امتحان است. شب جدا شدن حق از باطل است.

شبی است که اصحاب عمر سعد جدا و 

یاران سیدالشهداء ( علیه السلام) از هم جدا میشوند. 

شبی است که ابی عبدالله علیه السلام چراغها را خاموش کرد و سر را روی زانو گذاشت که رفتنی ها بروند و ماندنی ها بمانند.

این برنامه هنوز هم ادامه دارد.

اگر با چشم دل نگاه کنیم همان برنامه عیناً در منظر و مرآی حضرت بقية الله ( ارواحنافداه) هست. خودش را در غیبت قرار داده و ناظر اعمال ماست.

کدامیک رفتنی هستیم و کدام یک ماندنی؟! 

کدام یک از یاران حسین ( علیه السلام ) و خاندان پیغمبریم و کدامیک از طرفداران عمر سعد و ابن زیاد؟! 

اگر نگاه کنیم می بینیم حضرت بقية الله (ارواحنافداه) هم ما را به حال خودمان واگذاشته. یعنی ما را مختار قرار داده، هر کس مایل است در سعادت و خوشبختی بماند، در راه راستی که منتهی به صراط قیامت میشود بماند که آن صراط هم مستقیماً انسان را به بهشت وارد میکند و یا به طرف آتش جهنم و دوزخ برود. 

حضرت بقية الله (ارواحنافداه)

امام است، امام زمان ماست.

همانطوری که مثل امشب حسین بن علی (علیه السلام) امام زمانِ آن جمع فرمود: «این مردم برای کشته شدن من جمع شده اند، مرا می خواهند بکشند، شما آنقدر اهمیتی برای آنها ندارید که به فکر شما باشند، بلکه رفتن شما برای آنها خوشحالی دارد. 

هر کس میخواهد برود از تاریکی شب استفاده کند و برود» 

در زمان غیبت هم تقریباً یک چنین برنامه ای است، منتها این امتحان در کربلا یک شب بود، در زمان غیبت حجت بن الحسن ( ارواحنافداه ) دائما این امتحان هست.

از غیبت امام عصر و این تاریکی زمان غیبت کبری استفاده کنید؛

سست عهدها، بی وفاها، غیر مسئولین غیر متعهدین، اینهایی که یادشان رفته که در عالم میثاق با خدا عهد بسته اند که دست از دامن خاندان عصمت و طهارت ( علیهم السلام ) بر ندارند و پیرو آنها باشند، بروند.

‍ گفت: پدر را بزنم يا پسر را؟!

و خوب فهميد بايد كدام را هدف تير قرار دهد!… جانِ حسين، بى جان شد!…

انگار “مقتل"ها هم فراموش كردند “على اصغر” سيراب شد و از دنيا رفت!… كودك حسين، جرعه اى “تيرِ سه شعبه” نوشيد و از دنيا رفت!…

…حالا حسين مانده و كودكى غرق به خون!… … حالا حسين مانده و خبرى كه با شنيدنَش، ربابْ جان، بى جان مى شود!…

… حالا حسين مانده! مردّد بين رفتن و ماندن!…

خدايا! مگر يك مَرد، چقدر توان دارد تا بار اين همه مصيبت را بر دوش كِشد؟!…

خدايا! چه كند حسين با اين همه تنهايى؟!…

خونِ گلوى على را به آسمان مى پاشد و قطره اى از آن بر زمين نمى ريزد! … و چه آسان است بر من، وقتى خدا مى بيند!…

على جان!… اصغرم!…

تو را به خدا به خاطر دلِ مادرت بمان!

هركس كه ديد رأس تو بر روى نيزه ها

آهى كشيد و گفت: كه بيچاره مادرش…

صل الله علیک یا طفل الرضیع یا علی اصغر

“مِنهال ابن عَمرو” می گوید:  خدمت امام سجاد(ع) رسیدم، به ایشان گفتم: «مختار در حال انتقام گرفتن از قاتلانِ پدرتان می‌باشد.» امام سجاد(ع) فرمودند: « آیا “حرمله” را هم گرفته اند یا نه؟ “حرمله” در چه حالی است؟»  عرض کردم: «هنگامی که از کوفه بیرون آمدم “حرمله” زنده بود.» منهال می‌گوید:  دیدم امام سجاد دستانش را به سوی آسمان بلند کرد فرمود: اللّهُمَّ اَذِقهُ حَرَّ النّار، اللّهُمَّ اَذِقهُ حَرِّ الحدید. «خدایا! حرارتِ آتش را به او بچشان، خدایا حرارتِ آهن را به او بچشان.»  پی نوشت: مگر “حرمله” چه کرده بود که اینطور امام سجاد را سوزانده بود؟ در تاریخ آورده اند “حرمله” سه تیرِ سه‌شعبه و زهرآلود داشت، با یک تیر “عبدالله” را در دامنِ حسین شهید کرد، با یک تیر سینه و قلبِ اباعبداللّه را نشان گرفت، و یک تیر هم به گلوی علی اصغر زد.  در روز عاشورا، هنوز سخن امام حسین(ع) تمام نشده بود که به اشارۂ عمرسعد، “حرمله” گلوی نازک علی اصغر را هدف تیرِ سه‌شعبه اش قرار داد.  قصۂ کربلا، ص658  مِنهاجُ الدُّموع، ص411  گل واژه‌های محرّم،