استاد ما مرحوم آقای برهان می فرمود: اینکه می گویند :«آتش که بیاید ترو خشک با هم می سوزد» درست نیست.

چرا که چوب تر اول مدتی کنار چوب خشک می ماند و خشک می شود و بعد می سوزد. 

در یک شهری که عده ای به گناه مشغول هستند اگر خوبان نهی از منکر نکنند مومنین هم مثل فاسقین می شوند و عذاب که بیاید هر دو را می گیرد.

چنانکه پیامبر(صل الله علیه و آله و سلم) فرمود:

خداوند همه مردم را بخاطر عمل عده ای خاص (کم) عذاب نمی کند.

 مگر اینکه گناه را پشت (گوششان) بیاندازند و بتوانند نهی از منکر کنند و نکنند پس وقتی اینگونه شد خدا همه را عذاب می کند…

 آیت الله مجتهدی تهرانی ره

ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ؛

ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﻮﻧﺪ!

ﺷﺎﯾـﺪ ﻗﺪ ﺑﮑﺸﻨﺪ

ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ…!

ﻣﻴﺪﻭنید ﺧﻮﻧﻪ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟

ﺧﻮﻧﻪ ﺍﻭﻧﺠﺎﻳﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻪ ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﻰ ﺻﺪ ﻣﺘﺮﻯ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﺎ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﻛﻠﻰ ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺕ ﺩﻳﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ…

ﺧﻮﻧﻪ ﻳﻌﻨﻰ«ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭ ﺩﺭﻙ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ»

ﺧﻮﻧﻪ ﻳﻌﻨﻰ«ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻰ ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻴﺎﺩ ﺭﻭ ﻟﺒﺎﺕ»

ﺧﻮﻧﻪ ﻳﻌﻨﻰ«ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭﺍﻣﻨﻴﺖ»

ﺧﻮﻧﻪ ﻳﻌﻨﻰ«ﻳﻪ ﺍﺳﺘﻜﺎﻥ ﭼﺎﻯ ﮔﺮﻡ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻛﺴﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺸﻮﻥ ﺩﺍﺭﻯ»

ﺧﻮﻧﻪ ﻳﻌﻨﻰ«ﻓﻀﺎﻳﻰ ﺧﺎﻟﻰ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ

ﺧﺎﻟﻰ ﺍﺯ ﺩﻭﺩ

ﺧﺎﻟﻰ ﺍﺯ ﻗﺮﺹ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺱ»

ﺧﻮﻧﻪ ﻳﻌﻨﻰ«ﻭﻗﺘﻰ ﻭﺍﺭﺩﺵ ﻣﻴﺸﻰ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻰ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺒﻴﻨﻰ»

ﻳﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮﺏ ﻣﺘﺮﺍﮊﺵ ﺑﺎﻻ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻭﺳﻌﺖ ﻗﻠﺐ ﺁﺩﻣﺎﺵ ﺯﻳﺎﺩﻩ. 

ﻫﻤﭽﻴﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻪ ﺁﺭﺯﻭ می کنیم.

وقتی فهمیدم که پدرم بیمار است، هر شب در بالکن خانه رو به آسمان برای بهبودش دعا می‌کردم و نماز می‌خواندم. فقط چند سال از مرگ مادرم گذشته بود و احساس می‌کردم پدرم تنها دارایی من است. 

هر روز و هر شب دعا می‌کردم، اما دعاهای شبانه دردناک‌تر بودند چرا که من سکوت و تاریکی را احساس می‌کردم، احساس می‌کردم اگر او را از من بگیرند تا چه انداره تنها خواهم شد. به خدا التماس کردم که او را نجات دهد، التماس کردم که او را از من نگیرد. قول دادم که تا ابد شکرگزارش باشم اگر پدرم را نجات دهد، قول دادم تا همیشه انسان خوبی باشم و قدر پدرم را بدانم…. شبهای بی انتهای راز و نیاز با خدا. اما در آخر، خدا او را از من گرفت.

از روزی که پدرم رفت، دیگر با خدا حرف نزدم. زمانی که داشتم دفن شدن پدرم را تماشا می‌کردم، او را به کلی از ذهنم بیرون کردم. احساس می‌کردم از او متنفرم، عصبانی و آسیب دیده بودم. احساس می‌کردم تمام شبهایی که برای نجات پدرم به او التماس می‌کردم به من گوش نداده است. خسته بودم، قلبم به شدت شکسته بود و نمی‌خواستم دیگر با خدا حرف بزنم. احساس می‌کردم هیچ نقطه‌ی امیدی نیست، حتی احساس می‌کردم نمی‌خواهم بدون پدرم زندگی کنم.

از شانزده سالگی دیگر با خدا صحبت نکردم مگر با لحنی تند و عصبانی. وقتی در هندوستان بودم و آن میزان از فقر را دیدم حتی نسبت به خدا عصبانی‌تر شدم. برایم سوال بود، تو کجایی؟؟؟ چرا با کودکان بیگناه این کار را می‌کنی؟؟ فقط چرا؟

روز فوت پدرم قلب من چندین تکه شد و خدا به من گوش نکرد، سالها طول کشید تا بفهمم چرا. او برای من برنامه داشت. هرچه بزرگتر شدم، همه چیز معنادار تر شد. قوی تر می‌شدم و عشقی بی‌پایان در من رشد می‌کرد.اگرچه به او پشت کردم، اما او هرگز به من پشت نکرد. او به عشق ورزیدن و حفاظت از من ادامه داد. من هفت سال را در تنهایی سپری کردم اما هیچ خطری مرا تهدید نکرد. هفت سال را در تنهایی گذراندم اما برای ادامه زندگی سرشار از انرژی بودم. 

در ۲۲ سالگی مادر شدم و معنای واقعی عشق را درک کردم. من فهمیدم که عشق به آدم ها با چیزها متصل نیست، بلکه عشق ورزیدن بی قید و شرط، دادن عشق بدون انتظار برای برگشت آن است. درست مانند آنچه خدا با من کرد.

در طول دوره‌ی دادگاهی ام به شدت بیمار شدم. نه تنها به جرمِ ناکرده محکوم بودم، بلکه به واسطه‌ی شدت بیماری نمی‌توانستم با شرایط کنار بیایم. کسی را نداشتم که به او تکیه کنم به همین خاطر دوباره دست به دعا شدم. 

۱۱ سال به درستی با خدا حرف نزده بودم، اما آن روز، دو سال پیش، دوباره شروع کردم. روزی که نماز خواندم به شدت گریه می‌کردم، تکه های شکسته‌ی قلبم در حال التیام بودند، چشمانم را بستم و آنچه توانستم ببینم کودکیم بود، مادرم، پدرم، هر دو خوشحال بودند. من دوباره داشتم نماز می‌خواندم و احساس آرامش می‌کردم.

می‌دانم که خدا در اطراف ماست و از آنچه تصور می‌کنیم به ما نزدیک تر است، اما بعد از صحبت دوباره با خدا، آرزویم رفتن به مکه شده است، جایی که پدرم همیشه از آن صحبت می‌کرد. برای تشکر از خدا به خاطر همه‌ی آنچه برایم انجام داد‌. برای تمام انتخابهایی که در زندگیم کرد. می‌خواهم از خدا درخواست کنم که برای ۱۱ سال پشت کردن به او مرا ببخشد.

 من می‌توانم تشکر ازخدای  را در هر مکانی انجام دهم، اما ترجیحم این است که در مکه باشد. این تصوریست که من از مکه دارم. می‌دانم که خدا فقط آنجا نیست، اما احساس می‌کنم آنجا بهتر می‌توانم با او حرف بزنم. می‌خواهم انرژی مردم را احساس کنم. می‌خواهم عشقشان به خدایمان را ببینم. می‌خواهم دردهایم و گذشته ام را پشت سر بگذارم و زندگی جدیدی آغاز کنم، این بار، زندگی ای که خدا در آن حضور دارد. از عشق ورزیدن به او مفتخرم

در همین روزها عازم مکه و مدینه هستم. این یک تجربه‌ی بی نهایت احساسی ست. لطفا برایم دعا کنید، من هم برای شما دعا خواهم کرد.

نرگس كلباسي اشتري

٢٧ مرداد ١٣٩٦

​سخنی با مردان

همسر خوب

هرگز زنت را تحقیر نکن!

چون بار بیماری اش را سالها باید به دوش بکشی.

هرگز به زنت بی اعتنایی نکن!

چون سالها باید بی توجهی اش را تحمل کنی.

هرگز به زنت پرخاش نکن!

چون سالها سکوت مرگبارش را باید طاقت بیاوری.

هرگز از محبت به روح او غافل نباش!

چون سالها باید در بستری سرد بخوابی.

هرگز او را مقابل دیگران کوچک مکن!

چون به بزرگی یاد کردن از تو را، فراموش میکند.

هرگز نقص هایش را بازگو نکن!

چون از تو در نهان متنفر خواهد شد. 

هرگز انتقاد و شکایت او را مسخره نکن!

چون از تو برای همیشه ناامید میشود.

هرگز به رویاهایش نخند،

اگر نمیتوانی براورده شان کنی! چون افسرده میشود.

خود را با زنت برابر بدان…

در همه چیز! وگرنه فرقی با یک زندانبان نخواهی داشت.