هر چه را شنيدى (بدون بررسی ) براى مردم بازگو مكن، كه همين براى دروغگويى تو كافى است

امام_علی_علیه_السلام 

 نهج_البلاغه، نامه 69

​ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺩﺭس ها ﺭﺍ  ﺯﻣﺎﻥ ﺳﺨﺘﯽ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ .

 ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ، ﺻﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﯾﮏ نوع  ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ .

ﻭ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺩاری ﻧﻮعی ﻋﺒﺎﺩﺕ ،

ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ، ﻧﺎﮐﺎﻣﯽ به معنیﺗﺎﺧﯿﺮ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺷﮑﺴﺖ .

ﻭ ﺧﻨﺪﯾﺪﻥ …ﯾﮏ نوع ﻧﯿﺎﯾﺶ ﺍﺳﺖ 

یکی از تأثیرات مصیبت این است که انسان دنیا را در شأن و حیثیت خویش نمی‎بیند. شما اگر از بچۀ خود چیزی را که داده‎اید، پس بگیرید، حالت زدگی در او ایجاد می‎شود و اگر دوباره به او پس بدهید، از شما قبول نمی‎کند؛ چون احساس می‎کند هیچ اعتباری به این چیزهایی که به او می‎دهید، نیست. خداوند متعال وقتی بخواهد مؤمنی را متوجه کند با او «بده بستان» برقرار می‎کند. وقتی، آدم چیزی را به چنگ آورد، آرام و قرار ندارد، اما کمی که خدا با او بده بستان کرد، متین و باوقار می‎شود. هم در گرفتن، هم در پس دادن. نه وقتی که به او می‎دهند، بیش از حد شادمانی 

خداوند می‎فرماید، به کسی که در راه خدا کشته شده بگویید «زنده». آیا خداوند این جسد، را که زیر خاک می‎رود، زنده خطاب می‎کند؟ نه، شهید این نیست؛ چیزی که شما زیر خاکش می‎کنید، مرکب و خانۀ شهید است. قدیمها که مردم با اسب سفر می‎کردند، وقتی به مهمانخانه می‎رسیدند، اسب را بیرون مهمانخانه به مهتر می‎دادند و خودشان می‎رفتند داخل. این قبرستان شهدا خیلی مقام دارد، چون جایگاه مرکب شهدا است، اما آن‎جایی که خود شهدا هستند، مقامش بسیار بالاتر از قبرستان است. این‎که بدن را اینجا رها کرده‎اند، علتش این است که شهدا می‎خواهند بروند در محضر خدایی که جسم نیست. این بدن، جسم است، چه‎جوری برود پیش خدا؟ این‎که می‎فرماید: «بل احیاء عند ربهم یرزقون» یعنی از اسب پیاده شده‎اند، اسبشان را بیرون رها کرده‎اند و خودشان مقیم شده‎اند در حضرت دوست.