روزی ثروتمندی سبدی پر از غذاهای فاسد به فقیری داد.

فقیر لبخندی زد و سبد را گرفته و از قصر بیرون رفت.

فقیر همه آنها را دور ریخت و به جایش گلهایی زیبا وقشنگ

در سبد گذاشت و بازگردانید.

ثروتمند شگفت زده شد و گفت:

چرا سبدی که پر از چیزهای کثیف بود،

پر از گل زیبا کرده ای و نزدم آورده ای؟!

فقیر گفت: هر کس آنچه در دل دارد می بخشد…

آيت الله ناصري:

مریضي‌ها بر چند قسم است؛

 یک قسم از مریضي به سبب گناهان است و باعث پاك شدن گناهان مي‌شود. خدا وقتي مي‌خواهد گناهان تو را ببخشد؛ تو را مریض مي‌کند، تا بگویی: «یا الله! من توبه کردم، نفهمیدم»، تا او تو را ببخشد.

 اما يك قسم ديگر مريضي و گرفتاري‌ها به واسطه اين است كه خدا مي‌خواهد اجر و مقام به من بدهد. اگر صبر و تحمل نمودم، مقام و درجه ام بالا مي‌رود.

 نبي مكرم اسلام صلى الله عليه و آله فرمودند: 

براى آدمى نزد خداوند، درجه اى است كه او با عمل خود، بدان نمى رسد، مگر آن كه بدنش به بلايى گرفتار شود و بدين وسيله، به آن درجه دست يابد.

از جناب ابوذر پرسیدند: «چرا ما دوست نداريم بمیریم؟» حضرت ابوذر قريب به اين مضمون فرمود  که فرض كنيد یک نفر را كه خانة ویلايي بسیار مرفه و خدم و حشم و نوکر دارد، می گیرند و می برند در بیابان، در یک اتاق گِلی، او را زندان می کنند. آنجا كه او را زندان کردند، چقدر ناراحت است؟ چقدر دل او مشتاق است كه به زندگی اولیه خود برگردد؟ اگر بعد از مدتي او را از این اتاق گِلی آزاد بکنند و به زندگی مرفه خود برگردانند، چقدر خوشحال مي شود؟ متقین و مؤمنین كه آخرت خود را آباد کرده‌اند همين‌طور هستند. دلشان براي رفتن به سراي ديگر پر می زند و می خواهد زودتر به آن آبادی برود. اینجا که آبادی نیست؛ اینجا کاروانسرا است. خودشان فرمودند که پل است. مردن، براي اولیای الهی این‌طور است؛ اما کسی زندگی مرتب و اوضاع خیلی عالی دارد و می خواهند او را براي هميشه ببرند در بیابان و در یک خرابه، زندان بکنند، مطمئناً نمی خواهد برود. ما این‌طوری هستیم؛ به همین دليل از مردن می ترسیم.