فرض کنید غواصی را با یک ریسمان به دور کمرش به قعر دریا فرستاده باشند تا سبدی از مروارید بالا بیاورد. آن غواص همین که سبد را از مروارید پر کرد، طناب را تکان می دهد که مرا بالا بکشید.

ما اهل این دنیا نیستیم. این دنیا محل غواصی ماست. حال اگر غواص هنوز سبدش خالی باشد، هرچه از بالا طناب را تکان بدهند، می گوید: «من هنوز کاری نکرده ام». دلش می خواهد طناب را تکان ندهند و خودش هم هیچ وقت آن را تکان نمی دهد.

آن کسی که سبدش را پر کرده باشد، خودش طناب را تکان می دهد که «مرا بالا بکشید». انسان اگر سبدش را از مروارید ذکر خدا پر کرده باشد، اشتیاق دارد که از این دنیا برود.